Een bezoek aan de Wat Khao Khitchakut
THIPPTY / Shutterstock.com
We zijn een aantal dagen in Chanthaburi voor de opening van een salon waarvoor wij de voorraad en de apparatuur hebben geleverd. Nui doet daar een aantal demo’s.
Op een vrije dag stelt Nui, die een gelovig boeddhist is, voor we gaan naar de tempel in het nationaal park Kao Khitchakut om Boeddha gunstig te stemmen. Die tempel is beroemd in Thailand, vandaar. Nu behoor ik tot de gematigd onverschillige gemeente dus ik vind het best. Ik stel me een Thaise tempels voor zoals zovele hier. Ik zal het mis blijken te hebben.
We gaan op weg, 20 km van Chanthaburi is het beginpunt, het behoort allemaal tot het nationale park Khao Khichakut. Parkeerterrein annex stalletjes ter grootte van een stad. Het ligt aan de voet van een grote dam met een groot stuwmeer. Blijkt dat je de tempel, die hoog in de bergen ligt, alleen met een 4×4 pickup kunt en mag bereiken.
Het bijzondere is de ligging op 750 meter hoogte, de weg ernaar toe, de grote rotsblokken op de top die ook bij het tempelgebeuren horen en de gigantische aantallen bezoekers. Op eigen houtje is niet toegestaan. Vorig jaar zijn nog een aantal bezoekers die op eigen houtje gingen, van de weg geraakt en verongelukt.
Nui legt uit hoe het allemaal zit. De tempel zelf is niet echt bijzonder, slechts 150 vierkante meter en ongeveer 4 m hoog. Binnen de gebruikelijke Boeddha. De tempel is slechts twee maanden per jaar geopend. Bezoekers komen uit heel Thailand, met bussen vol. Het gaat 24 uur per dag door.
Dus kaartje kopen voor 50 baht per persoon voor de eerste etappe en de pickup in. Na een dolle rit wordt er gestopt, uitstappen bij stalletjes en een loket. Nieuw kaartje kopen en een andere pickup in, ook 4×4. Ik vraag waarom dat is. Nui weet dat niet, maar ik denk dat het een slimme manier is om de omzet van de stalletjes te vergroten. Immers als Thai ergens rondlopen en een eetstalletje zien is er geen houden aan. Honger of geen honger, maakt niet uit.
Dan weer een dolle rit bergop tot einde weg. Hier krioelt het van de pickups. Hier is ook het beginpunt van de 1 km lange trap naar de tempel, maar ook hier weer stalletjes. Ook is er een man die voortdurend in een microfoon brult. Ik hoor vaag Nakhon Sawan, Sakeo etcetera roepen. Nui legt uit dat je de man geld kunt geven om voor de tempel spullen te kopen. Voor een zak cement of een nieuw toilet bijvoorbeeld. De man brult dan als dank je naam en woonplaats zodat iedereen (ook de geesten) weet dat je een goede daad deed.
THIPPTY / Shutterstock.com
Nui bezweert dat ik maar één ding tegelijk mag wensen
Dan krijg ik van Nui instructies hoe te handelen in de tempel. Je kunt van allerlei wensen doen, goede gezondheid, profijtelijk zaken doen, lang leven. Maar Nui bezweert dat ik maar één ding tegelijk mag wensen, doe ik er meer dan is alles ongeldig. Maar zeg ik dan, als ik meer wil. Dan moet je later terug komen, zegt Nui. Ik denk dan jahaa, omzet maken.
In de tempel kun je onder andere ook kleine beeldjes kopen, voorstellende een monnik. Die kun je aan bekenden geven die dan in de tempel thuis ook van allerlei kunnen wensen. Het is dus een heel krachtige tempel die ook samenwerkt met andere tempels in Thailand!!! LOL.
Eerst lopen we nog om een giga steenklomp heen met de handen in een wai gevouwen, en dan zijn we na een stevige voettocht terug aan het begin van de trap. Ik verbaas me over de aantallen mensen en wil meer weten. De chauffeur legt uit.
