Leven in Thailand: Geland op een tropisch eiland (deel 2)
Els van Wijlen woont al meer dan 30 jaar samen met haar man ‘de Kuuk’ in een klein dorpje in Brabant. In 2006 bezochten ze Thailand voor het eerst. Als het even kan, gaan ze er twee keer per jaar op vakantie. Hun favoriete eiland is Koh Phangan, dat voelt als thuiskomen.
Tropical Dreams: Een gewone dag
We zijn hier nu een paar weken en …
Op het balkon gaat de tl verlichting niet meer aan, er hangen rijen met gezellig gekleurde lampjes, er staan kaarsjes te branden in kitscherige kandelaars.
Ook is er door de huisbaas, specially voor ons, een gloednieuwe topmatras besteld, die helemaal van het vaste land moest komen. Het slaapcomfort van de hardhouten plank is dus met zeker 10 cm gestegen. De douchekop is provisorisch vastgemaakt en we kunnen nu met losse handjes douchen. De watertemperatuur is nog onstabiel…soms veel te warm, soms koud.
De eerste spin heb ik al met bezempje en al van het balkon afgesjeesd en ik vond al een dode kakkerlak in de slaapkamer. Ik loop voornamelijk op blote voeten en we eten vaak op de plaatselijke foodmarket. De foodmarket is een dorpsplein met tientallen eetkraampjes waar je heerlijk rond kunt lopen en kunt kiezen uit van alles. Fried rice, pannenkoekjes, gegrilde sate, fruitshakes, fruitjuices, springrolls, shushi, noodlesoepjes, pad thai, zoete gebakjes, gegrilde vis, en kip en curry’s, pizza, steak. Alles is er te vinden, behalve een frietje stoofvlees van de happetap…..jammer.
We zijn een paar dagen geleden naar een inzamelingsactie geweest voor Phangan Animal Care for Strays, PACS. Roos was nauw betrokken bij de organisatie van het fundraising evenement. Het was bij Slip n Fly, een gigantische waterglijbaan party met keiharde housemuziek in de jungle. Kijk maar op YouTube. Deze dag was het gratis entree, een vrijwillige donatie ging naar PACS.
Een middag vol actie en leedvermaak. Twee hele hoge springschans- waterglijbanen zorgen voor spectaculaire landingen. De meeste knallen keihard op hun gezicht, buik of rug. Roos, Robin en Somi doen ook mee, helden zijn het! En het bewijs is geleverd; de handmade gehaakte bikini van Somi is Slip ’n Fly proof!! De actie is een groot succes geworden en met de opbrengst kunnen weer veel zwerfhonden en katten op het eiland geholpen worden (castreren, steriliseren, inenten, verzorgen van zieke en gewonde dieren).
Het is regenseizoen, dat betekent dat het veel regent en dat het lang regent en dat het vooral ook heel HARD regent. We hebben hier geen auto, maar een scooter, dus we regenen vaak nat. We regenen vaak erg nat. Met als gevolg nog zo’n typisch Thais dingetje: de natte rug. Die kun je krijgen van het zweet, als je natregent en dan is er nog een derde kans: In Thailand is het heel normaal dat er naast de wc pot een waterslang met spuitkop hangt. In ons huis zit er extra op het toilet een billenschoonmaak installatie, maar die doet het uiteraard niet. Er hangt ook een waterslangetje met spuitkop, die doet het wel.
Na de grote boodschap wordt het hele zootje (jouw eigen hele zootje dus) met water gereinigd, heel hygiënisch, maar bij gebrek aan stuurmanskunst krijg je ook een natte rug.
Het kan aan mij liggen, misschien kijk ik niet goed, maar ze verkopen hier wel dekbedden, maar geen dekbedovertrek. En het stikt er van de naaisters, maar geen lap stof te vinden, alhoewel… Bij een naaister in een smoezelig atelier zag ik (onder een laag stof) iets wat een mooie groene zijden lap zou kunnen zijn. Ik ben op zoek naar een lap stof want ik wil kussensloopjes maken voor op de bamboe tuinbank. Want…precies…er zijn wel kussens, maar geen bijpassende hoesjes. De naaister spreekt geen Engels en ik geen Thai, maar ik krijg toch uitgelegd dat ik graag die mooie groene zijden lap onder die laag stof zou willen bekijken en kopen.
Zij, helemaal blij met iemand in haar zaakje die belangstelling heeft voor mooie stoffen. Ik ook blij, wij begrijpen elkaar…. Ze zegt wel meteen: very nice…very expensive…(zoveel kennis van het engels is er dan weer wel). Veegt de bovenste laag stof eraf en haalt de lap iets naar voor…oeii wat zie ik nou…er zitten hele kleine gaatjes in… Not good….leg ik uit. No problem! en al zwaaiend legt ze me uit dat ze daar wel omheen kan knippen. Oh?
Oke haal die stof maar tevoorschijn dan. Ze haalt omslachtig de lap tevoorschijn en geeft m aan mij. OEIOEI….heel die lap zit vol met gaten, ik ben ervan overtuigd dat er flinke muizen aan gevreten hebben. No no, die hoef ik niet! Ik zeg het stellig, maar zij zwaait nog steeds en zegt No problem. Nou voor mij wel…Ik hoef hem niet. Ze snapt dat de koop niet doorgaat en lichtelijk geïrriteerd trekt ze de lap stof uit mijn handen. We begrijpen elkaar niet meer….
Snel ga ik de winkel uit, stap op de scooter, rijd de jungle in en geniet van al het mooie groen om me heen.
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
Typisch Thais is die poging om door onvoldoende voorzorg onbruikbaar geworden waar, toch aan ‘farang’ op te solferen – en als dat niet ‘pakt’, de zichtbare irritatie wegens zulke moeilijke mens. Vooral geen raad geven om in het vervolg de problemen te voorkomen, want die betweterij maakt de onvrede allicht definitief en er zou zelfs op wraak kunnen gezind worden.
Het sproeiertje is erg handig en veel hygienischer dan doorwekend, scheurend of anders slechts openwrijvend toiletpapier. Het bezorgde me nog nooit een natte rug. Kwestie van je goede hand, de juiste hoek en de precieze afstand te kiezen… en natuurlijk ook wel je anatomie doorhebben: weten waar dat kleine plaatsje moet zijn naargelang je houding. Wat me er als westerling nogal kan bij storen, zijn de druppels die van de soms behoorlijk natte billen op het ondergoed, shorts of zo vallen. Liefst dat alles helemaal uittrekken (al ontbreekt meestal een geschikt haakje, dat vraagt soms enige vindigrijkheid). Al door louter sproeien zeer waarschijnlijk goed proper, nog even sproeien terwijl de andere hand wast – wat toch ook die hand wast. Ook even de sproeier in die hand nemen, zodat eventueel bij het allereerste sproeien gemaakte kleine spatjes van de gewone sproeihand verdwijnen. Natte handen en billen gewoon over wat meer huid verspreidend droogwrijven. Honderd procent doeltreffend en veel vlotter dan moeten afwachten hoeveel velletjes papier er nodig zullen blijken om de job half zo goed te doen.
Blij dat de al dan niet gesteelde kom in de waterbak nu bijna overal door het sproeiertje vervangen is. De evolutie naar westerse toiletpotten kon me niet schelen, al is dat een deugd voor oudere westerlingen – die de lenigheid ontberen van kleermakerszit waardoor stokoude Thai de hurkzit kinderspel vinden. Maar een rol toiletpapier… wil ik slechts op een Thaise tafel zien staan.