Liefde zonder grenzen: hoe Walther zijn geluk vond in Thailand

Sommige bloglezers raken (wellicht terecht) vermoeid van de altijd maar weer verschijnende negatieve berichten over mislukte relaties, oplichting, scams, misdaad, overspel, bedrog en ga zo maar door. Terwijl zij juist intens verlangen (en dat ook duidelijk uitspreken in hun commentaren) naar verhalen over gelukkige verbintenissen tussen (in ons veler geval) de goede Thaise vrouw en haar farang. Deze categorie van de amoureuze band is natuurlijk veel wijder verbreid, maar krijgt net zoals in de reguliere journalistiek en de roddelpers niet de aandacht die ze verdient. Het blijft moeilijk, niet om dergelijke verhalen te vinden, maar om er een boeiend verslag over te schrijven.

Om geen al te grote bres te slaan in mijn lezerskring heb ik onderstaand, maar eens een verhaal neergepend dat ongetwijfeld aan hun behoefte naar amoureuze positiviteit zal voldoen. Ook waargebeurd, maar over de algemene toepasbaarheid doe ik zelf geen uitspraak. Hopelijk zijn de gelukszoekers (in de letterlijke zin van dat woord) niet al afgehaakt van de khun Rick schrijfseltjes, de manipulator die ze Thais ongeluk probeert op te dienen en zelfs te dringen met als achterbakse camouflage een luchtige schrijftrant. Tijd om de wereldliteratuur eens goed op te schudden.

Voila, zo meteen dan ook het gelukkige en volledig ware verhaal van de uitermate goede vent Walther en zijn al even goede of nog betere vrouw uit Thailand. Maar eerst even een voor het leidmotief minder of niet relevante inleiding.

Liefde is alles, maar soms moet er flink voor betaald worden

Liefde (en de ermee gepaard gaande geneugten) is misschien wel de grootste zegening van de mensheid en een van de belangrijkste motivatoren in een mensenleven. Een grote meerderheid plukt gelukkig rijkelijk de vruchten van de liefdesboom, al gaat dat niet altijd van een leien dakje. Een kleine minderheid van de wereldbevolking blijft zelfs geheel of te lang verstoken van de gelukzaligheid, de euforie die gepaard gaat met het vinden van een zielsverwant, een partner voor het leven en een minnaar met wie men alles wil en kan delen. Enkele weinigen daarvan kiezen voor een celibatair leven en worden priester of monnik, maar wij weten dat deze keuze voor altijd een tweestrijd zal opleveren tussen wat lichaam en geest verlangen en wat de heilige geschriften opleggen aan hun aardse vertegenwoordigers. Een strijd die soms over de hoofden van onschuldigen uitgevochten wordt en die beslist niet de goedkeuring van hun diverse opperwezens zou wegdragen.

Voor de meer wereldse vrijgezellen zijn er diverse faciliteiten beschikbaar die in elk geval al een gedeelte van het fysieke gemis kunnen wegnemen tegen een relatief geringe vergoeding. In ons aller Thailand zijn voor dat doel zelfs complete gespecialiseerde wijken in het leven geroepen, voor de één het paradijs op aarde en voor de ander het eeuwig brandende inferno. Geluk, al is het nog zo kortstondig gaat er hand in hand met ondergang, zowel voor de consument als voor de leveranciers van liefdesdiensten waarbij die laatste, ondanks het verdienen van de dagelijkse kost, aan het kortste eind lijken te trekken. Spijtig, maar onvermijdelijk en ook onuitroeibaar. Het vak wordt niet voor niks het oudste beroep van de wereld genoemd en wie het eerlijk bekijkt kan begrijpen waarom: geld, lust, eenzaamheid, plezier, afhankelijkheid zijn sterke medestanders van het metier.

