Medisch centrum Isaan

De Inquisiteur heeft de begenadigde leeftijd van 57 bereikt. Hij voelt zich helemaal niet zo, nog veel jaren te gaan. Als een jong veulen draaft hij op in thuiswerkzaamheden door karweitjes te doen, in de tuin onkruid te bestrijden, in huis door Vlaams proper te poetsen en zelfs in bed – als hij een heel goede dag heeft. Maar toch duikt de sleet op. Sneller moe en vooral, sneller lui. Dat laatste vooral in bed. 

De Inquisiteur heeft ook een zwakheid: doktersfobie in het kwadraat. De lange jaren in een maatschappij waar medische consumptie zowat een must is hebben hun sporen nagelaten. Een dokter vind altijd wel iets. Die wil vanaf je veertigste verjaardag jouw bloed onderzoeken. Op cholesterol, suikers en andere. Om vervolgens de leuke dingen des levens te verbannen. Die gedachtegang houdt De Inquisiteur aan, ook hier in Thailand. En bezocht hij in tien jaar tweemaal een arts voor een voetbreuk en een schouderletsel – ook al afkomstig van dat ‘niets-doet-me-wat’ – want voetballen na je vijftigste is eigenlijk niet aan te raden. En dat was dan nog in de buitenlandse enclave Pattaya, een Mekka voor overbezorgde mensen want een ziekenhuis op iedere hoek van de straat.

Maar nu was er pijn, redelijk veel zelfs, in de onderrug. Na de tweede dag begon dat zijn nachtrust te verstoren. De derde dag was hij volledig van de kaart, staan, zitten of liggen – niets bracht verlichting. Toen kwam de koorts, de rillingen ’s nachts. En de vriendin werd boos. Waarom niet naar een dokter?

Tsja, ten eerste die fobie. Dom. Ten tweede, de Inquisiteur had al wel eens buren naar het lokale hospitaaltje hier gebracht. Niets liet hem twijfelen over de kennis, de goede wil en de behulpzaamheid van die mensen daar, wel de infrastructuur. Enkel verpleegzalen met 12 bedden. Iemand met een gebroken been ligt naast iemand met een leverziekte. Een kind van vijf ligt naast een ouderling op haar einde.

Met een extra hoop volk die zaten te eten, praten en lachen op een matje – familie van de patiënten die er blijven slapen. Een overbelaste verpleegster die de medicijnen voor bed 4 naar bed 12 bracht en dat pas op het laatste nippertje ontdekte. De man van bed 12 bracht de pillen reeds naar zijn mond… Poezen die vrij rond lopen – je zal maar een open wonde hebben.

Alle uitrusting, van bedden tot machinerie, leken uit een museum te komen. Neen, daar had De Inquisiteur geen vertrouwen in.

Maar de vriendin was slimmer. Ze wist van een kliniek veertig kilometer dichter bij de beschaving. En ze was koppiger dan De Inquisiteur. Dus de hort op. Beetje pijnlijk aan het stuur hangend om de druk op de onderrug te verlichten, maar het lukte. Drie kwartier later komen we in het stadje, nu ja, iets grotere gemeente. En vinden geen parkeerplaats. Jawel, op zo’n tien minuten loopafstand in volle zon en met pijnlijke onderrug. Zwetend stapt De Inquisiteur binnen in een enorme wachtruimte waar zeker een zestigtal mensen zitten.

Aan de balie moet hij zijn kwaal beschrijven, met vertaling door de vriendin want geen Engels en De Inquisiteur zijn Thais is ontoereikend voor medische beschrijvingen. Maar het lijkt te werken, even wachten, een arts (of assistent-) komt achter De Inquisiteur staan en kneedt zonder waarschuwing in de onderrug – De Inquisiteur is onmiddellijk bereid tot een knokpartijtje, wow, wat pijnlijk.
De nieren. <Taai> – een woord dat hij aan zijn Thaise vocabulaire kan toevoegen. En zie, ondanks volgnummer vijfentwintig wordt De Inquisiteur naar een, wat in eerste instantie een soort afgelegen fietsstalling leek, gebracht. Er staat zelfs een fiets binnen, maar ook een apparaat om foto’s te nemen. Tien minuten later zijn die gereed en wordt De Inquisiteur terug naar de wachtzaal gebracht.

