Leven als Single Farang in de Jungle: Met C&A in Lahan Sai 2

Voor Lung addie was het, naar dagelijkse gewoonte, een heel voortreffelijke nachtrust in het Jan Jin Resort. Voor C&A viel de eerste nacht echter behoorlijk tegen. Midden in de nacht werden ze opgeschrikt door de roep van een leguaan die blijkbaar een woonplaats gevonden boven het plafond van hun bungalow. Ja, met zo een zaken moet je in Thailand leren leven.

Na een ontbijt eerst naar Nongki Lek, even de familie gaan groeten. De enige aanwezigen waren de vader van onze Mae Ban, Pau Samret, 72 jaar oud, en de vriendin, Duan, van de oudste zoon. De zoon verblijft sinds een paar weken in de tempel. Pau Samret komt uit een gezin van 12 kinderen, waarvan er momenteel amper 4 nog in leven zijn. Hij was de negende telg in de rij. Een tengere man, getekend door het harde Isaanse leven op de rijstvelden. Hij zelf heeft 5 kinderen, waarvan Pa Pit, onze Mae Ban, de oudste is. Zijn vrouw en moeder van de 5 kinderen, is een kleine 2 jaar gelden schielijk overleden aan een hersenbloeding. Zij werd levenloos gevonden in een rijstveld gedurende haar dagelijks werk op het veld. Duan zorgt nu voor Pau Samret en kwijt zich heel trouw van haar taak. Duan zelf is een “tempelkind”. Heeft haar ouders nooit gekend en kent ze nog steeds niet. Ze kreeg in de tempel, gelegen langs de overkant van de straat, een degelijke opvoeding, leerde er lezen en schrijven, alsook de edele waarden van het dagelijkse leven.

Pau Samret was in zijn 72jarige leven eenmaal in de grote stad, Buriram geweest. Dit was vele jaren geleden en gebeurde toen nog met paard en kar. Een dagreis er heen, overnachten achter in de kar, de volgende dag een dagreis terug huiswaarts, 80km ver. De Khmertempels, daar had hij wel weet van, doch had ze zelf nog nooit gezien ook al bevinden deze zich op amper 30km van zijn woonst. Pau Samret wou deze wel eens zien want hij had er al veel over gehoord. Dus mee de wagen in. Ook dit was voor de brave man al een belevenis op zich: in de wagen en niet achterop een motor. Tijdens de betrekkelijk korte trip naar de tempels sprak Pau Samret geen woord. Hij keek zijn ogen uit naar de velden, de huizen, de dieren….waar we langs reden. Duan volgde per motor want de wagen zat met 5 mensen vol en ze wou deze dag ook meemaken.

Twee tempels werden bezocht: de op de heuveltop gelegen Phanom Rung en de aan voet van de heuvel gelegen Muang Tum tempel. Het is een hele wandeling van de ingang naar de tempel zelf. Vele trappen dienen genomen te worden en de treden zijn zeer ongelijk in zowel hoogste als diepte. Dit werd toentertijd speciaal zo gemaakt om eventuele aanvallers het moeilijk te maken een bestorming uit te voeren. Pau Samret deed het uitzonderlijk goed die dag. Zonder verpinken nam hij alle hindernissen…Lung addie bekeek het van op afstand. Hij had deze sites reeds meerdere malen bezocht en verkoos dus te verpozen onder een boom die hem voldoende schaduw bood. Hij had zelfs een paar gesprekjes met bestuurders van minvans welke toeristen naar de tempel brachten en ook buiten het complex op hun klanten bleven wachten.

Na het bezoek aan de tempels wilde Lung addie nog een vervolg aan Pau Samret zijn dagje breien, waar tevens C&A konden van genieten: gaan eten aan het Lam Nang Rong meer in Non Ding Daeng. Dit was trouwens een goede bestemming als afsluiter van het dagje toeristen met C&A. Ook hier had Pau Samret al veel over gehoord maar tevens nooit gezien. Het waterbekken werd aangelegd als spaarbekken voor het bevloeien van de omliggende rijstvelden. Het heeft een 15m hoge aarden dam van waarop men een mooi uitzicht heeft over het bekken en omgeving. Er zijn langs het meer verschillende goede restaurantjes waar je heel lekkere, dagverse vis uit het meer kan eten. Gedurende de weekends en op feestdagen kan het er bijzonder druk zijn. Vele Thaise families komen hier verpozen aan de boorden van het meer, net zoals je naar zee zou gaan.

Opnieuw kijkt Pau Samret zich de ogen uit. Zo een groot water had hij nog nooit gezien….Voor Pau Samret was uit gaan eten in een restaurant echter ook een probleempje. Eten met vork en lepel…? Hoe zit dat in elkaar? Hij eet steeds op Isaanse wijze: met zijn vingers. Geen probleem voor ons … eet maar zoals je verkiest, als je er maar van kan genieten, wat hij dan ook deed. Als toetje kreeg hij een Lao Khao. Deze had hij reeds gans de dag moeten missen want hij had de dag voorheen de les gespeld gekregen: als hij naar Lao Khao rook mocht hij niet in de wagen van Lung addie ….. Hij nam dit nogal letterlijk want na een heerlijke vismaaltijd keerde hij achter op de motor van Duan terug huiswaarts, wat amper 15km ver is.

Weer een mooi gevulde dag in Isaan, morgen gaan Lung addie en A klussen ….

Over deze blogger

Lung Addie

Geboren in 1955. Maakte kennis met Thailand meer dan 20 jaar geleden, toen ik regelmatig in BKK een tussenstop maakte na het beëindigen van werkopdrachten radiometingen op de toen nieuwe luchthaven van Hong Kong. Woon nu meer dan 10 jaar permanent in de provincie Chumphon. Ik ben de auteur van het TB-dossier 'Uitschrijven voor Belgen'.
Mijn beroep was Expert Senior Field Engineer radiometingen. Hobbies:
- het administratief bijstaan van Thaise weduwen van overleden Belgische mannen, met de Belgische overheidsdiensten: pensioenen-erfrechten-belastingen.
- Radio-zendamateurisme telegrafist met licentie in Thailand en Cambodja.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Thailand algemeen16 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand: een schot in de roos (nieuw)
• Eten en drinken8 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (3 slot)
• Eten en drinken7 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (2): dag 4 tot 12
• Eten en drinken6 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (1): dag 1 tot 3