Inleiding: De redactie van Thailandblog kreeg een e-mail van Pimpat, hij stuurde ons een verzoek om zijn kant van het verhaal over de pas overleden honorair consul Richard Ruijgrok te vertellen. Hieronder staat de vertaling en daaronder het origineel in het Engels.
Mijn naam is Pimpat en gedurende de laatste twee jaar, voordat het werd gesloten, was ik de laatste en enige directe medewerker van het Royal Thai Honorary-Consulate Amsterdam. Ik heb dit bericht niet geschreven met de bedoeling de heer Richard Ruijgrok, voormalig consul, op enige wijze te vernederen of te veroordelen. Ik wil alleen mijn eigen ervaringen delen op basis van feitelijke informatie tijdens mijn dienstverband bij de RTCG.
Ik werkte nauw samen met de heer Ruijgrok op het kantoor aan de De Lairessesstraat in Amsterdam. Toen ik daar begon, kwam de vorige manager op de allereerste dag niet opdagen, en ik werd geïnformeerd dat ik voorlopig alles alleen zou moeten doen. Na enkele weken vroeg ik de heer Ruijgrok of de voormalige manager zou terugkeren, waarop hij antwoordde dat de persoon ziek was en niet kon werken. Ik ontving later telefoontjes en e-mails van een advocaat met het verzoek aan de heer Ruijgrok om het achterstallige salaris van de vorige manager te betalen. Sindsdien heb ik de persoon nooit meer gezien. Toen ik de heer Ruijgrok hierover aansprak, zei hij dat de persoon gewoon gestopt was, en ik geloofde hem.
Hierna kreeg ik een vast contract aangeboden voor de functie van Manager en Assistent van de consul, iets dat ik met enthousiasme accepteerde. Werken op diplomatiek gebied en in mijn studieveld was altijd een droom voor mij. Er werden mij vele dingen beloofd, met name kansen voor ontwikkeling en promotie in mijn carrière.
Echter, vanaf de eerste maand ontving ik nooit het volledige bedrag van mijn salaris zoals gespecificeerd in het contract. In plaats daarvan betaalde hij mij wekelijks een bepaald bedrag, soms via bankoverschrijving en soms contant. Deze trend zette zich voort in de tweede en derde maand, waarbij ik nooit het volledige salaris ontving. Het werd mij duidelijk dat er financiële problemen waren, maar wat ik nooit kon begrijpen was waar al het geld naartoe ging en wat hij ermee deed. Ondanks verschillende gesprekken en beloftes dat hij op tijd zou betalen, gebeurde dit niet.
Gedurende mijn dienstverband hoorde ik van andere ex-medewerkers die ook met late of achterstallige salarisbetalingen te maken hadden, jaren voor mijn tijd bij de organisatie. Ik vond het ongelooflijk vreemd dat zoiets zou gebeuren in een organisatie van dit kaliber, vooral aangezien het werd gerund door iemand met een welvarende en respectabele achtergrond.
Uiteindelijk, na verschillende pogingen om mijn situatie met de heer Ruijgrok op te lossen en er geen vooruitgang werd geboekt, had ik geen andere keuze dan dit arbeids- en salarisgeschil juridisch aan te pakken. Het was een zeer moeilijke situatie voor mij persoonlijk, aangezien ik dagelijks nauw samenwerkte met de heer Ruijgrok en ik hield van mijn werk bij RTCG. Ook kon ik niet zomaar stoppen met werken vanwege mijn contractuele verplichtingen. Maar nog belangrijker, ik voelde een sterke verantwoordelijkheid voor mijn rol en organisatie.