Een relatie als uit de liefdesgids

Maar eigenlijk wil ik het vandaag niet hebben over die kant van de liefdesindustrie, een kant die Thailand vaak en voor het grootste deel onterecht de reputatie van het walhalla voor de westerse vrijgezel heeft gegeven (en natuurlijk ook voor alle andere volkeren die tegenwoordig de straten van de rosse buurten plat lopen). Een verschijnsel dat overigens in alle landen van de wereld aangetroffen kan worden, zelfs in de strengste moslimlanden, maar daar alleen in het grootste geheim en met groot gevaar voor de aanbieders van dit ultieme genotmiddel.

Bij mijn eerste bezoek aan Thailand proefde ik gelijk het grote verschil in mogelijkheden en kansen die ik in Nederland, maar niet kon vinden. Met mijn profiel, waar ik zelf ook blij mee was, paste ik beter in het verwachtingspatroon van de Thaise schonen dan in dat van de tegenhangsters thuis. En hoewel ik geen aandacht tekort kwam in de Bangkoksiaanse avonduren besloot ik toch met mijn reisgenoot (aanvankelijk als grap) een relatiebureau binnen te wandelen op Sukhumvit Road, waar een aantrekkelijke jonge vrouw ons stapels met fotoboeken liet zien gevuld met nog veel meer knap vrouwvolk. Overweldigend, maar ook onoverzichtelijk, terwijl ook het verdienmodel van het agentschap niet meteen duidelijk werd, wat op mij een afremmend effect had. Bovendien stond onder iedere foto een lange verlanglijst waaraan de toekomstige liefde moest voldoen en dat herinnerde mij te sterk aan de vergelijkbare, zij het meestal virtuele wensenoverzichten van de dames in Nederland. Dat soort wegstreep oefeningen waren volgens mij de grootste obstakels bij het vinden van een partner. Kijk liever naar wat een man te bieden heeft dan te zoeken naar allerhande geïdealiseerde kwaliteiten die misschien heel wat minder relevant zijn dan het in ieder mens van nature aanwezige pakketje goeds. Maar dit terzijde.

Mijn vriend was sowieso niet op zoek naar iets blijvends. Hij was een ‘kleine ambtenaar’ met nog enkele decennia werkzaam leven voor de boeg. En hoezeer hij het misschien ook had gewild, financieel was een blijvende verbintenis met een exotische liefde niet haalbaar. Zijn rekensommetje maakte dat ook voor mij aannemelijk, maar ontmoedigde mij minder in mijn zoektocht naar ‘de ware’ dan hem.

Dus in een manhaftige kwinkslag zei ik aan de medewerkster dat ik alle getoonde dames geweldig vond, maar haar veel leuker. Zij was dan ook van vlees en bloed en de anderen slechts stukjes gekleurd papier, voorzien van zo’n verlanglijstje. Na een nerveuze giechel stemde ze in met een gedecideerde avondwandeling naar de straattempel een eindje verderop om er wat bloemen en een kransje aan de omheining te gaan hangen, die enkele minuten later door de overijverige reinigingsdienst weer er vanaf geplukt werden en in de kliko verdwenen die er continu rondjes draaide. Het zal Boeddha niet verblijd hebben dat zijn leer was gereduceerd tot een commerciële mallemolen en het heeft hem dan ook behaagd om mijn romance met de liefdesmakelaar in de kiem te smoren. Na het goodbye van een klein uurtje later dat bijzonder platonisch en verder ook nog eens koeltjes verliep, heb ik nooit meer iets vernomen van haar. Of toch wel, enkele maanden later bij mijn tweede bezoek aan Bangkok zag ik haar innig hand in hand wandelen richting dezelfde tempel met een uitermate knappe vent in eigen haar leeftijdscategorie; als ik vrouw was geweest zou ik het ook wel geweten hebben. Het schuurde toch wel een klein beetje, maar mijn ego was zo enorm gegroeid in Thailand dat die kleine tegenslag daar nauwelijks een deuk in sloeg. Alhoewel het erover verhalen na meer dan 20 jaar toch wel een bepaalde restschade doet vermoeden.

Walther vindt eindelijk wat hij zocht

Maar ook dat is niet de aanleiding van deze weer waargebeurde anekdote over de liefde tussen de eenzame farang en de Thaise bruid. Via enkele literair nog net verantwoorde omwegen wil ik het verhaal delen over Walter (echte naam bekend bij de auteur) een destijds al niet meer zo heel erg piepjonge (maar ook niet stokoude) man die zijn geluk ik Thailand vond zonder er ooit op bezoek te zijn geweest.

