Mensen uit Isaan – Manaas

Manaas is een van die mensen die op de verkeerde plek geboren zijn. Intelligent, maar slechte scholing. Hij heeft een brede blik op de wereld, zit niet opgesloten in een eng Isaans gedachtengoed. En is tevreden met zijn lot ondanks hij beseft dat het anders had kunnen zijn.

Manaas is een veterinair, je leest correct, want dierenarts zou te mooi klinken. Hij houdt het op grote beesten, katten en honden zijn hem te klein, laat staan nog kleinere troeteldiertjes. Maar gelukkig is er geen Isaaner die er aan denkt om konijnen of Guinee biggetjes te houden. Hij woont een dorp verder waar zijn vrouw een winkeltje uitbaat. Ondanks dat is hij een vaste gast in de shop van het lief. Bijna dagelijks komt hij langs, meestal in de late namiddag, om zijn portie sigaretten en bier aan te kopen. Bier dat hij regelmatig op het terras verorbert, want hij wil met De Inquisiteur praten.

De conversatie begint altijd in het Engels, hij showt graag zijn talenkennis. Alleen, hij spreekt het fonetisch uit, met nadruk op de medeklinkers wat het soms nogal onbegrijpelijk maakt. ‘Good afternoon’ klinkt dan ongeveer als ‘goedde afterrenoone’, dat gaat nog, doch wanneer hij meer technische zaken begint te verkondigen merkt hij aan de gezichtsuitdrukking van De Inquisiteur dat het fout loopt. Stapt hij over naar Thais, maar ook hier, wanneer het over niet echt dagdagelijkse dingen gaat, zoals bijvoorbeeld aangaande het insemineren van een koe, is dat voor De Inquisiteur niet makkelijk. En zelfs liefje-lief kan dan niet helpen, die weet ook niet hoe je zulke zaken naar correct Engels vertaalt.

U begrijpt al, het zijn vaak langdurige gesprekken. Want Manaas geeft niet af, hij wil dat zijn toehoorder begrijpt wat hij vertelt. Komt er bij dat hij een van die zeldzame Isaaners is die over alles een mening heeft, dus niet alleen over de rijst praat. Universitair geschoold, maar Manaat weet dat het studies met oogkleppen waren: kopiëren, kopiëren, en nog eens kopiëren. Tot de theorie en handelingen automatisch werden, en toen kreeg hij zijn diploma. Het enige dat hij als extra had opgestoken was zijn Engels, en hij onthield ook ‘mister Fleming’, de man van de antibiotica, daar heeft hij veel bewondering voor.

Manaat koopt gewoonlijk twee blikjes Leo bier, eentje drinkt hij ter plekke in de shop, het andere neemt hij mee. Heel af en toe is hij in een bui die hem er toe brengt om eens wat meer te drinken, en na zijn derde blikje worden de gesprekken intiemer, hij krijgt snel last van de alcohol. Makkelijk herkenbaar voor De Inquisiteur: op zo’n momenten gaat Manaas zijn stem over naar fluisterniveau.
Hij zat op de universiteit in Bangkok toen in 1973 de protesten uitbraken. Daar vertelt hij zelden over terwijl dit net een onderwerp is dat de hoge interesse van De Inquisiteur heeft. Doch het zijn verwarde verhalen, Manaas is nog steeds onder de indruk van het geweld destijds. Het deed hem besluiten om na het behalen van zijn diploma terug naar Isaan te gaan, hij had heimwee naar zijn geboortestreek, hij vond Bangkok te groot, te druk, te gewelddadig. Ook een soort idealisme, in die jaren waren er nauwelijks veterinairs in de Isaan, er was nood aan. En nog zachter gefluister: hij moest ook zijn schulden afbetalen, de studiekosten. Wie de weldoener was heeft Manaas nog altijd niet bekend gemaakt, maar het moet een machtig iemand zijn, met liefde voor Isaan. Want Manaas was niet de enige blijkbaar, de man bekostigde de studies van veel getalenteerde Isaaners vertelt hij.

Maar de Isaaners hadden in die dagen nauwelijks geld voor zoiets als een veterinair, en ook zelfs een soort wantrouwen in die moderne boel. Manaas verdiende nauwelijks wat, diegenen die hem dan toch contacteerden beloofden te betalen wanneer er geld was. En trok hij naar Israel. Fruit gaan plukken, tot er op een dag een vuurgevecht uitbrak op de kibboets waar hij tewerkgesteld was. Zat hij weer tussen het geweld dat hij zo verafschuwde. Hij had een beetje geld kunnen sparen en keerde terug. Hij startte uiteindelijk toch de praktijk op, zette door en kreeg klandizie. Was zelfs een soort externe adviseur van een groot slachthuis, maar die lucratieve job raakte hij kwijt aan iemand anders die de post afkocht. En zo bleef Manaas arm, ondanks zijn studies. Een buffel links, een koe rechts. Insemineren is zijn specialiteit geworden. Hij koopt ergens sperma, in drie verschillende kwaliteiten: een goede kwaliteit, bevruchting gegarandeerd, dat kost drieduizend baht. De middenklasse van tweeduizend baht. En de goedkoopste, duizend baht, maar geen garantie. Manaas klaagt dat iedereen hier voor de duizend baht inseminatie gaat, dat vind hij dom want twee op drie keer moet hij terug komen voor een nieuwe poging.

Zo ziet U maar, toch erg interessante verhalen hier middenin Isaan. Niks rijst-geld-eten. Integendeel, wanneer Manaas, en dat gebeurt zeer zeldzaam, meer dan vier blikjes Leo drinkt komt hij helemaal los. Vrouwen. Dat is zijn zwak zegt hij. In Bangkok was hij verliefd geworden op een onbereikbare vrouw. Nu ja, de familie lag dwars. Ze moesten geen donkerhuidige Isaaner. In Israel had hij een blanke vrouw gehad, melkwit, Manaas ligt er nog wakker van. Vervolgens huwde hij, De Inquisiteur kent deze dame, ze is ondanks haar vijfenzestig nog steeds een mooie, slanke en goedlachse vrouw. En breeddenkend vermoedt De Inquisiteur want Manaas houdt er nog steeds <kik’s> op na. Dat weet hij van liefje-lief die beter op de hoogte is van de dorpsroddel. Op een onbewaakt moment laat De Inquisiteur dat vallen, doch Manaas heeft er geen probleem mee. Integendeel, hij praat er graag over. Beschrijft lyrisch de dames hun karakter, en nog levendiger hun lichaam. Heel on-Isaans eigenlijk.

Manaas is altijd welkom, wanneer hij in de shop arriveert wandelt hij doodgemoedereerd de tuin in op zoek naar De Inquisiteur. Hij mag dat. En grappig, eigenlijk is zijn naam ManaaT. Maar Manaas heeft last om dat correct uit te spreken.