Toen het vonnis in 2021 viel, reageerde hij nooit op mijn e-mails, telefoontjes of whatsapp-berichten. Tijdens de rechtszitting verscheen ook zijn procesvertegenwoordiger niet. Het bedrag dat de heer Ruijgrok mij tot op heden nog verschuldigd is, is aanzienlijk. Ik heb vernomen dat hij ook geld verschuldigd is aan andere personen en entiteiten. Deze situatie heeft niet alleen mij maar ook mijn familie lange tijd stress en financiële problemen bezorgd. Ik heb bij verschillende instanties geprobeerd hulp te zoeken, maar niemand kon me helpen.
Het eerste contact werd gelegd in 2022, tenminste dat geloof ik. Destijds gaf de heer Ruijgrok aan dat hij in Bangkok verbleef en medische behandelingen onderging. Hij bekende dat hij financiële problemen ondervond als gevolg van de Covid-lockdown en dergelijke. Echter, deze financiële problemen bestonden al voor de Covid-situatie. Om diverse redenen stelde hij zijn betalingen aan mij uit. Uiteindelijk, aan het begin van dit jaar, heeft hij twee keer een zeer klein bedrag overgemaakt en eindelijk zijn financiële problemen toegegeven. Ik heb hem persoonlijk via de telefoon laten weten dat ik niet meer boos was, maar diep teleurgesteld, omdat ik volledig vertrouwen had in hem en de RTCG en ik was simpelweg verder gegaan. Ook hij hoopte op een betere financiële situatie.
Enkele weken voor zijn overlijden gaf hij aan dat er geld zou binnenkomen vanuit zijn bedrijf en dat hij hoopte mij een groter bedrag te kunnen betalen (minimaal 5.000 euro), en dat we dan opnieuw contact zouden hebben. Hij stierf slechts een paar dagen voordat ik hem opnieuw belde. Toen ik van zijn plotselinge overlijden hoorde, was de enige vraag die bij me opkwam waarom hij mij hoop bleef geven, terwijl hij de situatie kende. Uit wat ik heb gelezen, wist hij dat zijn tijd eraan kwam. Als hij vanaf het begin eerlijk was geweest, hadden we dit alles kunnen voorkomen. Of het nu opzettelijk was of niet, ik zal het nooit te weten komen.
Het is echt een triest verhaal dat iemand met zo’n achtergrond zijn laatste jaren in zo’n toestand doorbrengt. Gelukkig heeft hij ze kunnen doorbrengen in het land waar hij het meest van hield, Thailand.
Dit is dus mijn kant van het verhaal.
Met vriendelijke groeten,
Pimpat K-
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand21 december 2024Je maakt van alles mee in Thailand (195)
Lezersvraag21 december 2024Kun je een bewijs van een Thais adres in het Engels krijgen voor een Belgische bankrekening?
Lezersvraag21 december 2024Hoe kun je als expat in Thailand omgaan met crypto?
Lezersinzending19 december 2024Japanse autoverkopen dalen in Thailand, terwijl Chinese auto’s marktaandeel winnen (lezersinzending)
Nadat ik deze man tekeer zag gaan tegen een paar, dat voor een visum naar het consulaat kwam, heb ik besloten om in de toekomst naar Essen in Duitsland te gaan.
Groet,
Jos K.
Als ik zo de diverse reacties lees was Richard iemand die sommige mensen helemaal in de watten kon leggen en andere juist zeer tekort heeft gedaan. Dan neig ik al snel te denken dat het persoonlijkheid betreft die naar boven likt en naar beneden trapt. Het past een beetje in het plaatje van een con-man, mensen die heel goed weten hoe ze punten kunnen scoren bij wie ze in een goed boekje willen komen te staan (zodat ze daar zelf baat bij hebben), maar dat kost natuurlijk tijd, geld en energie. Als je dat deels af kunt romen van mensen die beneden je staan is dat tactisch een slimme zet. Fatsoenlijk, niet echt… Dat zou voor mij verklaren waarom sommige reacties vol lof waren en andere het tegenovergestelde.
