Lezersinzending: Morgen is rustig, maar vandaag….

Als ik weer voet op Thaise bodem zet en weer lekker voor het huis geniet van de rust, hoor ik normaal enkel de vogels. Nu hoor ik ook de machine van mijn buurman een paar honderd meter verder, die rijst aan het bewerken is.

Als ik kijk naar deze wonderbaarlijke machine, krijg het gevoel of de tijd heeft stilgestaan. Aangedreven door een achttal hevig slingerende banden die de verschillende onderdelen in beweging zetten, waarbij ik mij verwonder dat het allemaal nog op zijn plaats blijft zitten.

De oude man die alles bediend maakt zich geen zorgen, zal ook wel komen doordat zodra licht wordt en hij begint met werken ook gelijk zijn sterke drank begint in te nemen. Als ik de machine hoor ga altijd even kijken en help hem met de zakken rijst die klaar, om deze vervolgens voor hem op te stapelen. Praten met elkaar gaat gaat nauwelijks, deels door de herrie van de schutmachine en mijn Thais is ook heel beperkt. Maar ook zonder woorden kan ik zien dat hij het leuk vindt dat hij het beetje hulp krijgt. Toch maar eens aan mijn vrouw gevraagd, hoe oud hij was. volgens haar net zo oud als de machine waar hij mee werkt. Wel, dan zal hij wel tegen de honderd jaar lopen.

Vandaag komt er geluid van een andere kant. Een vrachtauto vol geladen met geluidsboxen en bovenop een groep muzikanten die geluid van 120 decibel over het dorp laten klinken. Voor en achter een optocht de jeugd van het dorp. Twee straten zijn afgesloten, podium gebouwd overal tafels en stoelen. En ik heb nog nooit zoveel mooie auto’s in dorp gezien als vandaag.

Het evenement is voor een politieagent uit Bangkok, om het karma van zijn moeder nog wat meer glans te geven, treedt hij toe als monnik. Nieuwsgierig geworden, zijn we na zes uur gaan kijken wat er allemaal op podium gebeurd. Naar Thai’s voorbeeld waren de tafels voor genodigden vlak voor podium gevuld met veel eten en nog meer drank. Veel gasten zijn collega politieagenten uit Bangkok met partner. Er waren zeker honderd mensen bij het feest en ik was de enige farang.

Toen langslopend bij de tafeltjes om wat foto’s te maken, werd ik uitgenodigd om aan een tafeltje te komen zitten. Een paar politie-collega’s van de aanstaande monnik konden gelukkig beetje Engels, maar ik voelde mij toch niet op mijn gemak. Dat veranderde na een uurtje, vooral na de nodige sterke drank. Voordat ik mij heel erg op mijn gemak zou gaan voelen, ben ik met het excuus dat ik naar toilet moest, maar weggegaan.

Toen mij maar wat teruggetrokken en samen met mijn vrouw, op veilige afstand van de geluidsboxen, even nagepraat. De opmerking van mij dat dat feest heel wat bahtjes heeft gekost en dat het waarschijnlijk betaalt is door Farang die rondrijden in Bangkok, geloofde ze niet. Volgens haar heeft hij alles uit eigen zak betaalt

Morgen is het weer rustig.

Groeten uit een stil Isaan, of toch niet?

Ingezonden door Piet