Maria’s Dagboek (deel 13)

Maria Berg (72) liet een wens in vervulling gaan: ze verhuisde in oktober 2012 naar Thailand en daar heeft ze geen spijt van. Haar familie noemt haar een ADHD-bejaarde en dat beaamt ze. Maria werkte als dierenverzorger, leerling-ziekenverzorger, bestuurder op de dierenambulance, lady bartender, activiteitenbegeleider in de dagverzorging en en als verzorgende C in de particuliere thuiszorg. Erg honkvast was ze ook al niet, want ze woonde in Amsterdam, Maastricht, België, Den Bosch, Drenthe en Groningen.

Het bejaardentehuis

Een vooruitstrevende Thai had een ‘goed idee’. In Nederland waar hij was geweest, zag hij het ene na het andere bejaardentehuis. Dat moest er in Kamphaeng Saen ook maar eens komen. Hij kocht een groot stuk grond en liet daar een mooi gebouw op plaatsen, waar heel wat ouderen in konden.

In de omgeving, werd er een beetje lacherig over gesproken. Het idee, dat je je ouders of grootouders daar in zou stoppen… een niet bespreekbaar onderwerp. Je ouders of grootouders, die heel wat jaren voor jou hadden gezorgd, dan was jij nu natuurlijk aan de beurt om voor hen te zorgen. Het zou een schande voor de familie zijn, als dat niet gebeurde. Had iemand helemaal geen familie, dan was het heel normaal, dat buren de taak van de ontbrekende familie overnamen.

Het gebouw staat daar al enkele jaren. Het wordt er ook wel steeds voller, ja, niet in het gebouw, dat staat leeg. Maar op de oprijlaan liggen steeds meer zwerfhonden. Uit de zon, geen mensen, wat wil je nog meer.

Luizen op herhaling

Gezellig, de zondag bij mijn zoon thuis, genieten van de tuin en de verscheidenheid aan vogels. De een is nog tammer dan de ander. Er loopt een jonge gans, die het zelfs leuk vindt om op schoot genomen te worden en aaien wordt ook gewaardeerd.

Na de overheerlijke lunch word ik, heel lief, naar de werkkamer van mijn zoon gestuurd. Hier staat een bed, ik ga even slapen.

De rest van de dag, weer de tuin in. Bij de avondmaaltijd vertelt mijn zoon dat er weer een luizenplaag op school is. Dus ook mijn kleinkinderen hebben ze weer. Terwijl ik zit te luisteren, begint het langzaam tot me door te dringen, dat ik met mijn hoofd, op het kussen heb gelegen, waar alle kinderen regelmatig op liggen.

Ik zit verstijfd van ontzetting te luisteren, ik griezel bij het idee dat ik ze nu misschien ook heb. Als ik door mijn schoondochter naar huis wordt gebracht, haalt ze op mijn verzoek een anti-luizen shampoo bij een winkel. Thuis ga ik gauw onder de douche en doe mijn haar met de anti-luizen shampoo. Als mijn haar droog is denk ik, over een week nog een keer, dan ben ik er van af.

De dure telefoon

Een nieuwe telefoon aanschaffen, is voor mij als mens van boven de 70 jaar niet zomaar wat. Deze telefoon heeft twee simkaarten, een Nederlandse en een Thaise. Erg leuk, maar voor dat ik alles begrijp duurt wel even. Maar, het lukt: ik kan bellen, berichten versturen en internetten, ik ben er trots op.

Ja, de telefoon, nergens te vinden. Het hele huis overhoop gehaald, op de gekste plekken gezocht, niet te vinden. Dan ga je dus echt aan je verstand twijfelen, is het al zover? Begin ik nou te dementeren? Meestal heb je dat zelf niet in de gaten. Ik kijk naar buiten en zucht eens.

Ineens zie ik hond Kwibus, met iets in zijn bek, druk zijn kop heen en weer aan het schudden en ja hoor, dat was dus mijn mooie nieuwe telefoon. Door heel lief tegen hem te praten, kwam hij me laten zien, wat voor moois hij had. Nou mooi was hij niet meer, de hoes was aan flarden en de telefoon was aan de voorkant op verschillende plaatsen gebroken. Er zat dus ook geen leven meer in.

De telefoon open gemaakt, gelukkig, de simkaarten waren onbeschadigd. De telefoon was niet zo duur, maar omdat ik nu weer een nieuwe moet kopen, wordt het alles bij elkaar dan toch een dure grap.

Het monster

Een eind voorbij de universiteit zijn achter de daar liggende boerderijen, moerassen. Hier leeft een enorm beest, men noemt het hier een hagedis, volgens mij is het een varaan.

Meerdere boerderijen hebben om hun grond, een afrastering geplaatst, met aan de bovenkant een stuk dat naar buiten toe buigt. Niet voor de inbrekers, maar voor de enorme ’hagedissen ‘, die zijn gek op klein vee. De verhalen erover kende ik wel, ik had er alleen nog nooit een gezien.

We reden met de auto van mijn zoon richting zijn huis. Ineen stak er iets enorms de weg over. Gelukkig raakten we hem niet, dat was niet leuk voor de ‘hagedis‘ geweest en ook niet voor ons. Hij was zeker drie meter, dat was even schrikken.

Als ik een paar uur later naar huis word gebracht, ligt hij helaas dood langs de weg. We stappen uit, ik wil hem graag van dichtbij bekijken. Nou ben ik iemand, die altijd een centimeter bij zich heeft, we meten hem op, hij is 290 cm. Bijna goed geschat. De vraag blijft: is het nou een hagedis of een varaan, niemand die het weet.

De school

De school ligt aan een landweg, even buiten het centrum van Kamphaeng Saen. Mooie lokalen en een enorme tuin. Een gedeelte met speeltoestellen en een zandbak. De eetruimte is wel overdekt, maar verder open. Als je verder de tuin in gaat zijn daar eenden en kippen, die door de schoolkinderen verzorgd worden.

Het is de laatste schooldag van dit jaar. Er staat een grote tafel met daarop een mooie kerstboom en cadeautjes eronder. Er is zelfs kerstmuziek. Na de lunch komt zowaar de kerstman. Al die tientallen grote bruine ogen kijken hem vol verwachting aan. Elk kind krijgt een pakje van de kerstman. Zenuwachtig worden de pakjes open gemaakt. Iedereen is blij, de vakantie kan beginnen, tot 2 januari is de school gesloten. Een bijzondere ervaring, Thaise kinderen op een kerst feest.

Voor iedereen die mijn dagboek leest, fijne feestdagen en een gezond 2014 gewenst.
Maria

Deel 12 van Maria’s Dagboek verscheen op 26 november.

Ingezonden mededeling

Op zoek naar een leuk cadeau voor een verjaardag of zomaar? Koop Het Beste van Thailandblog. Een boekje van 118 pagina’s met boeiende verhalen en prikkelende columns van achttien bloggers, een pittige quiz, handige tips voor toeristen en foto’s. Bestel nu.