Naar aanleiding van het onlangs verschenen topic en de reacties hierop: “Groot deel van de Thaise beroepsbevolking zucht onder schuldenlast” , eventjes in de pen gekropen om een ervaring, als vaste bewoner van Thailand, met lezer te delen.
Zowat een jaar geleden opende een vriendin (kennis) een klein buurtwinkeltje. Toen ik het hoorde dacht ik eerst: don’t bring me a stillborn baby. Er zijn in haar onmiddellijke omgeving twee 7-Eleven winkels, een Tesco Express, pompstation en telefoonshops.
Wat is de kans van slagen dacht ik? De Thaise beroepsbevolking zucht nu reeds onder de schuldenlast, dus veel geld uit te geven hebben ze blijkbaar niet. Na enkele dagen van observatie bleek dit gemis aan geld net het bestaan van dit soort buurtwinkeltjes toch nog een nut te hebben. Niet enkel economisch maar vooral sociaal.
Het winkeltje is klein en bestaat uit amper een paar voorraadrekken, een stock is er niet, op is op en weg is weg. Je kan er wel vele verschillende zaken kopen, nodig in het dagdagelijkse leven en, in zeer kleine hoeveelheden. Sigaretten per stuk, kattenvoer en hondenvoer in zakjes van een halve kilo. Buurtbewoners kunnen er zelf gemaakte producten, zoals fruit en wat groenten, brengen en daar laten verkopen. Er staat een automaat waar de telefoon kan opgeladen worden. Zelfs twee tafeltjes met een paar stoelen waar je (elders) gekocht voedsel aan kan eten. Een frigo met gekoelde dranken, flessen benzine.
Hoe kan dit genoeg opleveren want dit alles kan men ook kopen in de “betere” winkels of op de versmarkt? Wel na observatie kwam het antwoord. Het niet hebben van voldoende geld van vele mensen uit de beroepsbevolking. Ik noem haar ‘Tin”, niet haar werkelijke naam hoor, heeft een boekje waarin alle aankopen, die niet onmiddellijk betaald zijn, genoteerd worden. In het begin van de maand heeft ze dit boekje enkel nodig om te schrappen wat er betaald werd van vorige maand, en aan het einde van de maand om opnieuw te noteren wat er volgende maand moet betaald worden.
Hier kan je nog kopen op “krediet” en ze heeft er een limiet op gezet. Meer dan 500THB wordt niet toegestaan en er wordt GEEN rente op de aankoopsom aangerekend. In de 7-Eleven – Tesco express – pompstations is het kopen en betalen of laten liggen. In zo een buurtwinkeltje kan je tenminste benzine kopen, zelfs al heb je op dat ogenblik geen geld om te betalen, je kan dan toch tenminste morgen naar je werk met je brommertje.
Het systeem werkt en Tin komt rond. Ze kan de 6000 THB/maand voor de huur van het winkeltje betalen en houdt zelf genoeg over om te “overleven”. Rijk gaat ze er hoegenaamd niet van worden doch ze heeft een inkomen. Het winkeltje is open van de middag tot 2 uur “s nachts. In de voormiddag is het kuisen en zakjes vullen en afwegen net kleine hoeveelheden. Alle dagen open, 7 dagen op 7 en “she is happy met haar shop”.
Bij de observatie van meerdere dagen stelde ik ook vast dat zelfs ” rijke” farangs, vaste bewoners, gebruik maakten van het winkeltje omdat ze “toevallig” geen geld op zak hadden en zin hadden in een koel biertje! Ik heb het boekje mogen inkijken en er staat niet één maar verschillende farangs in genoteerd ….. Dus het zijn niet enkel Thais die niet met geld kunnen omspringen en zuchten onder de schuldenlast!
Over deze blogger
-
Geboren in 1955. Maakte kennis met Thailand meer dan 20 jaar geleden, toen ik regelmatig in BKK een tussenstop maakte na het beëindigen van werkopdrachten radiometingen op de toen nieuwe luchthaven van Hong Kong. Woon nu meer dan 10 jaar permanent in de provincie Chumphon. Ik ben de auteur van het TB-dossier 'Uitschrijven voor Belgen'.
