Maria’s Dagboek (deel 19)

Op Zondag

Op zondag naar het ziekenhuis, niet dat iemand wat heeft, nee dat niet. De kinderen van mijn zoon gaan voor een jaarlijkse controle en aangezien het ziekenhuis ook in het weekeind ‘gewoon’ open is en mijn schoondochter dan niet hoeft te werken, gaan we op zondag. In dit ziekenhuis zijn alle vier mijn kleinkinderen geboren. Ik was er nog nooit geweest, leuk om het allemaal een keer te zien.

Naar de balie om ons aan te melden. Tien minuten later gaat de hele kluwen bij de kinderarts naar binnen. Iedereen word nagekeken en goed bevonden. Ik heb een van de herhalingsprikken nodig, geen probleem, ook dat kan hier. Een verpleegster komt met een injectienaald enz. De kinderarts geeft mij, niet geheel pijnloos, de prik. Die wordt in mijn GGD-boekje bijgeschreven. Afrekenen bij de kassa en we rijden weer weg. Dat zou wat voor in Nederland zijn! Ze zien je aankomen.

De pluizebollen

De pluizebollen groeien uit tot mooie jonge katten, het blijken twee katers en een poes te zijn. Ze komen nu allemaal dichtbij, eentje mag ik zelfs af en toe even aaien. De hele kattenfamilie heeft besloten: als het regent, is het wel zo makkelijk, om voor de deur te komen liggen.

Daar ligt moe dan nu, met de kinderen, op het hondenbed. Af en toe komt de kater ook even kijken en mee eten. Drink- en eet bakken staan nu ook voor de deur. Eigenlijk doen de katten nu, wat eerst de honden deden. De partytent? Voor de deur is kennelijk gezelliger.

Drukte op het plein

Het rustige plein, waar ik aan woon, is veranderd in een druk plein. Naast mijn buren, aan de rechterkant, daar was een verwilderde tuin. Op dat stuk grond wordt nu gebouwd. Dat betekent dat betonmolens en auto’s met bouwmaterialen af en aan rijden.

Een eindje verderop is ook met de bouw van een huis begonnen. Op het grasveld voor mijn huis zitten nu regelmatig groepjes werkmensen te eten, of ze slapen daar een uurtje. Best gezellig, het zal wel weer wennen zijn, als de bouw klaar is. Dan is het hier weer net zo stil als daarvoor.

‘Gezellig‘

Gezellig eten bij mijn zoon en schoondochter. Ik word dan met de auto opgehaald. We rijden bij hun het terrein op, daar staan vier gillende kinderen en een leraar. Een van de katten heeft een kleine dunne slang om zijn voorpoot gedraaid zitten. Met pijn en moeite krijgen ze die er af. In een mum van tijd hebben de kinderen hem al dood geslagen. Hij blijkt giftig te zijn, maar heeft gelukkig nog niet gebeten. Na een tijdje is iedereen weer gekalmeerd.

Zoals altijd is het eten weer heerlijk. We zitten daar met acht man sterk van te genieten. Mijn schoondochter en de oudste twee doen de afwas, dat is zo gebeurd.

Ineens begint mijn schoondochter te gillen en met boeken te gooien. Vanaf waar ik zit, kan ik niet zien wat er is. Er komt een grote spin mijn kant op gerend. Mijn schoondochter geeft hem een klap met een boek, hij is finaal doormidden. Deze bleek ook giftig te zijn. Het gekke is dat ik er niet eens zo erg van schrik, maar gezellig was het niet.

Een van de mannen

Een van de mannen van mijn lijstje was de kunstschilder: midden 40, heeft een paardenstaart en een sikje. Hij is de eigenaar van een restaurant met bijzonder lekker eten. Aan de muren hangt wat van zijn werk en soms verkoopt hij er ook van. Hij vroeg mij in zijn atelier te komen kijken.

Heel ander werk dan wat ik maak, alles heel modern, maar niet verkeerd. Leuk dat iemand in zo’n klein dorp dat allemaal doet. Hij is ook een keer bij mij komen kijken. Dan is het leuke dat je alle twee een volkomen andere stijl hebt, maar elkaars werk wel kunt waarderen.

Winkelcentrum Robinson

Ja, wat moet je daar nou over schrijven? Dat dacht ik dus ook, tot ik er kwam. In dat winkelcentrum zit een hele aardige supermarkt met erg lekker bruin brood en veel bijzondere dingen, onder andere gedroogd fruit, erg lekker.

Bij de afdeling brood zocht ik van alles uit en mijn schoondochter ook. Daar bediende ons een vrij jonge man. Tergend langzaam werd alles ingepakt. Ik deed mijn dingen in mijn karretje, mijn schoondochter in haar karretje. Bij het aanreiken van het brood kregen we een tatoeage op de arm van de verkoper te zien. Tot mijn ontzetting een groot hakenkruis. Ik stond echt naar adem te happen. Wat bezielt zo iemand?

Afrekenen, bij de kassa. Ik legde mijn boodschappen op de band, dan een stuk niets en daar lagen de boodschappen van mijn schoondochter. Het kassameisje schoof alles bij elkaar en begon op de kassa aan te slaan. Ik schoof de boodschappen van mijn schoondochter weer terug, zodat er zeker 50 cm tussen haar boodschappen en de mijne was, weer schoof het meisje alles bij elkaar, dit herhaalde zich tot vier keer aan toe.

Toen riep mijn schoondochter er een andere juffrouw bij. Snel werd er afgerekend en we konden weg. Jammer dat ik het niet heb kunnen filmen, dan was het net iets uit een lachfilm geweest.

Daarna met z’n allen een pizza gegeten, zoals hij niet moet zijn, maar de kinderen vonden het lekker. Na dit avontuur een uur rijden naar huis. Dat hakenkruis zit me nog steeds dwars.

Het mooie Resort met zwembad

Voor een ieder die dit wil weten: Chawalon resort in het Don Tum district (Nakhon Pathom). Ik heb op internet op Google, op de middenbalk, ingetypt: Chawalon resort Thailand en ik kreeg de website.

Maria Berg

Maria’s Dagboek (deel 18) verscheen op 6 juni 2014.

Ingezonden mededeling

Stichting Thailandblog Charity steunt dit jaar een nieuw goed doel door een boek te maken en te verkopen met bijdragen van bloglezers. Doe mee en beschrijf, fotografeer of film uw favoriete plekje in Thailand. Lees hier alles over ons nieuwe project.