‘En toen hadden we een massage bedrijfje’

Sinds twee weken verblijven we dagelijks in de winkel. Gaan open om een uur of tien en blijven er tot de kans dat er nog een klant komt gelijk is aan nul. Met enig geluk hebben we ooit vijf klanten gehad, maar de meeste dagen blijft de teller steken op een of twee. Gemiddeld komen we zeker niet verder dan 2,7 en daar kan je niet van leven.

Mijn vriend heeft nu dus een anderhalfpersoonsbedrijf. Officieel mag ik niet werken en om uitzetten te voorkomen doe ik dat ook niet. Ben toch ook een beetje ‘in’ het bedrijf doordat het mijn geld is verworven. De consequentie van een eenmansbedrijf is dat als er twee mensen tegelijk een massage willen hebben, er een oproepkracht bijgehaald wordt.

Hiertoe is er een lijst met telefoonnummers die afgewerkt worden, terwijl er tegen de klanten wordt gezegd dat het een paar minuten duurt. Één keer mislukte dat en werden de klanten weer naar huis gestuurd, maar normaal gesproken staat er dan binnen tien minuten een dame of heer voor de deur die direct aan het werk gaat.

Maar voordat het zover is: De telefoon gaat. Ten! Dat betekent werk. Niet dus. Ten belt met de vraag of mijn vriend nog op zoek is naar een massage salon? En zo ja, of hij dan interesse heeft in hun shop midden in het centrum? Twee bedden voor Thaise en olie massage en twee stoelen voor voetmassage. Meer is het niet. Beter dat ik me er even niet mee bemoei, gaat mijn vriend in gesprek.
We kunnen de zaak overnemen voor ฿ 70.000. We betalen voor de inventaris en de goodwill. We zouden geen goede Thais zijn zonder onderhandeling, zodat de prijs inclusief de eerste maand huur is. Die was tenslotte al betaald (het is de tweede van de maand).

Als we gaan kijken staat alles er nog bij alsof ze er in aan het werk zijn. Na mijn fiat wordt tot overname overgegaan, wat inhoudt dat er een soort contract wordt opgemaakt dat ook ik moet ondertekenen, we het geld betalen en de sleutel krijgen. In drie etappes wordt vervolgens de zaak ontdaan van alles dat ze als persoonlijke bezittingen aanduiden. Als laatste wordt alle wandversiering meegenomen. Daarvoor was de stereo al weg. Blijkbaar heel normaal, want mijn vriend zegt er niets van.

Mijn vriend werkte tot nog toe ook als freelance medewerker en croste de hele stad door na een telefoontje. Geen prettig bestaan. Je hebt geen thuisbasis en hangt maar een beetje rond. De ene keer blijf je napraten (als de eigenaar je vriend is), de andere keer moet je gelijk weg en zoek je een ander onderkomen om je tijd uit te zitten. De fooi is voor jou, maar de rest deel je met de baas. Thaise mensen geven weinig fooien, zodat je doorgaans na een uur werken met ฿ 125 weer buiten staat.

Ta en Ten vonden een krottig pandje, een stukje buiten het centrum, dat ze voor ฿ 3000 per maand konden huren. Zodra de knoop was doorgehakt, kon begonnen worden met de verbouwing. Met blijkbaar voldoende geld in kas, werd het meeste werk uitbesteedt aan plaatselijke bouwvakkers, die het waarschijnlijk met net iets meer dan ฿ 300 per dag moeten doen.

Het leek zo’n goed idee. Ta in de ene en Ten in de andere zaak werken. Maar de werkelijkheid is weerbarstiger. De hele dag alleen in je winkeltje zitten in het laagseizoen staat gelijk aan twaalf uur niets doen. Om geld uit te sparen werd er in de nieuwe zaak geen internet aangesloten. Wie kan er in deze tijd nog de dag doorkomen zonder digitale contacten?

Binnen redelijke grenzen wil ik wel een massage salon voor je betalen, zei ik mijn vriend een klein jaar geleden. Dat was niet aan dovemansoren gezegd, want dezelfde dag al bleek hij op zoek te zijn gegaan en kwam hij me triomfantelijk vertellen dat hij er een gevonden had. Wij kijken. Aan de doorgaande weg van Krabi naar Ao Nang. Mooie zaak, vijf bedden en vier stoelen en alles in keurige staat. ฿ 100.000 moet het kosten, wat in mijn ogen toch een heel redelijk bedrag is.

Eerst begrijp ik het niet, maar later komt de aap uit de mouw. De eigenaresse wil het bedrijfje verkopen, maar er zelf blijven werken. Met twee is toch veel gezelliger dan de hele dag maar alleen zitten en bovendien kan ze dan af en toe naar haar dochter, een paar honderd kilometer verderop. Al zag ik het na deze informatie al niet meer zitten, vroeg ik toch nog wat door naar de omzet van het bedrijf. Een mistig verhaal dat er vooral op neer komt dat je dat geen uitspraken over kunt doen, dat ze dat nooit heeft bijgehouden, maar dat ze vaak toch wel twee of drie mensen heeft in het laagseizoen. Zonder vrije dagen levert dat per maand zo’n slordige twintigduizend Baht op. Met ฿ 10.000 vaste lasten, kan zij daar dus nèt van rondkomen.

Een paar dagen later is er weer een aanbieding. Nu minder ver van het centrum, in een rustige straat, recht tegenover de Baptistenkerk. Ook niet onaardig, ook ฿100.000 en ook geen klanten, zodat deze het ook niet gaat worden.

En nu zitten we dus de godganse dag te wachten op klanten. De huur is 8000 Baht en de overige kosten ruim 2000 baht. Maar eigenlijk wachten we op het hoogseizoen, want dan moet het geld binnenstromen.

Wat kunnen we doen om meer inkomsten te genereren? Ten eerste moeten we beter vindbaar zijn, zodat ik aan het website bouwen begonnen ben. Dat is zelfs voor een oude man als ik geen probleem. Wel het zichtbaar maken ervan op de zoekmachines.

Het tweede idee heeft al gelijk iets opgeleverd. Bij ons kan je ook een cursus Thaise massage volgen. Minimaal een week voor vijf duizend Baht, drie uur per dag. Een Frans meisje is de eerste kandidaat en vindt het geweldig.

Meer ideeën hebben we niet, maar als u iets weet, laat het me gerust weten.

– Herplaatst bericht –