De vele routiniers die onze blog bevolken zijn ongetwijfeld bekend met het fenomeen van de koppelmadamen die vanuit Thailand of Nederland/België vrouwelijk schoon proberen te koppelen aan de eenzame lagelander. Hoewel men vraagtekens kan plaatsen bij hun motivatie die vaker primair zakelijk dan altruïstisch is, kan hun ondernemerschap ook mooie eindproducten opleveren in de vorm van permanente verbintenissen. Deze variant van intermenselijke business is vaker een bijverdienste dan een volledige dagbesteding, maar kan bij succes niettemin lucratief zijn, en wel voor alle betrokkenen.

Nog maar net zelf samenwonend met mijn nieuwbakken partner en algauw in het genot gekomen van een schattig manneke had ik eendaags nood aan een monteur voor een kleine reparatie aan mijn al wat ouder huis in het Zuid-Limburgse. Mijn vaste man was echter helemaal volgeboekt, maar hij had nog wel een collega die zijn schamele loon in de avonduren en weekends wilde aanvullen met wat bijklussen. Dus enkele dagen later stond ’s avonds deze nieuwe vakman aan mijn voordeur.

Een beginnende veertiger, kort van stuk, hetgeen hij echter compenseerde met wat extra kilo’s in de buik- en nekregio. Maar verder een alleraardigste knul, wat wereldvreemd en ook wat onzeker, wat wellicht deels te wijten was aan zijn moeizame, of eigenlijk ontbrekende omgang met het andere geslacht. Ik bemerkte dat hij met belangstelling keek naar mijn gezinsleven en eerlijk als hij was, sprak hij daarvoor zijn waardering uit en dat hij zelf ook droomde van zoiets moois. Nu was mijn leven met mijn vers geëmigreerde wederhelft niet bepaald rozengeur en maneschijn. Achteraf heb ik meer begrip gekregen voor haar vele ongemakken hier in het kille Nederland, maar destijds was het allemaal een emotionele achtbaan. Maar achtbanen kennen ook vele en onvermijdelijke hoogtepunten (behalve op het einde van de rit, dan blijven ze onder op de rails hangen) en onze monteur Walter kreeg alleen maar de hoogtes te zien, de rest speelde achter voor hem gesloten deuren. Dus zijn enthousiasme was groot.

Ik besloot hem uit te nodigen voor een avondje zonder hamer en schroevendraaiertjes en dat avondje, opgediend met Thaise voeding, versterkte zijn ontluikende sentimenten voor de Thaise vrouw. Ik moet echter toegeven dat ik hem enigszins tot dat besef moest pushen, want door zijn volledig ontbrekende zelfvertrouwen geloofde hij niet meer in zijn eigen kansen op dergelijk geluk. Mijn ooit opgestarte studie psychologie kwam van pas in dit mentale steekspel, waarbij ik uiteindelijk aan het langste eind trok (ook al had ik maar 3 maanden in de collegezaal rond gehangen en we het daar meer hadden gehad over het gedrag van duiven op de Dam dan over geknakte mensen). We gingen uit elkaar met de belofte dat we voor hem op zoek zouden gaan naar partnerschap. Hij was zo’n aardige man dat het een verlies zou zijn geweest voor ‘de vrouw’ als hij ook de rest van zijn leven vrijgezel zou blijven.

Wel eerst afrekenen geblazen

Helaas had ik mijn mogelijkheden om tot een spoedige koppeling te komen, wat optimistisch ingeschat, want in feite had ik nauwelijks contacten die hem verder konden helpen. Maar alsof Boeddha hem ook het allerbeste toewenste kwam er zo’n eerder genoemde koppelmadam op onze weg die dicht bij ons in de buurt in haar rijtjeshuis samen met haar man een (niet extreem) jonge Thaise stadsgenote op bezoek had met het oogmerk om hier een nieuwe partner te vinden. Veelal betreft dat dames, moeders, die door de Thaise man zijn uitgekotst of om pecuniaire redenen zoeken naar stabiliteit in hun leven en dat van hun kroost. Niks mis mee, zolang het respectvolle en zelfs gelukkige eindresultaten oplevert. Nu was de dame uit ons verhaal geen direct in het oog springende persoonlijkheid. Geen onaantrekkelijk mensje, maar gewoon wat onopvallend.