Maar ken het totaal plaatje verder niet, kan net zo goed wezen dat hij “het goed bedoelde” maar door persoonlijke problemen (verslaving) het ene hat met het andere vulde.. Een diepere kuil gravende voor zichzelf (en daarmee ook andere) zonder listige ideeën. In dat geval zou ik de les er uit trekken: speel open kaart, ook al is dat heel moeilijk, neem iemand in vertrouwen en zoek een oplossing want anders wordt zo’n kuil alleen maar dieper en kom je nooit meer uit de problemen. Mocht hij wel een gehaaide persoon zijn geweest die via netwerken, slijmen en andere voor je karretje spannen er zelf beter van hoopte te worden.. dan kan ik alleen maar zeggen: kijk nooit alleen naar hoe iemand naar jou toe is maar ook naar mensen die duidelijk hoger en lager op de sociale of arbeidsladder staan. Dat zegt vaak een hele boel en trek dan je conclusies of het verstandig is zo iemand in je kring te hebben. Verder zal het allemaal wel, dit hoeft geen soap te worden. De man is dood, hopelijk blijft de schade jegens anderen beperkt.
Dank, Pimpat. Samen met het verhaal van Yvonne is het beeld nu wel compleet, denk ik. Of is er nog iemand die het voor deze Ruijgrok wil opnemen? Je bent nog te lief, Pimpat, zekere een Thai? Ik begrijp niet dat er niet van hogerhand kon worden ingegrepen.
Zelf had ik met hem te maken voor mijn Visum O-aanvraag in 2019. Gelukkig had ik wat dagen speling.
De eerste keer sommeerde hij onvriendelijk en dictatoriaal mijn handen thuis te houden. Maar, ik hield mijn handen naar mijn beleving voldoende thuis, net als bij ieder ander loket. Maar hij vertrouwde mijn handen niet, of mij niet, of mijn handen in combinatie met mij niet. Ik besloot, na een tweede sommatie van zijn kant, om mij handen maar op mijn rug te verstrengelen. Het kostte mij nu wat acrobatische toeren om de benodigde documenten te overhandigen, want ik had nu het het idee dat ik bij een derde ‘overtreding’ het visum nooit meer zou kunnen krijgen en dus niet meer zou kunnen emigreren naar Thailand.
Maar daar bleef het niet bij. Ruijgrok vertrouwde een document niet, want dat ik had dat wel in Photoshop kunnen namaken. Ik moest maar terugkomen met het document in een andere opmaak. De dag erna was ik weer op het consulaat, met mijn handen haast op mijn rug gebonden, nu alles correct. Het kostte mij weer een dag, dus bij elkaar drie dagen, om dat %$%%$#stempeltje te bemachtigen. Iets wat normaal in 1 dag had moeten kunnen.
ik begrijp je verhaal aangaande de handen niet, had iets te maken met de Covid periode.
Jan Beute.
Nee, het was in 2019. Hij was kennelijk bang dat ik de boel ging beroven. Daarom moesten mijn handen binnen de denkbeeldige lijn van het loket blijven. Mogelijk zag ik er onbetrouwbaar uit. Nog nooit meegemaakt zoiets.
Hoe was dit mogelijk op het consulaat? Er stond rond 2010 een ongelofelijk botte Nederlander achter de balie van het consulaat in Amsterdam, weet niet of hij dat was.
Hij heeft gebruik gemaakt van de Thaise eigenschap om niet direct te willen klagen. Is er nooit geld van visums achterovergedrukt vraag je je dan af. Klinkt als een oplichter.
Als volkomen neutrale lezer ben ik vooral verbaasd, dat ditvzo lang heeftckunnen voortduren. Er moet altijd iemand boven de heer Ruijgrok hebben gestaan. Waarom heeft deze persoon totaal niets gedaan?
