Maria’s Dagboek (deel 18)
Ik maar denken dat het zo’n aardige man was
Om met het laatste te beginnen, de kattenfamilie was er nog en zag er best goed uit. Een hele opluchting. Met de tuktuk-bestuurder was het volgende afgesproken: 100 bath per dag. Dat is dus voor 20 dagen 2.000 bath.
Voor ik weg ging, kreeg hij alvast 1.000 bath van wat ik hem moest betalen. Daarnaast kreeg hij een envelop met 3.000 bath. Dit was om de tv- en de elektra-rekening te betalen. Dat kon hooguit 2.300 bath zijn. Ook had hij van mij een sleutel van het tuinhek gekregen, met daaraan een voor mij dierbare sleutelhanger.
De dag nadat ik terug was, kwam hij afrekenen. Ik had al 2.000 bath voor hem klaar liggen, omdat ik zo blij was met wat hij voor me gedaan had. Hij presenteerde mij een rekening van 1.500 bath.
Over het geld dat over moest zijn van de rekeningen, werd helemaal niet gesproken. De sleutel kreeg ik terug, zonder de sleutelhanger. Ineens was van mijn blijheid bij dit alles niet veel meer over.
Mijn schoondochter kwam, nadat ik haar gebeld had, om te bemiddelen. Na lang heen en weer gepraat, zei hij: Ik dacht dat ik dat geld allemaal mocht houden. En een sleutelhanger, die had nooit aan de sleutel gezeten.
Ik was helemaal stil van zoveel brutaliteit en ik maar denken dat het zo’n aardige man was. Het geld dat over was van de rekeningen, gaf hij uiteindelijk wel terug. Op zo’n moment is het spijtig, dat ik de taal niet spreek.
Ik blijf me verbazen
Om mij heen zie ik een groot verschil tussen mensen die respect voor dieren hebben en mensen die dit helemaal niet hebben. Al fietsend van de supermarkt naar huis, zie ik een flinke hagedis die op zijn dooie gemak aan het oversteken is.
Van twee kanten komen er auto’s aan. Ik knijp mijn ogen al half dicht en bereid me voor op het overrijden van de hagedis. En wat gebeurt er dan? De auto’s remmen, gaan langzamer rijden en staan stil. Iedereen wacht geduldig tot de hagedis in de bosjes is verdwenen. Ik blijf me verbazen.
Het schoolreisje
We gingen naar Cha Am. Gelukkig gingen er maar veertien kinderen mee, dat was te overzien. De helft zwemt niet zo goed en het is wel zo prettig als ze ook weer allemaal heelhuids thuis komen. Iedereen was even lief en luisterde goed.
Op het strand was het redelijk rustig en de zee was kalm; het had niet mooier gekund. Iedereen genoot er duidelijk van. Er werd ook veel gegeten en gedronken, echt een feestdag. Op de terugweg viel de een na de ander in slaap, een geslaagde dag, we moeten het beslist nog eens over doen.
De Thaise vrouw bestaat niet
De Thaise vrouw bestaat natuurlijk niet, net zoals de Nederlandse vrouw niet bestaat. Maar ik ontmoet er nu een, zoals ik er nog geen ontmoet had. Een vriendin van mijn schoondochter. Een kleine parmantige vrouw, goed gekleed, sprak perfect Engels en wist erg goed wat ze wilde. Was al drie keer getrouwd geweest en vertelde, dat als een man niet deed wat ze wilde, dan ging ze er weer van af.
Met nummer 4 woonde ze in Oman. Heeft ook een grote boerderij in Thailand met personeel. Zij regelt alle zaken en gaat veel op reis. Een bijzonder mens, ik vond het leuk om haar te ontmoeten. Ik ben uitgenodigd in Oman voor een vakantie. Ach, je weet maar nooit. Er zijn er dus ook, die goed kunnen plannen en erg zakelijk zijn.
Resort met zwembad
Nog geen 15 minuten bij mij vandaan vonden we een resort met zwembad. Zoiets moois! Ze hebben ook huisjes die in het water staan, die je kunt huren en ook huisjes tussen het groen, voor elk wat wils.
Het zwembad heeft een heel hoge glijbaan, waar mijn kleinkinderen de hele ochtend mee bezig waren. Je kunt er ook op het meer, waar de huisjes in staan, op een waterfiets fietsen. Wat er omheen aan groen is, ziet er allemaal even prachtig uit, echt iets om vaker heen te gaan. Droevig, dat de Thai er alleen maar gebruik van kan maken, als deze wat geld heeft: 300 bt voor een volwassene, 150 voor een kind.
Je ruikt de regen
Terwijl ik dit zit te schrijven, valt de zolang verwachte regen naar beneden. Je ruikt de regen. Ik geniet er van, ook van het dalen van de temperatuur.
