Klein leed in Thailand
Onder het kopje klein leed valt wat me laatst overkwam. Toen het, na precies zestien uur, even ophield met regenen, maar de elektriciteit het na zes uur nog niet deed en ik dus geen koffie had kunnen zetten, moest ik er even uit.
Ik reed naar Pattaya en maakte enkele foto’s van straten, waar het water tot een halve meter hoog stond. Vervolgens ging ik naar een groot warenhuis om een kop koffie te drinken. Ik probeerde mijn oren te sluiten voor de geluidsinstallatie, twintig meter links van me, die zijn volle drieduizend Watt gebruikte om voor gepaste achtergrondmuziek te zorgen en een grootbeeldtelevisie, drie meter rechts van me, die op volle sterkte aanstond om het bedienend personeel wakker te houden. De koffie was echter lekker en daarom bestelde ik nog een kop.
Net voor ik de rekening wilde vragen, besefte ik ineens dat er een probleem dreigde. Het angstzweet brak me uit. Mijn portefeuille zat in een rood jackje en dat rode jackje hing over een stoel in mijn kamer. Geen geld bij me. De koffie was dertig Baht per kop. Dus samen zestig Baht. In mijn schoudertas zit een vakje, waar ik altijd klein geld in bewaar. Normaal loop ik me wezenloos te sjouwen met munten. Nu telde ik het en kwam tot vierendertig Baht. Niet genoeg. Omdat kastekorten op het salaris worden ingehouden, zijn Thaise winkelmeisjes vreselijk tegen niet betalende klanten. Begrijpelijk. Bovendien kunnen ze zich niet voorstellen dat rijke buitenlanders geen geld hebben. Wanneer ik ze duidelijk zou kunnen maken, dat ik binnen een half uur terug zou komen, zouden ze dat niet pikken, ook al zou ik mijn paspoort of camera achterlaten. Vertwijfeld keek ik rond of er niet toevallig een kennis langs kwam. Je komt ze overal en altijd tegen, maar niet als je ze nodig hebt.
Drie tafeltjes verder zat de hele tijd al een andere buitenlander. Een beetje vreemde man, want hij had, voor iedereen zichtbaar, grote stapels geld zitten tellen. De beste methode om een mes in je rug te krijgen. Ik liep naar hem toe en zei in het Engels, mag ik u iets vragen. Dat mocht. Ik vroeg hem of hij hier het eerste half uur nog zat. Hij zei, vermoedelijk wel. Ik legde hem mijn probleem uit, vroeg of hij me dertig Baht kon lenen. Binnen een half uur zou ik het terug komen brengen. Ik was bereid mijn camera of zelfs een doos met sigaren bij hem achter te laten, als onderpand. Het was een mens. Hij gaf me dertig Baht en ik dankte hem hartelijk en ging opgelucht naar mijn plaats terug.
Ik vroeg de rekening. Die kreeg ik en las: vijfenzestig Baht. Zestig Baht plus vijf Baht belasting. Ik gaf het meisje mijn vierenzestig Baht en legde uit dat ik één Baht tekort kwam, maar dat ik later terug zou komen. Ze telde het na en concludeerde ter zake kundig: dat klopt niet, het is één Baht te weinig. Onvermurwbaar. Het angstzweet kwam weer terug. Gelukkig zag mijn weldoener dat ik weer in problemen zat. Hij kwam bij mijn tafeltje en loste de zaak op.
Ik verliet de zaak en reed zo snel mogelijk naar huis. Na een half uur was ik terug, maar mijn filantroop was al verdwenen. Hij had me gezegd dat hij hier iedere dag kwam, dus morgen zal ik weer gaan, maar vermoedelijk is hij dan al vermoord. Zijn laatste daad zal ik niet vergeten.
Leuk verhaal, ja zo kan het gaan in Thailand.
Ik was ooit met mijn vrouw op Mo-chit BTS station in Bkk. We waren kaartjes aan het kopen bij de automaten toen een farang mijn vrouw aansprak. Ze moest hem 20 baht geven want hij had te weinig geld voor de skytrain. Ze had het al bijna gegeven maar ik vroeg hem nogmaals wat hij nou bedoelde. She has to give me 20 baht because i dont have enough for the skytrain to my Nana. Toen had ik het goed verstaan en nam ik mijn vrouw aan de hand mee weg van hem. Hij kwam ons later achterna op het perron en begon enorm hard te schelden tegen mij. Zo hard dat ik hem van mijn vrouw alles had mogen aandoen maar niet gedaan heb.