Mijn beroep was Expert Senior Field Engineer radiometingen. Hobbies:
- het administratief bijstaan van Thaise weduwen van overleden Belgische mannen, met de Belgische overheidsdiensten: pensioenen-erfrechten-belastingen.
- Radio-zendamateurisme telegrafist met licentie in Thailand en Cambodja.
Lees hier de laatste artikelen
Thailand algemeen16 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand: een schot in de roos (nieuw)
Eten en drinken8 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (3 slot)- Eten en drinken7 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (2): dag 4 tot 12
- Eten en drinken6 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (1): dag 1 tot 3
De vraag is natuurlijk, of ze van al die rijkdom die in het boekje staat, zo ooit iets terug zal zien, of dat het nooit meer zal worden, dan getallen in een boekje.
Beste Ruud,
dat terugbetalen viel nog best mee. Toen ik het boekje kon inkijken zag ik weinig niet geschrapte items staan. En zeker, er zijn er steeds wel die achteraf niets meer van zich laten horen of zien, doch de klanten welke gebruik maken van zo een winkeltje en de “poffaciliteiten” zijn allen bekenden. Een totaal vreemde kan hier geen gebruik van maken.
nou ! Lung Addie
wat een prachtig verhaaltje, het ontroert me en doet me goed.
menselijk en positief
dank je, Ton
Het buurt winkeltje is voor mij heel bijzonder.
De schoonmoeder van mijn zoon heeft haar winkeltje al 35 jaar en kan er geen afstand van nemen,alhoewel haar dochters er op aan dringen.Het is haar lust en haar leven,heeft in die jaren veel gespaard en het onderkomen (huis is haar eigendom) Ook heeft ze een landje van het gespaardegeld gekocht en geschonken aan haar dochter Kung, waar mijn zoon en diens vrouw een huis op hebben gebouwd.Dat is toch het vooruit ziend oog van Thaise vrouwen die willen ondernemen.
Groetjes Martin
Ik wist het direct: Op de pof, dat werkt nog (vaak in de Isaan).
Als je dit in het echt hebt meegemaakt, ben ik benieuwd of je erachter kan komen hoeveel procent er niet betaald. Zou triest zijn natuurlijk, maar ja, ik sta (bijna) nergens meer van te kijken …
Een paar jaar geleden in Bangkok kwam ik altijd een oud vrouwtje tegen, zittend langs de kant van de weg met een weegschaal, je kon jezelf wegen voor 2baht.
Om de paar dagen kwam ik langs om een beetje te praten en voordat ik wegging woog ik mezelf altijd, ik liep dan weg zonder te betalen en gaf haar een knipoog, ze vroeg echter nooit waarom ik niet betaalde ook niet achteraf.
Voordat ik vertrok uit Thailand kwam ik nog 1 keer bij haar langs en ik vertelde dat ik wegging, toen ik vertrok gaf ik haar 100bht en een kus, ze was helemaal de weg kwijt en bedankte me wel 10 keer, helaas ben ik haar daarna nooit meer tegengekomen, echt een schatje….
Ik denk nog vaak aan haar terug.
Jezelf wegen terwijl je weet dat het maar liefst 2 Baht kost en dan met een knipoog weglopen vind ik alles behalve leuk.
Hieraan kan je natuurlijk wel zien dat de Thaise mensen toch vriendelijker zijn als dat menigeen zegt.
Zal het eens een keer proberen als ze voor 600×2 Baht mijn tank hebben volgegooid om wat knipoogjes te geven en gas te geven .
Ik weet eigenlijk niet wat je wilde bewijzen.
Je gebruikt haar weegschaal en vervolgens stap je het af zonder te betalen.
Van die knipoog kan ze op dat moment geen eten kopen. Als iedereen dat nu doet.
