Maria’s Dagboek (deel 21)

Bangkok

Op naar Bangkok met de kluwen. Mijn schoondochter had bij een vorig bezoek aan deze stad schoenen voor de kinderen gekocht, zonder dat ze er bij waren. Leuke schoenen, dat wel, alleen niets was in de goede maat. Ja, wie gaat er nou schoenen  kopen zonder de desbetreffende persoon bij zich? Met succes voor alle vier nieuwe schoenen gekocht.

Jammer genoeg was ik mijn fototoestel vergeten. Ik had anders een paar leuke foto’s kunnen maken. Slapende mannen in een groot winkelcentrum, waar wij waren. Een man hing wijdbeens in een stoel, hoofd achterover en de mond wagenwijd open. Een eind verderop op een bank lag een man op zijn rug te slapen. Een arm hing tot op de grond, de mond ook open. Mijn kleinkinderen moesten er erg om lachen, ik ook.

In de Asian bookshop vond ik drie prachtige boeken. Snakes of Thailand, Venomous snakes of the world en Reptiles of Thailand. Alle drie de boeken met prachtige foto’s en een goede beschrijving, een genot om in te kijken.

Toen we in de hal kwamen om weer naar buiten te gaan, zagen we achter de toonbank van een pillenwinkel een groot reclamebord met een erg witte Thaise juffrouw, die een pil omhoog hield. Als je die pil elke dag innam, werd je net zo wit als zij. Daar sta je dan met je prachtig bruine kleinkinderen naar te kijken. Dat was de mooiste foto geworden. Gelukkig begrijpen ze goed dat je aan die pillen nooit moet beginnen.

Verschil in regen

Als het in Nederland regent, zeg ik: Hè bah!, het regent weer. Als het hier begint te regenen, ruik ik het eerder dan dat ik het zie of hoor. Hier zeg ik dan: Ha, heerlijk het regent weer.

Behalve dan ruim een week geleden. 10 uur in de ochtend, geen donkere lucht, dus ik kon op de fiets naar de supermarkt. Na ongeveer 1 km begon het toch te regenen en niet zo’n beetje. Na nog 4 km door de regen gereden te hebben, kwam ik druipend bij de supermarkt aan. Al druipende moest ik toch naar de wc. Krijg dan je kletsnatte kleren maar uit en weer aan.

Druipend mijn boodschappen gedaan en weer in de stortregen de 5 km naar huis gefietst. In Thailand heb ik het nooit koud, maar bij mijn huis aangekomen, had ik het koud. Boodschappen uitgeladen. De rest van de dag in mijn pyjama rond gelopen. En… het heeft de hele dag niet meer geregend.

De Hangplek

In Nederland heb je hangplekken voor jongeren. Mijn tuin is de hangplek voor de katten uit de buurt aan het worden. Wat een grote verrassing was: de poezenmoeder is weer terug! Ze is alleen een stuk schuwer dan daarvoor, dat is jammer, maar ze leeft nog. Helaas kan ze mij haar avontuur niet vertellen.

De drie kleintjes, die zo klein niet meer zijn, gedragen zich nog steeds hetzelfde. Een katertje wil graag geaaid worden, het andere katertje en zijn zusje blazen nog steeds tegen me.

Dan komt er een grijze met een witte bef op bezoek. Deze is erg aanhalig en lief naar de kleintjes toe. Dan een iets kleinere grijze, deze is erg schuw. Dan de grote pers, van de buren achter mij. Een donkerbruine met maar een oog en één wit met rode vlekken, die steeds ruzie zoekt met alle andere katten. En het eet allemaal mee.

Loombandjes

Op de school zijn alle kinderen in de ban van de loombandjes. U weet niet wat dat zijn? Dat zijn gekleurde elastiekjes, waar je armbandjes van kunt vlechten en heel veel andere dingen van kunt maken. Iemand heeft er zelfs al een jurk van gemaakt.

In de openlucht kantine van de school is iedereen na de lunch hier mee bezig. Er worden ook patronen uitgewisseld. Mijn kleinkinderen zijn er ook uren mee bezig. Wat een uitvinding! En alle kinderen vinden het leuk.

Sinds kort is er een zwemlerares op de school, die elke week zwemles komt geven. De kinderen gaan dan naar het universiteitsterrein, waar een prachtig zwembad is. Nog even en ze zwemmen allemaal als de beste.

De Vijver

Een vijvertje in de tuin, dat leek me wel wat. Bij kennissen had ik er een in de tuin gezien; zo een wilde ik ook. Niet te groot, net genoeg plaats voor een waterplant en de guppen, die nu in een te kleine bak zwemmen.

Mijn schoondochter vond de vijver bij een planten verkooppunt langs de snelweg. Ze kwam me halen om er naar te kijken. Ja hoor, dat was hem: prachtig blauw van binnen en een schelpenrand aan de bovenkant. De vijver was zo zwaar, die kon je met vier man nog niet tillen. Dat werd dus geen vijver. We zijn toen maar ergens gaan eten en toen weer naar huis.

Twee culturen

Mijn schoondochter komt uit een heel klein dorp in de buurt van Surin. Haar grootvader heeft haar studie in Bangkok betaald. Daar heeft ze dus ook jaren gewoond. Tijdens haar studie zal ze toch wel op tijd hebben moeten zijn. Daar is nu niet veel meer van over.

Ik ben opgegroeid in Amsterdam. Op tijd komen was normaal en je aan afspraken houden iets, waar je niet eens over hoefde te praten. Herhaaldelijk spreekt mijn schoondochter wat met me af, en af en toe is ze ‘maar’ een half uur te laat. Maar ze presteert het toch ook wel om uren te laat te komen.

Zo ook gisteren, we zouden gaan lunchen. Op 13:00 zou ze komen. Dan houd ik er al rekening mee dat het wel 13:30 zal worden. Om 14:00 maar eens gaan bellen. Telefoon werd niet opgenomen. Uiteindelijk is de kluwen er dan om 15:00.

Er wordt glimlachend sorry geroepen en we gaan lunchen. De kinderen hebben al die tijd in het water gespeeld en zijn eigenlijk te moe om nog eten. Ik heb geen honger meer en mijn schoondochter zegt glimlachend dat ze een reuze honger heeft. Ik kan er maar niet aan wennen, toch is het moeilijk om kwaad op haar te zijn.

Romantiek

Over de 70 en toch nog aandacht van een man! Het schijnt te kunnen. Bij de supermarkt had ik al een paar keer een niet-Thaise man gezien, die steeds naar mij keek. Iemand van mijn leeftijd, of iets ouder, grote bos met wit haar en blauwe ogen en een leuk gezicht. De derde keer sprak hij me aan en vroeg in het Engels of ik zin had om wat met hem te drinken in het restaurant van de supermarkt.

Leuk, een drankje is nooit weg. IJsthee met citroen, mijn favoriete drank. We kregen een leuk gesprek over van alles en nog wat. Tot mijn schrik zag ik ineens dat we daar al meer dan twee uur zaten. Of ik zin had om een keer met hem te gaan eten. Leek me leuk, telefoonnummers uitgewisseld, kijken wat er komen gaat.

Maria Berg

Maria’s Dagboek (deel 20) verscheen op 28 juli 2014.

Ingezonden mededeling

‘Exotisch, bizar en raadselachtig Thailand’: zo heet het boek dat stg Thailandblog Charity dit jaar maakt. 43 bloggers schreven speciaal voor het boek een verhaal over het land van Glimlach. De opbrengst gaat naar een nader te bepalen goed doel ten bate van kinderen en vluchtelingen. Het boek verschijnt in september. (Foto Carla de Goede)