Het was de toon waarop hij liep te bevelen dat hij geld moest hebben die me opbrak. En ook de angst die ik voor thaise politie heb heeft hem een pak slaag bespaard.
Anyway, ik heb overal briefjes van 100 baht verstopt voor het geval dat. Zo kan ik altijd nog een taxi pakken of iets regelen.
Ik had ook ooit bij een thais bouwmaterialen bedrijfje een hoop bouwmaterialen besteld. Na wel een uur in the office om te bestellen werd de rekening gemaakt en moest ik betalen. 9000 baht dus ik betaalde contant en alles zou bezorgd worden.
Bezorgen ging perfect maar 4 weken later belde de verkoopster mijn vrouw op dat ze een rekenfout had gemaakt en mijn vrouw alsnog 1300 baht moest komen brengen. Zo niet dan werd het van haar salaris ingehouden en was zij de pineut.
Mijn vrouw heeft het betaald om de verkoopster te vriend te houden maar ik vond het wel vreemd om na 4 weken nog te bellen.
Volgens mijn reisagentschap gebeuren zulke dingen niet in Pattaya ,ik heb wel begrepen dat je daar een helmpje moet dragen op een motortje voor je eigen veiligheid .
Het enige wat ik daar als naar heb meegemaakt was dat ik met een jetskie waarschijnlijk een kwal heb geraakt en toen 6000,- Thb aan schade moest betalen .
Die verhuurder was heel aardig en zou het zelf wel repareren als ik hem 5000.- Thb gaf.
Ach wat maakt het uit ,daar heb ik toch een reisverzekering voor .
Die taxichauffeur was ook heel aardig en bracht mij voor maar 3000.-Thb naar het vliegveld ,daar kom je in Amsterdam nog niet eens voor naar het volgende stoplicht .
ha ha ha ,ben je de broer van arthur?
Nee Ludo .
Ik ben geen broer van Arthur ,ik ken hem wel heel goed want wij hebben jaren in dezelfde klas gezeten.
De onderwijzers vonden ons heel aardig zodat wij het volgend jaar weer bij hen in de klas mochten komen .
Toen wij 15 jaar waren gingen wij samen naar een baas die door de school was aangewezen ,ik ben hem uit het oog verloren toen hij verliefd is geworden op een Thaise serveerster .
Zij werkte bij een bezorgrestaurant, want hij zei dat je dan een kamer moest huren waar ze het eten dan kwam brengen .
Als het dan op was ging ze pas weer weg met de afwas .
Later kwam ik hem weer eens tegen ,toen heeft hij mij aangeraden naar Thailand te gaan en dan haar familie te bezoeken in hun prachtige huis .
Zij was weggegaan omdat haar moeder samen met de buffel ziek waren .
De moeder heeft het overleefd de buffel helaas niet ,het was ook op het postkantoor waar ik hem tegen kwam ,hij had net geld overgemaakt voor een nieuwe tractor .
De volgende keer ga ik weer ,ik kon nu geen keus maken uit al die mooie vrouwen die met mij wilden trouwen .
Wel gek dat ik in Holland nog nooit een vrouw ben tegengekomen die met mij in het bootje wilde stappen .
In Thailand hebben ze zeker haast met familie uitbreiding want haast bij al die meisjes is er wel iemand ernstig ziek .
Wat is er toch steeds met Arthur? wil iemand dat nou een uitleggen?
Dit gemist? Arthur is een man uit Hardewijk, die voor het eerst alleen (zonder zijn ouders) op vakantie naar Thailand gaat.
https://www.thailandblog.nl/ingezonden/brief-thailand/
https://www.thailandblog.nl/ingezonden/brief-uit-thailand-2/
Jij hebt dus wel een broer die Arthur heet..Kwal schade?? taxiritje Pat -BKK 3000thb??
Hihi, de geest van Arthur waart overal rond…
En zo niet dan toch een vreselijke hekel aan briefjes van 1000 Bath en een liefhebber van een lekkere Joint of eventueel een leerling cabarettier die reactie uitlokt.
Nou , gelukt dan !!! succes Pim
Maria Berg, Arthurs brieven kan je lezen in de nieuwbrieven van hem ingezonden op resp. 22/6 en 24/9.
Succes
Ik kijk al uit naar de (herkenbare) vakantie ervaringen van Arthur 🙂 Loyale vent!
Als ze mazzel hebben bellen ze ook niet na 4 weken om geld terug te geven.
Ik heb ook dergelijke zaken meegemaakt, ik heb ze een fluitje gegeven. Het is gewoon een truk om meer winst te pakken.