Blijkt dat er 120 pickups per etappe rijden. Elke pickup rijdt 3 keer per uur de berg op. Dus per dag per pickup 72 ritten met 10 personen aan boord. De pickups zijn privé bezit en de chauffeurs werken in ploegen. Dat betekent dat er per dag 720×120 pickups is ongeveer 90000 bezoekers zijn. Stel per bezoeker een omzet van 600 baht, dat maakt 54 miljoen baht per dag. Voorwaar een heel krachtige tempel.
Nui wenste een goed jaar voor de zaak en ik een goede gezondheid. En nu maar duimen.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand12 december 2024PAO verkiezingen (deel 3)
Leven in Thailand10 december 2024De teloorgang van een PAO kandidaat (deel 2)
Leven in Thailand8 december 2024De teloorgang van een PAO kandidaat
Leven in Thailand6 februari 2023Een boom omhakken (lezersinzending)
Sorry maar de regel is ook dat als je je wens kenbaar maakt deze ook komt te vervallen.
Maar je kunt altijd nog een keer terug gaan natuurlijk.
Mvg. Bz
Enkele jaren geleden de tocht gemaakt met m’n vriendin omstreeks 04h00 in de ochtend aan de voet vertrokken om voor de zonsopgang bij Buddahs footprint te zijn en de zonsopkomst ver de heuvelrug te aanschouwen. Een unieke ervaring.
Mijn eega bezwoer me dat na drie bezoeken alles in de overtreffende trap ging. Dus maar gedaan. Is leuk uitje
Ik zou om te beginnen 100 extra wensen wensen.
Drie jaar geleden stelde onze dochter voor om die tempel te bezoeken. Want een week nadien zou die weer gesloten worden. Dus haast was geboden. Mijn echtgenote was er natuurlijk meteen voor gewonnen.
Het tweede pick-up traject is inderdaad heftig. Je scheurt met een rotvaart de berg op en slipt van links naar rechts. Soms moet ingehouden worden omdat de vorige pick-up wat van het juiste spoor geraakt is en problemen heeft. Gelukkig staan er onderweg nogal wat ‘wachtposten’ die er voor zorgen dat alles in goede banen geleid wordt en dat er geen botsingen komen met de afdalende pick-ups. Normaal hebben die een eigen bedding maar op sommige delen van het traject is dat niet mogelijk en zit er bij het kruisen nauwelijks een meter tussen. Aan de snelheid waarbij een en ander gaat is het een wonder dat er geen ongelukken gebeuren.
Over de klim kan ik kort zijn. Na zowat 500 meter waren zowel mijn echtgenote als ik buiten adem. Het op vele plaatsen ontbreken van een leuning bezijden de trappen, de steeds ijler wordende lucht, de ouderdom en een slechte fysieke conditie hebben er toe geleid dat we onze klimpartij gestaakt hebben en na een rustpauze buiten het traject teruggekeerd zijn. Van harte was het niet want we zagen veel oudere Thais die schijnbaar probleemloos met of zonder stok naar boven wandelden. En hele jonge kinderen die er een wedstrijdje van maakten om het eerst boven te zijn.
Tijdens onze afdaling werd plots geroepen dat iedereen uit de weg moest. We moesten baan ruimen voor een zware ‘farang’ met strohoed en zonnebril die op een draagstoel naar boven gebracht werd door twee jonge pezige dragers, een 50-tal meter verder gevolgd door een tweede transport. Niet te vatten aan welke snelheid dat die mannen naar boven gingen. Op slippers nog wel.
Beneden gekomen zagen we nog zo een paar koppels staan wachten op klanten. De prijs? 2.000 baht. We hebben het maar zo gelaten. Ik had er geen zin meer in en mijn echtgenote vond dat er geen verdienste aan was als je het niet op eigen kracht kon. Maar ze was wel teleurgesteld. Maar nadien hebben we toch samen genoten van de foto’s die onze dochter via Line doorzond.