En is hij meteen middelpunt van de belangstelling. Over zijn hoofd heen praten de andere wachtenden met de vriendin. Van welk land? Hoe oud? Hoelang samen? Hebben jullie al kinderen? Hoelang in Thailand? Gaat hij nooit terug? Het gesprek wordt zelfs vrolijk, ah ja, van de zowat zestig aanwezigen zijn er slechts vijfentwintig op de sukkel, de rest is er uit solidariteit. Want de vriendin is ook gelukkig, ze heeft hem eindelijk bij een dokter kunnen brengen. En de schat weet dat De Inquisiteur allergisch is voor spuiten. Ze verkondigt dat vrolijk aan iedereen en dat is humor op zijn Thais – de farang beetje jennen. Om de boel vrolijk te houden speelt De Inquisiteur het spelletje mee en zodoende is de wachttijd van een uur zo voorbij. Wat dat uur nog sneller laat voorbij gaan is de verbazing van De Inquisiteur over het gebrek aan privacy van de patiënt.

In de enorme wachtzaal heeft men een vijftal hokken zonder plafond gemaakt, met een deuropening waar een volkomen nutteloos gordijn hangt – het wordt niet gebruikt, het blijft open. Je ziet de handelingen van de arts, de gelaatsuitdrukkingen, kortom, je kan de volledige behandeling volgen. En iedere patiënt, zonder uitzondering, krijgt een spuit in het achterste.

De meesten blijken dat waardiger te kunnen ondergaan dan De Inquisiteur, het zal toch niet waar zijn… Maar het gebrek aan privacy gaat nog veel verder.

Na een uurtje wordt De Inquisiteur gesommeerd om plaats te nemen in hok nummer twee. Dit terwijl de arts nog bezig is met een andere patiënte die iets met haar dijen heeft. Dus moet de rok uit, wat op de lachspieren van De Inquisiteur werkt. Een minuutje later zitten we met zijn allen te lachen in dat hok – ook de patiënte, de assistent en de arts en de vriendin. Leuke boel bij de dokter hier.

Dan is het de beurt aan De Inquisiteur, de onderzoekstafel op. En de volgende patiënt binnen, weer een dame. Deze dame begint onmiddellijk een gesprek met de vriendin. Over de farang. Die uit de broek moet. Die stoïcijns de handelingen van de arts ondergaat – die gelukkig uitstekend Engels praat.

Die daar, met enkel nog een onderbroek aan (waarom draag ik nog steeds van die kleine?), zowat zeven man voor de deuropening ziet staan – allemaal nieuwsgierig naar de anatomie van een blanke of wat? Neen, ze staan te wachten. Tot de spuit, formidabel formaat, eraan komt. Totaal verslagen keert De Inquisiteur zich met aangezicht naar de muur en wacht af wat komen gaat. En dat komt sneller dan verwacht zodat een lichte kreun ontsnapt – tot groot jolijt van de toekijkers. Nog meer jolijt wanneer De Inquisiteur, gelukkig met broek aan, door de wachtzaal naar de balie gaat. Zonder er erg in te hebben dat zijn hand over de geïnjecteerde plek wrijft – tot hij opmerkt dat de Thai elkaar aanstoten en glimlachen, ze hebben gelijk, farang zijn zwakkelingen.

O ja. Het vonnis: zware nierontsteking. Gedoemd om elf pilletjes per dag te nemen. En geen bier of andere alcohol drinken. En rust nemen. Veel water drinken, liefst vier liter per dag. Voor de rest alles OK.

– Herplaatst bericht –