Liefde is een illusie (een pakketje schroot, met een dun laagje chroom).

Een goed verhaal schrijft zichzelf. Maar geldt dit ook voor waargebeurde verhalen? Of moeten die toch echt opgeschreven woorden door mensenhanden?

Liefde presenteert zich op vele verschillende manieren en kent vele varianten, teveel om ze allemaal proberen op te noemen. Omdat dit de Thailandblog is, schreef ik niettemin een paar aan dat land gelinkte soms aangrijpende anekdotes op, die over het meest beschreven thema uit de menselijke literatuur gaan. Soms luchtig, soms pijnlijk, maar altijd gevoelige snaren rakend bij de lezers omdat deze zichzelf vaak kunnen herkennen in de waargebeurde liefdesverhalen van anderen.

Om een verwarrende hutspot van verder niet aan elkaar gelinkte liefdesaffaires te voorkomen koos ik voor de feuilleton-variant waarbij iedere amoureuze escapade een eigen welverdiende compacte aflevering oplevert.

De romantische verbintenissen tussen Oost en West: afgekeurd!

We weten (bijna) allemaal hoe er doorgaans in de lage landen wordt aangekeken tegen de intercontinentale relaties die worden gesmeed tussen de naar liefde hunkerende farang en zijn exotische liefje uit (in ons geval) Thailand. Als men met de ziel onder de arm loopt te vernikkelen van de eenzaamheid heeft daar niemand echt oog voor, hoogstens een ‘kop op’ van een dierbare, maar zodra men het geluk weer in de armen sluit heeft plotseling iedereen weer een mening en goede raad voor je in petto waarbij de tendens doorgaans afkeurend is. De erfenis komt in gevaar, want ‘die vrouwen’ zijn alleen maar achter je centen aan.

Er staat mij in die samenhang nog een moment bij dat ik nooit zal vergeten, hoewel er vele van dat soort momenten geweest zijn, tot op de dag van vandaag. Ik liep in mijn stadje de plaatselijke bakkerij binnen en achter de toonbank stond een goede vriendin van mijn Nederlandse ex. Ter verduidelijking, mijn Thaise avonturen begonnen pas tien jaar na mijn echtscheiding, dus er was geen enkele valide reden tot wrok jegens de Aziatische schonen, behalve de gebruikelijke vooroordelen. Met mijn ex heb ik nog steeds een goede band, ook omdat we een prachtige dochter en een fraai setje kleinkinderen delen. De vriendin in kwestie was echter plots nogal venijnig, alsof ze het voor haar vrouwelijke lotgenootjes wilde opnemen tegen de invasie van jonge inhalige bruiden uit het verre oosten. Terwijl ik haar vriendelijk begroette en vroeg hoe het met haar ging (vers gescheiden, dus ik had een vermoeden), begon ze onmiddellijk een betoog af te steken tegen die vermaledijde Thaise vrouwen die omwille van het geld hier ‘hun’ mannen kwamen inpikken, waardoor er voor de Nederlandse vrouw geen fatsoenlijke vent meer overbleef. Kennelijk had ze via de tamtams vernomen dat ik ook een van de ‘slachtoffers’ was van deze kwalijke praktijken.

Omdat men op zulke momenten meestal met stomheid geslagen is en de beste antwoorden pas later thuis of in bed voor de geest verschijnen was mijn reactie dan ook eerder laconiek dan fel en liep ik een paar tellen later met mijn brood onder de arm mijn mentale wonden te likken op straat, met als belangrijkste vraag: waar waren jullie dolle mina’s dan in die jaren van eenzaamheid, toen ik met een colaatje in de hand in een hoekje van mijn stamcafé stond te bedelen om een beetje vrouwelijke aandacht? Nergens! Precies, dus nu niet mekkeren als een knappe jonge meid met me aan de haal is gegaan en de plaats van lokale vrouwelijke leeftijdsgenoten (mijn leeftijd, voor de duidelijkheid) heeft ingenomen. Jullie hebben jullie kans gehad en hem niet waargenomen. Dat soort pittige antwoorden achteraf dus. Later vernam ik dat haar echtgenoot haar bedrogen had en laten zitten met de kinderen voor een ongetwijfeld jonger iemand. Spijtig, maar maak daar aub niet de rest van de wereld verantwoordelijk voor en al helemaal niet een stel exotische bruiden die op 10.000 km afstand verre van schuldig kunnen zijn aan de misstap van één of andere vreemdgaande echtgenoot in een land waarvan ze amper gehoord hebben laat staan voet in hebben gezet. Alhoewel ik haar pijn natuurlijk wel begreep.

