Monnik in Pattaya

Wonderlijke mensen zijn die Thais toch. Gisteren heb ik een gigantisch feest bijgewoond ter gelegenheid van het feit dat er een jongen tijdelijk monnik werd.

Op het stuk strand, waar ik altijd zit, zwaait Rong bekwaam de scepter, maar in werkelijkheid is een oude Chinees de baas. Rong is getrouwd met de dochter van deze Chinees.

Een jongere zoon van de Chinees wordt monnik en pa geeft daarom een feest, op het terrein van de belangrijkste tempel in Pattaya. Ik ben trots dat ik word uitgenodigd en ga er om een uur of halfzeven ’s avonds heen. Ik behoor tot de eerste gasten, hoewel iedereen om zes uur is uitgenodigd.

De oude Chinees, die nooit enig woord met zijn klanten wisselt, vermoedelijk uit verlegenheid, ontvangt me hartelijk. Hij neemt me bij de hand en brengt me naar een tafel, waar al wat mensen zitten. Ik sta verbaasd, want ik zie vijftig tafels met elk acht stoelen. Een groot podium met gigantische luidsprekers, doet me het ergste vrezen. Op tafel staan wat flessen cola en een fles water. Als dat zo blijft, zal mijn bezoek van korte duur zijn. Ik weet niet zeker of er wel Mekong geschonken mag worden binnen de tempelmuren. Die vrees zal ongegrond blijken, want zodra de toevoer van Mekong van start gaat, is de voorraad eindeloos.

Donkere wolken voorspellen regen. Het regenseizoen is al enkele weken in alle hevigheid ingezet, maar wanneer je Boeddha achter de hand hebt, dan gaat alles goed. Geen druppel valt. Langzaam aan wordt het voller. Ik zie nu pas de jubilaris, die, gekleed in wit tule bij de ingang recipieert, tussen pa en moe in. Ik ken de jongen niet, maar misschien komt dat doordat hij kaal geschoren is. Vooral zonder wenkbrauwen zie je er heel anders uit. Wel is duidelijk dat hij sprekend op zijn zus lijkt. De stakker. Hij moet maar monnik blijven.

De muziek begint en, hoewel luid, valt het niet alleen mee, het is zelfs prettig. Diverse zangers en zangeressen brengen bekend Thais repertoire. Het meeste ken ik ook, sterker nog, het meeste heb ik in huis. Gezellige muziek en niet vervormd doordat, zoals vaak in Thailand, de geluidscapaciteit overschreden wordt.

We krijgen een menu met negen gangen. Steeds een grote schotel midden op tafel en iedereen neemt er stukjes van met behulp van stokjes. Aan mijn tafel zitten twee vriendelijke Duitsers, die er net als ik even aan moeten wennen. Een nog vriendelijker Japanner voelt zich als een vis in het water. Ik ken bijna iedereen van het strand, zowel de Thais als de buitenlanders, dus het is gezellig.

Aan onze tafel zitten ook een ober en een broer van Rong. Zij kunnen het niet laten en zorgen ervoor dat de hele avond alle glazen gevuld blijven. Ik zou graag alle schotels willen opnoemen, maar door drankgebruik zijn er enkele me al ontschoten. Perfect waren de gebraden kip in een sojasaus, een schaal met krab en garnalen in een kokosnoot saus, een enorme, gebakken vis en ga maar door. Op het podium dansen zowaar vier meisjes in steeds wisselende, groot uitgevallen, bikini’s. De jongens hebben veel plezier.

Er komen toespraken, maar die vallen ook mee. Twee heren spreken de verse monnik toe. Kort en krachtig en daarom worden ze met een hartelijk applaus beloond. Ik versta er niets van, maar wel hoor ik dat de moeder wordt aangekondigd als volgende spreker. De vader van de bruid is kennelijk te verlegen. De moeder gaat naar de microfoon en krijgt een applaus. Ze knikt door de microfoon en gaat weer terug. Dit is de kortste toespraak die ik ooit gehoord heb. Zonder woorden en toch wordt ook zij met applaus beloond. Tenslotte spreekt de jarige een dankwoord en kan de muziek weer beginnen. En de danseressen.

Er wordt een video-opname gemaakt voor later. Daartoe bewegen de jonge monnik en zijn ouders zich langs alle tafeltjes, poseren met de acht eters en gaan weer verder. Langs alle vijftig tafels. Ik vond vroeger dia’s van anderen een ramp, maar ik hoop dat ik deze opname nooit zal behoeven te zien.

Het feest nadert zijn einde. Verschillende mensen stappen op, maar onze tafeltjes blijven vol en de Mekong blijft stromen. De Chinees komt soms persoonlijk flessen brengen. Zodra een tafel leeg is, wordt die meteen afgeruimd door het cateringsbedrijf. Ik zie de obers restjes Mekong in een lege Johnny Walker fles doen en die wordt in het karton in veiligheid gebracht, zodat de Chinees niets in de gaten heeft.

Wanneer de muziek eindelijk stopt, besluit ik op te stappen. Ik ben niet eens dronken, want ik ga keurig naar de oude Chinees om hem in het Thais te bedanken en te zeggen dat ik het een geweldig feest vond. Ik meen het nog ook. De ober biedt me aan me met de auto naar huis te brengen, omdat Rong vlakbij mij woont, maar ik wimpel het af en ga een eind lopen.