De kattenfamilie wordt steeds toegankelijker. Als ik in de tuin bezig ben, loopt er niet een meer weg. Ze vinden het geloof ik wel spannend, wat ik daar allemaal doe. Ook als ik de etensbakken haal of weer gevuld terug breng, zitten ze vlakbij en komen ook meteen eten. Aaien is er nog steeds niet bij.
Maria’s Dagboek (deel 17) verscheen op 29 april op Thailandblog.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Dagboek5 november 2014Maria’s Dagboek (deel 23)- Dagboek4 oktober 2014Maria’s Dagboek (deel 22)
- Dagboek28 augustus 2014Maria’s Dagboek (deel 21)
- Dagboek28 juli 2014Maria’s Dagboek (deel 20)
Leuk verhaal, Maria.
Dat je echter nog geld terug verwachtte van de man? Dat doe ik niet eens bij mijn vriendin. Als ik haar geld meegeef voor de markt, weet ik zeker dat het op is. Je moet gewoon dat geven wat je kwijt wilt. De man heeft niet echt iets “kwaads” bedoeld. Het is nu eenmaal zo. Neem het hem niet kwalijk en geef hem bij een volgende keer dat wat hij daadwerkelijk betalen moet. Maar dat betekent dan wel dat je als gierig afgestempeld wordt. Een beetje meer doet geen kwaad.
Dat met die sleutelhanger is niet leuk. Daar zou ik ook niet blij mee zijn geweest, want ik heb ook zo’n sleutelbos met een sleutelhanger die al meer dan veertig jaar oud is. Het ding ziet er lelijk uit, een doorzichtig polyester blokje met mijn naam erin gegraveerd. Maar ooit eens op een leuke pakjes avond als cadeau gekregen van een klasgenote. Die zou ik er vanaf doen als ik mijn sleutels aan iemand toe zou vertrouwen. De sleutel kun je vervangen… de herinnering niet.
Of de duvel er mee speelt. Toen ik vanmorgen wakker werd, schoot het bij me binnen “Al een tijdje niets meer van Maria gelezen, zou alles OK zijn?” En ja hoor, zo te lezen gaat alles OK met je. Blijven leuke verhaaltjes, niet naar Oman gaan hoor, want dan smelt je misschien. Tot ziens of tot mails.
Het is leuk te lezen over de alledaagse dingen, die je blij maken! Geluk schuilt in een klein hoekje, en dat heb jij gevonden, nog leuker dat je het hier deelt in je dagboek!
En ja, de sleutelhanger… heb ook wel van die hebbedingetjes waar een persoonlijk verhaal achter schuilt.
Sneu als een ander het dan onachtloos verloren doet. Had zo het polshorloge van mijn grootvader. Wou het op een dag eens dragen en bleek verdwenen. Na weken zoeken en o.a. de tuinman, maid, etc. gehoord te hebben, bleek nota bene mijn eigen vriend het op een avond eens hebben te gedragen om te pronken. Er werd kaart gespeeld en je raadt het al. We zijn die lui dan gaan opzoeken om het ’terug te kopen’. Maar die hadden de snoodaards het op hun beurt verpand, voor ocharme 3000 THB. Naar de pawnshop maar bleek het al verkocht. Buiten dat het ding aan goud alleen al 72 gr woog, en een collector’s item, was het toch mijn grootvaders ding, en dat krijg je nooit meer terug.
Verder de centen; je bent altijd kwijt wat je geeft. Hopelijk was de rekening van de nutsvoorzieningen degelijk betaald.
Houd je dagboek goed bij, keep posting!
Die flinke hagedis zal een leguaan geweest zijn (eventueel een monitor). Of men uit dierenliefde stopte is onzeker, want net die beesten worden wel eens als ongeluksboden aanzien. Voor boeddhisten blijken de Thai niet meteen opvallende dierenvrienden, maar daarin komt al wel wat verandering:
Een vanuit het struikgewas plots overlopende zwerfhond (twintig seconden na het rustig oversteken zijn “A dog”) kopte de nummerplaat van mijn wagen, drong door de radiatorgrille net naast de radiatorblok waarvan een stuk plastieken steun afknapte, zakte door het vrij zachte bodemscherm ernaast, helemaal onder de laag opgehangen Toyota door. Wijl ik van vijftig per uur tot stilstand kwam, zag ik in mijn achteruitkijkspiegel de doodgewaande met vier poten tegelijk opwippend gekke hoge sprongen maken. Nog voor ik rechtsomkeer kon maken, hadden twee Thaise mannen van tegen de dertig hun een eindje achter mij aangekomen 4×4 reeds geparkeerd. Behalve een klein ondiep amper bloedend sneetje op de kop, leek het dier ongedeerd maar nog wel in shock (kan niet missen). Nadat ze het slachtoffer wat tot rust aaiden, en vermits mijn wagen niet meer behoorlijk rijklaar bleek, droegen ze de hond naar hun wagen om hem naar een dierenarts te brengen. Jammer genoeg kon ik een dag later diens praktijk niet vinden alwaar zij me die beschreven hadden; ik hoop dat het beestje er met de schrik vanaf gekomen is.