Waarom gaf je haar niet onmiddellijk 1000 Baht, of 50 of 100 Baht per keer of zoiets. Als je toch zo gul wil zijn.
Daar had ze dan onmiddellijk iets aan gehad. Kon ze op ze minst op die dagen eten van kopen.
Ze zal zeker en vast dan ook wel tegen je gelachen hebben en je 10 of zelfs meerdere keren bedanken.
Een prachtig en zeer herkenbaar verhaal, leuk dat zoiets nog kan waar wij vroeger ook mee groot zijn gebracht in ons dorp. Dat op de pof kopen valt gemiddeld wel mee het het terugbetalen ervan gaat eigenlijk altijd goed .Ik kan me ook voorstellen als ik daar morgen als vreemde farang kom dat ik niet voor 500 Baht op de pof kan meenemen en waarschijnlijk niet eens voor 10 Baht .Het zijn eigenlijk allemaal bekende van elkaar die daar iets op de lat laten schrijven en na het ontvangen van hun loon de schulden eerst betalen .
Gelukkig zijn met dat beetje maakt de Thai groot. Waar je ziet in Bangkok pattaya en andere grote steden waar men steeds meer wil daar loopt het goed fout. Die grotere steden lijken wel Europa. Inderdaad ik hou van het kleine.
Ik zelf en mijn vrouw maken ook regelmatig gebruik van de buurtwinkeltjes ( Pop en Mom shops ) .
Maar financieel breed hebben ze het zeker niet .
Komt nog bij dat vele in de buurt wonende Thai even een boodschap doen al ware het een fles Sangsom of Hongtong , en nooit nu of in de verre toekomst ooit een satang betalen .
Een van die buurt winkels bij mij om de hoek heeft meer dan 30000 bathjes uitstaan , en zij gaat regelmatig op bezoek op haar brommer bij haar schuldenaren .
Meestal echter zonder resultaat .
Ze zijn ietsje duurder dan bij de Lotus en hebben minder keuze voorraad .
Maar je hoeft niet altijd direkt te betalen als ze je goed kennen .
Ook willen ze bij een onverwacht bezoek , de boodschappen wel even bij je thuis brengen .
Ik vergelijk ze nog met vroeger in Nederland , we noemden ze toen kruideniers .
Jan Beute .
heb zelf ook gesponsord voor zo een winkeltje in de omgeving van Mukdahane.
Kostenprijs circa 800 €. 2 maand later kwam ik in Thailand. Winkeltje weg en geld ook weg.
Dat was de realiteit.
Lig er niet van wakker, want je weet op voorhand dat dit kan gebeuren.
Nadien werd me nog gevraagd om een karaokebar mee in te richten, samen met haat vriendin.
Ben er wijselijk niet mee in zee gegaan.
Wat een leuk en waarheidsgetrouw verhaal Lung Addie.
Ik heb in de Isaan vaak uren naar het gebeuren in zo’n winkeltje zitten kijken. Het riep bij mij veel herinneringen op uit een ver verleden in Nederland. Alles werd wat niet contant betaald kon worden in een boekje genoteerd. Wie nog teveel niet afgeloste schuld had werd weggestuurd. Dus op naar het volgende winkeltje, in de hoop op meer geluk.
Ook viel mij op, dat kinderen ongevraagd, snoep, chips enz. van de aan touwtjes opgehangen lekkernijen aftrokken en wegliepen. Hoe dit betaald werd weet ik tot nu toe nog niet. Ik denk dat het in mindering op de winst werd gebracht onder de post dubieuze debiteuren.
