Lezersinzending: Folklore op het Isaanse platteland

Het leven van Charly zit gelukkig vol prettige verrassingen (helaas soms ook minder prettige). Tot een aantal jaren geleden had hij nooit durven voorspellen dat hij de rest van zijn leven in Thailand zou gaan doorbrengen. Inmiddels woont hij echter al een tijdje in Thailand en de laatste jaren dichtbij Udonthani. Vandaag zijn impressies tijdens een bezoek aan het hoge noordoosten van de Isaan.

Folklore op het Isaanse platteland

Alvorens mijn nieuwe artikel te starten wil ik nog even terugkomen op mijn vorige artikel “mijn ervaringen met immigration in udon”.  Nadat Stevenl met een oneliner het startschot had gegeven ontspon zich een eindeloze discussie over een visum en een verblijfsperiode. De een na de ander struikelde over elkaar om toch maar eens precies uit te leggen hoe dit allemaal precies zit. Hilarisch gewoon en volledig off topic. Gelukkig waren er ook nog reageerders die al dat gemiereneuk terecht aan de kaak stelde.

Beste lezers, het enige dat ik met mijn artikel wilde, was aangeven hoe mijn ervaringen zijn met immigration in Udonthani. Niets meer en niets minder. En waarom wilde ik mijn ervaringen hier op het blog delen? Omdat de diverse immigrations in Thailand nogal een verschillende taakopvatting blijken te hebben en niet zeldzaam een eigen interpretatie van de regels. Na dit gezegd hebbende ga ik over tot het starten van mijn artikel over “een paar dagen verblijf in het hoge noorden van de Isaan”. Ongetwijfeld zal dit artikel tot veel minder reacties leiden dan mijn vorige artikel.

Vandaag met Toey naar haar geboortedorp gereden. Het is een ontspannen ritje van slechts 70 kilometer. De laatste kilometers gaan over uiterst slechte wegen, vol met gaten. Je kent dat soort wegen wel. Komen in heel Thailand voor, zeker tijdens het regenseizoen. Maar hoe verder je noordelijk in de Isaan komt, des te meer en slechtere wegen. Mijn ervaring is dat na afloop van het regenseizoen, dus ergens in november, een poging wordt ondernomen om de meest slechte wegen weer een beetje begaanbaar te maken. Dat werkt dan voor een paar maanden, maar na een paar stevige regenbuien zijn die wegen weer terug bij af.

Om verschillende redenen hebben we vandaag gekozen voor dit landelijke uitstapje. In de eerste plaats omdat een van de jongelingen aldaar voor een paar maanden de tempel in gaat. Verder om een goede vriendin van Toey te bezoeken en tevens om een bezoek te brengen aan de zuster van Toey, die nog steeds in dat dorp woont. En ik vind het wel leuk om weer eens echt kennis te maken met het boerenleven in de Isaan. Het leven trekt me daar vanwege het ongedwongen, het spontane en de gezelligheid, in combinatie met een goed groepsgevoel. Ik heb dat al een paar keer mogen meemaken in de dorpjes rondom Selaphum (Roi Et). Je waant je terug op het platteland in Nederland, in de jaren 50 en 60. En niet te vergeten zoals het vaak ook nu nog is op het platteland in Italië, Frankrijk, Spanje, Ierland, om maar een paar voorbeelden te noemen.

Ter ere van de tempelgang van de jongeman is er een groot feest. Er zijn grote tenten opgezet, zodat een ieder uit de bloedhete zon kan blijven en kan aanschuiven aan de langgerekte tafels. Er zijn veel mensen aanwezig en Toey kan er een aantal enthousiast begroeten. Allemaal mensen die ze nog kent vanuit haar jeugd, toen ze zelf nog in het dorp woonde. Heel emotioneel is de ontmoeting met een hele goede vriendin die een jaar geleden haar echtgenoot verloor. Ook rond deze vrouw weer dat sociale gebeuren. De dorpse gemeenschap zorgt ervoor dat ze eten en drinken heeft.

