Motorongeluk Nan

Vrijdagavond negen uur word ik opgebeld door Nan, de oudste dochter des huizes. Ze is 21 en inmiddels bijna afgestudeerd als lerares geschiedenis aan de universiteit van Ban Saen, 40 kilometer boven Pattaya. Nan valt met de deur in huis met haar eerste opmerking: ik heb een ongeluk gehad.

Mijn eerste reactie slaat op niets: met de motor? Mijn tweede is gelukkiger gekozen: heb je een dokter nodig of moet je naar het ziekenhuis? Het antwoord is: ik lig in het ziekenhuis en via een X-ray is net vastgesteld dat ik een arm en een been heb gebroken. Ze klinkt gelukkig helder, dus ben ik enigszins gerustgesteld. Ze vraagt naar haar zusje. Die roep ik en er volgt een langdurig gesprek, niet met Nan, maar met een verpleegster. Nadat opgehangen is (nou ja opgehangen, hoe noem je dit in het digitale tijdperk), begrijp ik dat men onmiddellijk wil vertrekken. Dat vind ik geen goed idee. Wanneer we in het ziekenhuis in Ban Saen zullen arriveren heeft Nan vermoedelijk al een slaappil gehad. Er wordt teruggebeld naar de verpleegster om te zeggen dat we morgen vroeg zullen komen.

Om zeven uur hoor ik dat we zes uur zullen vertrekken, maar dat het iets later is. Ik kan rustig koffie drinken, eten, pillen innemen en douchen voordat de hele familie, Nim, Nath, Noth en ik op pad gaan. In de auto vertel ik Nath, de dochter van 16, dat we later in het ziekenhuis even een toneelstukje moeten opvoeren. Wanneer er begonnen wordt over de rekening, zal ik weglopen om duidelijk te maken dat ik niet tot de familie behoor en dat de prijs een prijs voor Thais moet zijn. Bij het zien van een buitenlander wil er nog al eens een alternatieve prijslijst gehanteerd worden. Namelijk dubbele tarieven. Ik verzeker Nath dat ik natuurlijk zal betalen. Zij begrijpt volledig de zin van deze exercitie.

Negen uur zijn we bij het Burapha ziekenhuis. Dit ligt op het terrein van de Burapha Universiteit. We moeten op de vierde etage zijn in zaal 401. Daar staan zo’n twintig bedden. In het midden ligt Nan. Ze ziet er goed uit en heeft geen pijn. Haar linkerarm is gebroken en haar linkerbeen ook, op twee plaatsen zelfs. Ik informeer naar de toedracht. Nan moest een U-turn maken en de auto die haar aanreed, reed verschrikkelijk hard. Er is politie bij geweest en volgens Nan was de automobilist de schuldige, maar helemaal duidelijk is dit niet. Ik informeer maar meteen of de ander dan moet betalen. Nee, zegt Nan. Dan vertelt ze dat Burapha de universiteit is, waar zij geschiedenis studeert. Ik was de naam van haar universiteit vergeten. Zij hoeft als student niets te betalen. Dit noem ik nou een geluk bij een ongeluk.

Twee medestudentes die al op bezoek waren, gaan naar huis, maar een derde dient zich al aan. Ze is hier kennelijk niet alleen. We praten wel even over een verhuizing naar Pattaya, maar dat wordt door Nan onmiddellijk afgewezen. Daar moeten we betalen, zegt ze. En met we bedoelt ze natuurlijk mijn persoon. Ik besef dat ik we elkaar al een leven lang kennen. Ik maak twee foto’s van de hele familie en nadat ik dat gedaan heb, zegt een verpleegster me dat ik niet mag fotograferen.

Noth de jongste zoon, 9 jaar, moet zich erg inhouden. Beweeglijk als hij is, wil hij voortdurend veranderingen aan het bed aan brengen. Het schudden aan het bed doet Nan pijn. Ik moet hem dus bezig houden. Na een half uurtje breng ik voorzichtig naar voren dat we maar eens moeten opstappen. Wij, westerlingen, zijn hier iets vlotter mee dan Thais. Ik denk dat Nan sneller op de been is dan ik. Morgen zien we wel weer.