Een leuk verhaal en heel herkenbaar. Het is niet alleen maar het op de pof kopen dat deze winkeltjes bestaansrecht hebben. Het is ook gemakzucht van de Thai en waarom niet? Zo’n 50 meter van het huis van mijn familie is ook een dergelijk winkeltje maar net iets groter dan op de foto. Mijn familie – maar ook ik als ik er ben – kopen daar vaak dingetjes als een (gekoelde) fles frisdrank, bier, ijs, zeep, sigaretten en noem maar op. Voor de grote inkopen gaat men naar de BigC en Tesco Lotus. Ik ga er altijd even met plezier heen en maak altijd een praatje met de eigenaresse die redelijk Engels spreekt.
prachtig verhaal maar het valt mij op dat het toch altijd de vrouwen zijn die het risico voor een zaakje nemen .
ik zo wie zo een hele hoog respect voor de thaise vrouw
kijk om je heen in de bank en de Big c op de bouw hotel of bar of het aanleggen van de snelweg in mijn ogen de hard werkenste vrouwen ter wereld.
(de mannen doen altijd wat makkelijker en wat lichtere baantjes zoals portier politie en taxichauffeur)
Met het opschrijven heeft ze zeker een troef in de hand in vergelijk tot de 7Eleven Tesco etc, die alleen boter bij de vis willen zien. Alleen is het opschrijven natuurlijk niet risico vrij, een klant die niet betalen kan, wenst hier uit schaamte liever niet op aangesproken te worden,zodat ze met een boog om het winkeltje zal gaan,om het hoog nodige ergens anders te kopen. Met als resultaat dat niet zelden het geld weg is, maar ook de klant.
Het lastige met op de lat schrijven is dat je veel handel kunt doen. Echter de moeilijkheid is dat er lastig afbetaald wordt.
Wij doen het enkel voor 2 of 3 klanten die ook op basis van continuïteit zaken doen.
Wij betalen alles contant naar onze leveranciers. Geeft een betere prijs en ook de service is beter.
Op de markt is alles contant afrekenen. Echter er zijn ook Thai die voorzich bepalen dat ze eeuwig krediet willen en dat heet stelen.
Regelmatig wordt er een gepakt, de sociale controle op de markt is groot en de collega’s helpen.
Soms met de dief naar het politiebureau. Soms wordt er geregeld dat ze het bedrag inclusief verhoging betalen.
In bepaalde gevallen gaat het om 50 Baht.
Triest maar waar.
Mijn gade baat zo’n buurtwinkeltje uit, hier aan de straatzijde van onze woning.
Hebben we 3 jaar geleden gebouwd zodat ze eigen inkomsten heeft, ze doet daarmee wat ze wil.
En ja, ook op de pof. Max. 500 TB en max 2 weken of je krijgt niks meer tot er betaald is. 95% betaald terug volgens afspraak. De resterende 5% moet je achteraan gaan.
Maar zeker niet duurder dan 7/11 of Lotus, wij hebben het voordeel van voordelig te gaan inkopen, ook op grote afstand zoals Makro (hier op 90km afstand). En er zijn groothandels, sommigen brengen zelfs tot in de shop voor dezelfde prijs. En als je onderhandeld en wat groter inkoopt, is je winstmarge veel groter.
Doch het is ook een soort buurthuis geworden, een cafeetje. Mensen komen hier zitten, praatje maken, drinken, een kleinigheid eten. We hebben hier banken en tafels geplaatst en zelfs een kleine sala in bamboo – heel gezellig. Soms zelfs feesten ze hier uitbundig, Songkran, Nieuwjaar, … of als er een grote gebeurtenis is in het dorp is de shop een centrum van activiteit.
Maar je kan ze hier (Isaan) niet verleiden tot impuls inkopen. Hebben we (nu ja, ik) geprobeerd. Nee, ze blijven meestal binnen hun budget. Toch kopen ze hier alles want groot aanbod, het dorp ligt geïsoleerd op 7km van een iets grotere gemeente waar een 7/11 en een Lotus Express is. En die zijn duurder.
Het is leuk maar zwaar voor haar (ik werk er niet in, enkel inkopen): open 6u30 ochtend, sluiten weten we niet, op z’n vroegste 19u30 doch soms tot ver na middernacht als ze het op een drinken zetten. 7 dagen per week. Maar af en toe sluiten we na 2 maanden voor enkele dagen en gaan op stap en genieten in dit mooie land.