Leven in Thailand: De motorbike taxi

Wie kent ze niet, bijna op ieder hoek van de straat in Bangkok en in de meeste grote steden zie je ze vaak in groepjes staan: kleine mannetjes, versleten hesje, een rekje met sleutels, wat praten met elkaar, dobbelen… de motorbike taxi.

Een bijna onmisbaar element voor vervoer over korte afstanden. Goed, je neemt de hitte, de stank en het totale gebrek aan comfort voor lief, noemt de bestemming, 20, 30, 40 baht, stapt achterop de motorbike en hup daar ga je.

Ouwe gedeukte helm op mijn hoofd

Zo ook ik, een paar dagen geleden van China Town naar Hua Lamphong. Bijna niet te doen met een gewone taxi, de skytrain en ondergrondse komen er niet en wat er rijdt aan bussen staat voortdurend vast in de verkeerschaos. Had een bespreking gehad en het bedrijf verwees mij naar een groepje motorbike taxi’s. Ja hoor, het station Hua Lamphong dat wisten ze wel, 60 baht, oké.

Ouwe gedeukte helm op mijn hoofd, achterop en weg snorden we zigzaggend door het verkeer waarbij ik voortdurend, buiten de uitlaatgassen en het stof  de alcoholwalm van de chauffeur in mijn gezicht kreeg. Na een paar minuten dacht ik al: o jee als dat maar goed gaat, het ging allemaal nogal zwalkend en steeds maar net goed doordat ik mijn knieën net op tijd introk of dat de medeweggebruiker maar stopte.

De alcohol was de baas

Toen over de stoep terwijl de voetgangers opzij stapten, want ik had niet de indruk dat deze gezien werden, tja het was duidelijk: de alcohol was de baas. Maar daar was dat grote kruispunt, op het laatste moment zag hij het rode licht en kwam bruusk tot stilstand terwijl de teller bij de stoplichten aftelde van 127 naar nul.

Het was behoorlijk heet en de zon brandde onbarmhartig , het verkeer raasde over het kruispunt, pfftt, en ja hoor gelukkig de teller sprong op 0, dus gas geven en weg snorren… dacht ik, maar wat er ook gebeurde er kwam geen beweging in de motorbike, terwijl het verkeer heftig toeterend langs ons raasde. Ik gaf een por, geen enkele reactie, nog een hardere por en een kreet … maar wat bleek: hij was in slaap gevallen.

Door mijn harde por schrok hij wakker, keek glazig naar het stoplicht en gaf ongelukkig gas waardoor de motorbike afsloeg. Enfin, trap trap om de versnelling in de neutrale stand te zetten om opnieuw te kunnen starten maar…… inmiddels was het licht voor ons rood geworden en kwam het kruisende verkeer weer op gang.

Drijfnat van het transpireren kwam ik aan op het station

Terwijl hij zijn motorbike aan de praat kreeg en wilde weg rijden dwars door het kruisende, toeterende en scheldende verkeer heen, maakte ik maar een noodsprong naar een soort vluchtheuvel. Daar kwam ik even bij en besloot de verdere afstand naar het station maar te gaan lopen terwijl de chauffeur mij niet begrijpend  aankeek en wankelend zijn motorbike naar de kant stuurde.

Drijfnat van het transpireren, het was toch nog zo’n 700 meter lopen, kwam ik aan op het station waar ik direct ruim een liter koud water weg werkte en dacht: tja ‘This is Thailand sir’ ….. ik heb het overleefd!!