Ik kan me ook wel iets voorstellen bij de beelden die de nee-zeggers hebben bij onze gematerialiseerde lange afstandsliefdes.

Was ik zelf wel zo goed bezig?

Zelf liep ik ook wel eens hoofdschuddend door de straten van Bangkok en later ook in Pattaya bij de aanblik van ongelijke paartjes, waarbij leeftijd en uiterlijk zover als maar mogelijk was uit elkaar lagen. Misschien veroordeelde ik zulke verbintenissen aanvankelijk ook zelfs, zonder te weten hoe en waarom ze tot stand gekomen waren, welke motivatie (vooral bij de vrouwen) er aan ten grondslag lag en wat de voorafgaande geschiedenis van de versbakken partners geweest kon zijn. Wat mijn ogen zagen vormde meteen de volledige invulling van twee levensverhalen die in Thailand tot één samengesmolten waren. Dezelfde kortzichtigheid die ik anderen in het Westen verweet. Wat jonge Thaise vrouwen over de drempel helpt om dergelijke verbintenissen aan te gaan varieert natuurlijk binnen een heel breed spectrum dat in het Westen van vandaag iets beperkter in omvang is. Misschien zijn er meer gelijkenissen als men het Thailand van nu vergelijkt met het Westen van 50 of 100 jaar geleden, toen hier ook andere normen golden voor het aangaan van een relatie voor het leven. Iedereen kan hier zelf invulling aan geven. De excessen als dwang, geweld, afpersing, totale afhankelijkheid of zware druk van buitenaf (bijvoorbeeld inhalige familie) zal iedereen, net als ik daarbij uiteraard afkeuren. Maar wie bijvoorbeeld een festival in de (Thaise) stad bezoekt zal ook daar vele oudere Thaise heren (vaak in uniform) waarnemen met een jonge vrouw aan de lendenen bungelend die de uitstraling heeft van dochter of kleindochter en die daarvoor een virtueel applausje ontvangen van de sukkelaars die dat festival bezoeken met hun eigen echtgenote. Meer dan in het Westen is  leeftijd hier niet meer dan een cijfertje en liggen de kwaliteiten en deugden van de man meer in het laatje met respect, succes, welvaart, waarvoor dan (kortstondig) gekozen wordt. Daarna kijken we wel verder. Een theorie. Ware liefde zal niet de hitparade aanvoeren maar ongetwijfeld ook ergens in de top 10 genoteerd staan en natuurlijk bestaan er nog tal van tussenvormen die een eensluidende conclusie onmogelijk maken, nog afgezien van de vele invalshoeken die voorvechters of tegenstanders van deze intieme volkeren verbroedering nog wensen bij te dragen aan het ook zo al complexe vraagstuk wat mooie jonge vrouwen bezielt om in zee te gaan  met minder mooie (zijn wij mannen toch al) oudere mannen die vaak niet eens zo’n dikke beurs hebben als ze (aanvankelijk) willen doen geloven.