Zowel negatieve verhalen van medewerkers als klanten van het Thaise Consulaat in Amsterdam. De eerste vraag die mij bij opkomt is onder wiens verantwoordelijkheid het Consulaat valt. Waarschijnlijk zal dat het departement van Buitenlandse Zaken van Thailand zijn. Klanten zullen daar niet snel een klacht indienen, voorzover daar al een mogelijkheid toe is, en de twee medewerkers, waarvan de verhalen op Thailandblog zijn verschenen, zijn ondanks alles toch voornamelijk loyaal geweest aan de inmiddels overleden honoraire consul. Zij hebben voorzover ik het interpreteer vooral getracht om de problemen in de minne met hem op te lossen. Dat pleit overigens voor hen maar ze zijn daardoor wel zelf benadeeld. In ieder geval lijkt er geen tot nauwelijks sprake geweest te zijn van enige controle op de handelwijze van de consul. Of de Thaise Ambassade in Den Haag van de perikelen op de hoogte was en of zij hadden kunnen ingrijpen, blijft een onbeantwoorde vraag.
Ik begrijp niet waarom er zoveel aandacht besteed wordt aan het al dan niet bekritiseren van een overleden persoon. Wat is de meerwaarde hiervan?
Ik kan over elke dienstoverste een boek schrijven. Als die me niet bevalt kan ik zijn negatieve eigenschappen dik uitvergroten.
De man in kwestie is helaas overleden en kan zich niet meer verdedigen. Hier komen natrappen en je eigen versie van de feiten geven vind ik ergens onethisch.
Dit moest me toch even van het hart.
Daar heb je een punt. Van de doden niets dan goed.
Maar zou het kunnen dat er een verband is tussen de onethische praktijken van sommige consuls en de beslissing van het Thaise Ministerie van BuZa om hen de bevoegdheid voor het verlenen van visa te onttrekken?
In het Royal Thai Consulate in Antwerpen was voorheen visumverlening nochtans een goede en nabije service. Streng maar rechtvaardig. Correct. Ik heb daar nooit iets onoorbaar kunnen vaststellen. Wel soms een klant die zich opwond tegen de dame aan het loket omdat zijn aanvraag “rammelde”. En één keer de consul zelf die de stem verhief tegen een visumaanvrager omdat die de loketdame luidkeels agressief schoffeerde.
De goeden moeten het met de slechten bekopen, zei mijn moeder. En daarmee had ze ook een punt.
Het betreft hier niet een diensthoofd van een willekeurige instantie of organisatie maar die van het Thaise Consulaat in Amsterdam, waarvan een aantal lezers van Thailandblog afhankelijk waren voor het verkrijgen van een visum. De berichtgeving is in gang gezet doordat de overleden consul geen ziektekostenverzekering voor Thailand scheen te hebben, waardoor zijn stoffelijk overschot in 1e instantie niet vrij gegeven werd door het hospitaal waar hij was opgenomen. Dat is op zich een nieuwsfeit, ongeacht wat u en/of ik daarvan vinden. De inzending van dhr. Pimpat is zijn versie van het reilen en zeilen op het Thaise Consulaat tijdens zijn dienstverband en ervaar ik niet als natrappen.
@Marcel
———-
Ik had een dergelijke reactie hier wel weer verwacht. Maar heeft iemand recht op een – na overlijden – ongeschonden blazoen als je ziet wat hij heeft aangericht? Zichzelf bevoordeeld, anderen benadeeld, onbeschoft gedrag naar klanten toe?
Hij heeft zichzelf door het slijk gehaald en dat wordt hier geopenbaard.
hopelijk gaat de bijzonder welgestelde familie van de overledene geld beschikbaar stellen om de diverse mensen hun geld terug te betalen. In dit soort gevallen meldt zich slechts het topje van de ijsberg
Ik ben diverse keren met deze man in contact geweest voor een visa aanvraag, en diverse keren met eigen ogen gezien hoe ongelooflijk onbeschoft hij de mensen behandelde, die een visum kwamen aanvragen, omdat een document ontbrak, of een ander klein dingetje niet klopte.