En natuurlijk ontmoeten we ook haar zuster met haar kinderen. We gaan even mee naar het huis van haar zuster. Huis is een groot woord in dit verband. Er staan wat muren, de vloer bestaat uit vastgestampte aarde en op de eerste verdieping zijn een paar slaapvertrekken waar de wind moeiteloos doorheen waait. Kippen lopen gewoon door het huis heen. Ongelooflijk hoe arm deze mensen zijn. Geen greintje luxe, in welke vorm dan ook. Ook geen TV. Daar zouden ze ook niet zoveel aan hebben, want het dagelijkse ritme bestaat uit opstaan om 05.00 uur, gaan werken op het land en s’ avonds om 20.00 uur gaan slapen.

Een feest, in welke vorm en om welke reden dan ook, wordt daarom altijd dankbaar aangegrepen om de dagelijkse sleur te doorbreken. Het valt mij daarbij iedere keer weer op hoe vrolijk de mensen dan zijn, hoe zeer ze zich amuseren. Nog niet verpest door westerse decadentie. Ze weten kleine dingen nog enorm te waarderen.

Het feest voor de tempelganger is in volle gang. Aan drank en eten geen gebrek. Mijn bierglas wordt regelmatig met bier en ijsklonten bijgevuld door enthousiaste Thaise mannen, die het blijkbaar leuk vinden om een farang in hun gezelschap te hebben. Ik blijk dan ook de enige farang hier te zijn. Jammer dat de gesprekken vaak stokken door mijn gebrek aan kennis van de Thaise (Laotiaanse) taal. Ondanks dat begrijpen we elkaar goed genoeg. De sfeer is fantastisch en het is uitermate gezellig. Geen onvertogen woord, geen enkele vorm van ruzie, niets anders dan vriendelijkheid, gelach en de zoveelste toost met drank.

Op een gegeven moment arriveren er een stuk of tien meisjes/dames, allemaal gekleed in de zelfde feestelijke uitdossing. De aankomende kloosterling moet met de deernes op de foto, evenals zijn familie en vrienden. Na deze plichtmatigheden wordt hij vervolgens meegetroond naar een gereedstaande truck met open laadbak. De jongeman moet in de open laadbak plaats nemen. Tegen de zon is een grote parasol in de laadbak geplaatst. Na enige tijd en weer tig foto’ s zet de truck zich in beweging en stapvoets wordt er door het dorp gereden, waarbij de bij het feest aanwezige mensen achter de truck aan lopen en/of dansen. Ik bespaar mij de wandelgang achter de truck en blijf rustig zitten, genietend van mijn ijskoude biertje.

Na verloop van tijd komen Toey, haar dochter en haar zoon met zijn vriendin weer terug bij het vertrekpunt. Evenals de zuster van Toey en haar kinderen. We blijven nog even hangen en gaan vervolgens met een goede jeugdvriendin van Toey mee. We rijden naar haar boerderij, een paar kilometer buiten het dorp. Haar vriendin, Nii genaamd, heeft grote stukken land rondom haar boerderij.
De boerderij zelf is groot, heeft betegelde vloeren en gestucte muren en plafonds en veel kamers.

Nii heeft een vrij grote varkensfokkerij, een stuk grond met daarop een rubber plantage en nog eens een groot rijstveld. Tevens lopen er kippen en eenden los rond. Nii heeft dan ook een aantal vaste arbeidskrachten die allemaal een onderdak hebben op haar land. Een aantal landbouwmachines zoals tractors en rijstmachines ontbreken evenmin.

Bij haar boerderij aangekomen, krijgen we eerst een kleine rondleiding waarbij Nii vol trots haar boerderij, de varkensstallen en de rubberplantage laat zien. Daarna schuiven we aan op de buiten eetplaats. Die bestaat uit een ruime langwerpige, overdekte eettafel met aan beide zijden de bijbehorende banken. Achter deze eettafel is op een verhoging nog een overdekte buiten eetplaats.
Speciaal voor Toey en mij is er een big geslacht.