Doorgezopen Engelsman met een wel erg aanhankelijke zwager

In die samenhang herinner ik mij een zwaar getatoeëerde en doorgaans even zwaar beschonken Brit op het dorp, die mij onder het genot van zijn zoveelste ochtend Singha kwam uitleggen dat hij wel degelijk doorhad dat zijn zwager in werkelijkheid de man van zijn Thaise verloofde was, maar dat hij iedereen in de waan liet dat niet door te hebben. Ik weet niet meer welk belang hij erbij dacht te hebben om dat toneelstukje mee te spelen, maar het was kennelijk groot genoeg om te accepteren dat na zijn jaarlijkse thuisreis manlief weer in bed sprong bij zijn liefje. Dat het hele dorp ervan af wist, deerde hem blijkbaar ook niet zo. Alcoholinwerking of masochisme kan een rol gespeeld hebben bij het in stand houden van de relatie, waarbij de ’s nachts regelmatig opgetrommelde politie de vaak bloedige vechtpartijen tussen de betrokkenen moesten komen sussen om moordpartijen te voorkomen. Daags erna dronk hij dan weer een biertje met die zwager. Voor allen kennelijk een win-winsituatie waarin iedereen vond dat hij de ander te slim af was, zonder echt te beseffen dat men een weg bewandelde die regelrecht naar het vagevuur of de boeddhistische tegenhanger daarvan leidde.

Zelf weet ik welke reacties van wildvreemden 20 jaar, 30 cm en 50 kg verschil kunnen uitlokken. Ik heb ze meestal met een vriendelijke glimlach gecounterd, diep in mijn hart echter toch geraakt door het onbegrip en ja, toch ook wel eens de knagende onzekerheid die zich afvroeg of ik wel zo goed bezig was ondanks het geluk dat ik ervoer. Ik vrees dat een lawine aan negativiteit altijd een spoortje van twijfel zal oproepen, hoe sterk men ook denkt in zijn schoenen te staan en hoe overweldigend mooi de ervaring van nieuw gevonden liefde ook is.

Manfred de gitaarspeler

Een ander ludiek voorbeeld van een vruchtbare liefdesrelatie die zorgde voor enige fronsende blikken (ook van mijzelf) zal deze introductie van het nieuwe kortlopende feuilleton afsluiten.

Via eerder genoemde Max kwam ik op een goede avond in contact met een andere Duitser die ik hier Manfred noem, wat wellicht ook zijn echte naam was, ik herinner het mij echt niet meer. Wel zijn verhaal, dat is mij altijd bijgebleven.

Het was nogal een aparte vogel van ik schat ergens in de veertig. Men vraagt zich altijd af hoe zulke figuren in Thailand zijn beland en hoe ze er kunnen blijven en waar ze van leven. Ik was een leeftijdsgenoot en voor mij was de droom van leven in Thailand nog enkele decennia verwijderd. Zonder te oordelen of te veroordelen, hij zag er niet bepaald uit als een selfmade man of een ontvanger van een trustfund. Je weet het maar nooit natuurlijk, maar die indruk wekte hij gewoonweg niet. Wel kwamen de softwareontwikkelaars en dergelijke op en die konden in principe overal ter wereld aan de slag, maar hij had ook niet de uitstraling van een computernerd. Een reële mogelijkheid was dat hij een soort musicus was. Zo zag hij er namelijk uit. Sluik, wat langer en onverzorgd kapsel, Indiana Jones hoed op, maar dan van leer, een eveneens leren jack dat zo uit de 50-er jaren kon komen qua stijl en slijtage. Er zaten emblemen op genaaid als van een motorclub of misschien waren het ook gewoon de logo’s van zijn muziek idolen. Een oude versleten jeans en teenslippers complementeerden zijn kleding naast nog wat forse, opvallende zilveren ringen die zijn vergeelde vingers sierden.

Het was geen onsympathieke vent, superrelaxed eigenlijk, op het lamlendige af, dat wel. Een soort mix van Peter Maffay en Udo Lindenberg voor wie vertrouwd is met de Duitse muziekindustrie van destijds (en nog steeds eigenlijk). Toch bleek hij op de één of andere manier zijn draai gevonden te hebben in het roerige Bangkok en hij bewoonde naar eigen zeggen net als zijn vriend Max een appartement ergens in een zijstraat van het levendige Sukhumvit district. Sterker nog, hij woonde in die woning samen met zijn vriendinnetje. Op verzoek van Max moest hij ons aan die dame voorstellen en toen zij op het toneel verscheen rolden mij de ogen zowat uit de oogkassen. Ik had natuurlijk pas een paar dagen Thailand ervaring opgedaan en was nog niet zo vertrouwd met de schoonheid van de Thaise vrouw, maar zijn wederhelft was (voor mij op dat moment) verpletterend aantrekkelijk. Zeker in vergelijking met de looks en algemene uitstraling van haar Duitse minnaar Manfred. Prompt doorstroomde mij een sensatie van jaloezie die ik echter snel verving door eentje van hoop in de veronderstelling dat de mogelijkheden oneindig moesten zijn voor mij met mijn meer mainstream looks.