Ik hoop, dat ze in Thailand eens wat liever voor de honden zijn. Wij hebben wel meegemaakt dat een taxichauffeur gewoon doorrijdt als er een hond oversteekt. Nu ik lees, dat ze voor een hagedis wel stoppen is dit de wereld op zijn kop. Verder merken wij ook, dat als wij een taxprijs afspreken van 400 bath en wij betalen met 500 bath het geld gewoon zijn zak in gaat. Ik vind het aan ons liggen om te zeggen zo is het goed maar niet als vanzelf sprekend aannemen, dat het fooi is.
Btw, ifvt Taximeters; zorg dat je altijd kleine coupures op zak hebt. Zo voorkom je het probleem. Ook ifv highway. Betaal steeds contant. Is de rit me bevallen of toffe chauffeur, kan er naargelang wat fooi bij.
Hebben we het zeker altijd getroffen als er tol betaald moet worden en ik heb 100 baht dan kreeg ik van de chauffeur het wisselgeld en het bonnetje en het was een meter taxi.
Als we instappen en we moeten de tolweg over ook een meter taxi dan zeg ik tolweg and I pay.
Gaat steeds goed een keer niet en toen waren we nog goedkoper uit dan de meter heb wel een fooitje gegeven. Bij een vaste prijs naar HuaHin of Pattaya vanaf vliegveld 50 extra voor de luchthaven wilde hij de laatste keer het dubbele. Dat is niet gelukt koffers waren er al uit en hand baggage stonden op trolley hotel en ik had gepast geld en fooi maar die heb ik eraf gehaald sorry mooi pech voor hem.
Hm, “de wereld op zijn kop”? Wat heb jij tegen hagedissen? Honden in Thailand zijn ook niet altijd lief voor mensen. Tussen 18 en 6 uur zijn ze op eenzame plaatsen zelfs het opvallendste fysiek gevaar voor een enkeling. Ik ben al enkele keren achtervolgd en omcirkeld door een meute en bij een aanval is het dankzij het rondsligeren van mijn zwaar fototoestel aan een draagband, bij een minuscuul beenknapje met littekentje gebleven. De beste remedie, welbekend bij de Thai, is een stok van 40 cm of langer. Nooit een gebaar van dreigen of slaan maken, maar in het verlengde van je gestrekte arm recht op de hond mee wijzen. Niettemin is een meute moeilijk onder controle te houden.
De wereld staat niet op zijn kop…. als je een hagedis per ongeluk of met opzet doodt, haal je ongeluk op je hals. Dat is wat Thais geloven. Daarom stoppen ze… een hond heeft niks te betekenen, dus die kan dood en bovendien zijn er genoeg van.
Trouwens, Jef, koop eens een teaser – zo’n apparaat dat een stroomstoot van 5000 volt of meer afgeeft. Die kun je al krijgen in de grootte van een dubbel pakje sigaretten. Even op het knopje drukken en de hele meute honden rent weg. Tot nu toe heb ik hiermee nog honden met gemak van me af kunnen houden. En in het donker werkt het apparaat ook als zaklantaarn. Het heeft een accu en je kunt het thuis opladen, zodat je altijd stroom hebt. Mocht er dan toch nog een hond doof zijn of ongevoelig voor het geluid van het apparaat (het maakt een zeer luid en knetterend geluid, waardoor de dieren liever wegrennen), dan kun je hem alsnog een stroomstoot geven. Ik ben zeker dat deze hond je niet meer lastig valt. Maar zoals ik al zei, was dat tot nu toe niet nodig geweest. De beesten rennen weg.
De ongeluksbode had ik al vermeld, aan een teaser nog niet gedacht.
Hallo Maria, ik lees altijd met veel plezier je verhalen. Nu las ik over het resort bij jou in de buurt, zou ik het adres en plaats van je kunnen krijgen, alvast bedankt.
Groetjes Bea Lothmann
Naar mijn mening kunt ge een Thai moeilijk vertrouwen.Als ge hen geld denken ze niet aan hun plichten aan aan de dag van morgen.Maar ja ,het is niet zoals bij ons.Geen siciale verzekering en bijna geen pensioen.En wij maar klagen…Eddy