Wederom is er weer volop bier en ik prijs me gelukkig dat Toey totaal geen alcohol drinkt, zodat ze ons straks weer veilig naar Udon kan rijden. Het vlees wordt op de barbecue heerlijk gegrild. Hier komt ook weer het sociale deelgevoel goed tot uiting. Alle personeelsleden eten mee. Wel zitten ze aan de verhoogde, overdekte tafel. Waarmee de hiërarchie duidelijk wordt weer gegeven.
Ook hier is de sfeer weer fantastisch. Er wordt veel gelachen en nog veel meer bier gedronken. We worden uitgenodigd om te blijven slapen, maar dat zie ik niet zo zitten. Te weinig westers comfort voor Charly (geen westers toilet, maar zo’ n hurk geval, douche zonder heet water voorziening, dus met een kom waarmee je water over jezelf kan uitstorten en geen bedden maar een matrasje op de grond). Maar het enthousiasme en de gezelligheid, doen mij besluiten deze spartaanse toestanden maar een keer te ondergaan.

BNK Maritime Photographer / Shutterstock.com

Ons besluit om te blijven slapen is blijkbaar het startsein voor het opvoeren van de feestelijkheden. Er wordt een karaoke installatie in stelling gebracht en vol overgave gaan de mensen aan het zingen en dansen. Dit werkt zo aanstekelijk dat zelfs ik aan het dansen mee ga doen, daar overigens nadrukkelijk door de lieve Thai voor uitgenodigd. Het feest gaat tot ongeveer middernacht door. Daarna verdwijnen de mensen een voor een naar hun slaapplaats. Ook voor Toey en mij tijd om te gaan slapen. Dat gaat me eigenlijk bijzonder goed af, waarschijnlijk door de behoorlijke hoeveelheid bier die ik in de loop van de dag tot mij heb genomen.
Ik val moeiteloos in slaap en word de volgende morgen om 06.00 uur wakker. Volop bedrijvigheid in het huis en daar buiten.
Toey weet dat een ontbijt niet aan mij besteedt is, maar dat ik een lekkere bak koffie heel erg op prijs stel. Dat regelt ze dus voor me. Ik ben een beetje stram van het slapen op een dun matrasje, maar verder heb ik gelukkig geen last.

Ik loop een beetje rond op het land. Kijk hoe de Thai druk zijn met de rubber bomen en de varkens. Een en al actie. Ook Nii en haar man zijn druk bezig. En dat alles in een werkelijk brandende zon. We rijden even terug naar het dorp en kopen een paar tray bier en wat whisky en cola. Als kleine compensatie voor de gezellige avond gisteren. Ik vind dat we dat minimaal verplicht zijn. Terug op de boerderij hebben we, weer met zijn allen, een uitvoerige lunch met wederom gegrild varkensvlees, noedels, rijst en veel groente. Deze keer ook een paar grote vissen die eveneens op de barbecue gaan. Het is nu natuurlijk op het heetst van de dag, dus er wordt ruim de tijd genomen voor de lunch en een paar biertjes. Daarna gaan de meeste Thai een kleine siësta houden.

Toey en Nii hebben nog genoeg te bespreken. Ik hou me maar een beetje op de achtergrond en kijk om me heen. Aan alle gezelligheid komt een eind en Toey en ik vertrekken rondom 16.00 uur. Toey rijdt ons behoedzaam en veilig terug naar ons resort.

Het waren twee mooie dagen, die ik nooit had willen missen. Is zeker voor herhaling vatbaar. Jammer dat er geen (goed) hotel vlakbij in de buurt is. Dan zou ik er zeker af en toe voor een aantal dagen naar toe willen.

De gastvrijheid, het enthousiasme en het ongedwongen samenzijn is hartverwarmend.

Ingezonden door Charly