Maar Manfred had nog een andere troef verstopt in de leren mouw van zijn aftandse jack: hij kon gitaar spelen. En dat kon ik helaas niet. Al pratend over zijn leven in Bangkok onthulde hij dat hij er tamelijk gelukkig was en dat zijn mooie vriendin daar een belangrijke rol in speelde. Er moest dus meer spelen dan alleen een gezonde symbiose tussen twee mensen met een wensenpakket dat door de ander kon worden ingevuld en vise versa.

Van twee walletjes snoepen

Uit zijn andere mouw kwam dan ook de aap tevoorschijn: zijn vriendin was biseksueel. Mooi, dacht ik en prompt ging mijn fantasie met mij aan de haal, dromend van alle opties die in beeld kwamen voor mannen met een biseksuele vriendin, want, zo vermelde hij er meteen bij, het meisje knabbelde ook van beide walletjes binnen hun relatie. En dat vond hij niet alleen ok, maar daarnaast ook nog eens bijzonder tof. En dat kon ik mij levendig voorstellen. Voorzichtig probeerde ik wat meer informatie los te weken, zonder de indruk te wekken uit te zijn op sappige details. Manfred snapte echter op discrete wijze dat wat extra wetenswaardigheden welkom waren en was waarschijnlijk ook blij ze te kunnen delen. Ik ging er eens goed voor zitten toen hij met de begerenswaardige onthullingen begon. Eén keer per week, meestal in het weekend, nam zijn vriendinnetje een ander meisje mee naar hun appartement. Geen vaste verkering, maar gewoon iemand die ze had getroffen in het Bangkokse uitgaansleven, soms een betaalde kracht. Ze had immers een vaste relatie met Manfred, die ze behoorlijk serieus nam. Die laatste zorgde bij dat soort gelegenheden voor een romantische sfeer in huis en vertelde dat hij passende verlichting en kaarsjes aanbracht op strategische plaatsen. Flesje wijn erbij en het feestje kon beginnen. Maar niet zoals ik het mij had voorgesteld. Terwijl de dames plaats namen in de bedstee, nam Manfred zijn gitaar ter hand en voorzag het knuffelende duo van wat bijbehorende klanken om de sfeer nog wat te verhogen. Als hij dan na een tijdje klaar was met zijn privéconcert legde hij de gitaar terzijde en zichzelf op de bank om rustig te gaan slapen in de weet dat zijn geliefde van een fijne avond genoot. Zo onzelfzuchtig als maar wat dus, hoewel menigeen wellicht voor een ander scenario zou hebben gekozen.

Men zegt al eens gauw ‘wie gelooft, wordt zalig’, maar Manfred vertelde het verhaal met zulke droge en eerlijke ogen dat ik geen moment getwijfeld heb aan de waarheid ervan, nu nog niet.

Good old Manfred, hoe zou het nu met hem gaan?  Geniet hij nog met volle teugen van het leven en speelt zich nog steeds in het weekend de vingers blauw voor zijn lieve vriendin? Of heeft hij zijn gitaar inmiddels in de mangoboom gehangen en is zijn liefje ervandoor met één van haar weekend scharrels? We zullen het nooit weten, maar het leverde wel een goed verhaal en een blijvende herinnering op.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur15 december 2024Bejaard, bebaard, maar toch nog de moeite waard?
• Korte verhalen12 december 2024De vervulling van een allerlaatste wens
• Cultuur8 december 2024De lange weg naar een nieuwe identiteit
• Cultuur2 december 2024Een postume ode aan de man die ik zelf nooit heb gekend