Enkele kandidaten die op de annonce in de krant (ja zo ging dat toen nog) waren afgekomen hadden slechts vleselijke belangstelling getoond en anderen waren toch op zoek geweest naar wat meer glamour. Haar drie maanden visum dreigde als een kaarsje uit te gaan doven en de advertentie in de krant trok geen verdere kandidaten meer aan. Allemaal zaken waarvan wij niet op de hoogte waren en Walter zag bij de eerste ontmoeting slechts een droomvrouw in de deuropening staan. Kort pijnlijk momentje was dat de bruid in spe dacht dat ik haar beoogde levenspartner was, maar nadat dit misverstand uit de wereld geholpen was konden de gekoppelden even aan elkaar snuffelen alvorens het zakelijke aspect van de transactie aan de orde kwam. Dat verliep niet geheel vlekkeloos want Walter was geen gefortuneerde rijkaard maar een hardwerkende vent die ook als vrijgezel de touwtjes zorgvuldig aan elkaar moest knopen om rond te komen. Het op te hoesten bedrag van voor zover ik mij herinner 4000 of 5000€ dat voor de overdracht verlangd werd was dan ook een behoorlijke drempel. Op zich was het niet eens zo onredelijk: ticket, paspoort, visum, verblijf…allemaal door de koppelmadam vooruit betaald en zij was ook maar een gewone fabrieksmeid in Nederland. De winstmarge was niet zo groot als het totaalbedrag kan doen vermoeden. Maar Walter bezat een dergelijk vermogen niet en de zaak dreigde af te ketsen op geld. Ik heb toen best gepraat als Brugman met de madam en haar man en ergens een gevoelige snaar weten te raken. Walter was de perfecte man voor haar protegeetje en het geld zou er komen, al was het in termijnen. Beter 10 keer 500 in de pocket dan met lege handen staan.

Maar dan heb je ook wat

Wat kan ik zeggen over het eindresultaat? Natuurlijk leef ik niet mee in hun gezinnetje dat na 20 jaar bijzonder harmonieus overkomt, met een inmiddels hier afgestudeerde en getrouwde dochter. Maar het lijkt erop dat we te maken hebben met een degelijk, hardwerkend stel dat gezamenlijk de schouders heeft gezet onder een succes- en liefdevolle verbintenis. In Isaan staat een mooi vakantiehuis en regelmatig brengen ze daar tijd door met de schoonfamilie. Walter is mij nog steeds eindeloos dankbaar en realiseert zich goed dat mijn volharding destijds de basis heeft gelegd voor zijn gloednieuwe gelukkige leven, dat ongetwijfeld enkele uitdagingen heeft gebracht die hij in zijn oude situatie nooit gehad zou hebben. Geld was aanvankelijk een reëel probleem, maar niets wat een sporadische (en altijd netjes terugontvangen) lening en veel overwerk niet kon verzachten. En het is goed zo. Iedereen krijgt wat hij verdient en hij verdiende dat heel erg. En zij ook.

We zien elkaar nu nog maar zelden, maar onze band zal altijd in het teken staan van die eerste afspraak destijds omwille van een lekkende kraan. Een ware happy ending, die hopelijk ook de felle tegenstanders van het altijd zo irritant gepushte negatieve Thailand-verhaal zal doen kalmeren en hun overtuiging zal onderstrepen dat er nog heel wat goede/deftige en soms hoogwaardige, ja zelfs nobele huwbare vrouwen rondlopen in het land van de eeuwige glimlach. Het zijn er wellicht vele miljoenen, maar je moet ze, net als Walther en ik maar net tegenkomen.