Kerst in Udon Thani

Al maanden vooraf had De Inquisiteur gemeld dat hij voor de Kerstdagen naar Udon Thani wou gaan. De drie voorgaande jaren was hij thuis gebleven en dat beviel hem niet. Geen kerstsfeer. Kerstmis zit echter bij hem in de genen, die speciale tijd is zowat het enige dat hij koesterde uit zijn oude Belgische leven. White Christmas, Winter Wonderland, het moet uit de boxen schallen. Kerstbomen met kerstballen moeten er zijn. Overvloedige maaltijden, cadeautjes. En hij wil de kerstman zien.

Traditioneel is de dag van vertrek een probleem. Mevrouw is in paniek. Wat moet ze nu? Wat met de dochter? Met de huisdieren, de tuin, de winkel? Ondanks dat De Inquisiteur het al maanden geleden gemeld had, zelfs aangemerkt op de grote kalender die in de shop hangt. En nu genadeloos is. Lieve schat, je wist het. Je had dit kunnen voorbereiden. En weet dat ik rond tien uur vertrek, met of zonder jou – De Inquisiteur is dat zich telkens weer herhalende gedoe beu. Mevrouw boos, maar stipt om tien uur staat ze gepakt en gezakt klaar. Ze had immers alles al voorbereid, dochterlief zou bij mei Soong slapen, haar broer zou honden en katten van voedsel voorzien en de buren huis en winkel in de gaten houden.

Het is geen lange rit, minder dan twee uur later moet De Inquisiteur zijn ogen open houden, gereserveerd in onbekend resortje en hij heeft nog steeds geen routeplanner in de auto. Doch geen probleem, twee kilometer voor het binnenrijden van Udon centrum staat er een groot opvallend reclamepaneel. Duits-efficiënt noemt men dat, je kan het niet missen. Het Thomas-resort, rechtsaf.

Als altijd is het betreden van je vakantieverblijf een beetje spannend, je hebt immers geen idee waar je terecht komt. Doch de eerste indruk is goed. Uitstekende overdekte parkeerplaats, pas een dag later komt De Inquisiteur te weten dat hij eigenlijk op de uitbater zijn privé-plaats staat. Doch die is even Duitslandwaarts, niemand zegt wat nadien en zodoende zal De Inquisiteur deze plek blijven benutten.

Mooie inkom, gezellig en vooral, een kerstboom. Vlotte ontvangst, ze wisten dat we eraan zaten te komen. Het bevalt De Inquisiteur meteen want op weg naar de kamer passeer je een soort binnenterrein met zwembad en zitplaatsen rondom. Een schaduwdak, bankstellen, ligstoelen. Echt gezellig ingericht allemaal met veel bloemen en planten. Overal veel leuke prullaria, je merkt steeds wat nieuws op wat een glimlach op het gelaat brengt. En ook de kamer is aangenaam, de matras wat harder maar dat went wel. Het is middag, dus direct het restaurant uitproberen. Wat een weelde ! Uitgebreide kaart, zodanig dat De Inquisiteur niet weet wat kiezen. Tsjonge jonge, genieten. En de maaltijd is heerlijk, De Inquisiteur waant zich ergens in het Zwarte Woud, zo authentiek echt Duitse kost maar de prijs is om mee te lachen.

Het maandenlange vroege opstaan en het vaak laat gaan slapen laten zich gelden bij eega die maar al te graag een middagdutje wil doen, pas drie uur later wordt ze terug wakker. De Inquisiteur zit al een poosje te relaxen aan het zwembad met een boek, een kop koffie en een gebakje. Het zwembad ziet er uitnodigend blauw uit, even betreurt De Inquisiteur het dat hij zijn zwembroek vergeten is. Maar even voelen aan het water bewijst dat hij te lang in Thailand woont. IJskoud vind hij het, doch dat is blijkbaar maar een gevoel want het toeristenkoppel dat er ligt in te plonzen heeft daar helemaal geen last van.

Het wat slechte humeur dat liefje-lief deze ochtend had is verdwenen en we zitten wat te keuvelen, als altijd kijken we naar de inrichting, kunnen we er wat van leren, gebruiken, toepassen thuis of in onze kleine shop ? Alles eigenlijk, maar een soort schaduwdak lijkt ons wel wat voor in de tuin tussen de shop en het huis. De Inquisiteur gaat onmiddellijk de constructie beter bestuderen en ziet er wel wat in. Dorstig worden we ook, want ontspannen, bovendien zijn de aanwezige gasten allemaal vriendelijke mensen. Een paar mannelijke oudere longstayers, maar de meerderheid zijn toeristen die nieuwsgierig zijn. We worden door hen als Thailand kenners aangezien, iets wat De Inquisiteur snel uit de wereld wil halen, hij beschouwt zichzelf nog steeds als een ‘Stranger in Paradise’ –  het liedje dat ze op dat moment afspelen op de Duitstalige radiozender die de ganse dag voor goede internationale achtergrondmuziek zorgt.

De Inquisiteur verbaast zich over de hoeveelheid bier die een gemiddeld toerist in snelle tijd tot zich kan nemen. Mannen en vrouwen, ze drinken er op los want ‘het is warm’. Warm ? De Inquisiteur heeft een lange jeansbroek en een sweater aan, het is ongeveer zesentwintig graden. Hij moet toch stilaan gaan geloven dat hij te lang in Thailand woont want de buitenlanders zitten allemaal in korte broek, meer dan de helft zelfs enkel in zwembroek, de dames in bikini. Maar het is leuk praten, het bier vloeit rijkelijk. Kom niet meer af dat enkel expats de fles weten staan, het is bewezen nu denkt De Inquisiteur geamuseerd. Abrupt valt de duisternis in en mooie verlichting word aangeknipt, het maakt dat we besluiten om niet meer buiten te gaan. En weer kan De Inquisiteur genieten van een superbe maaltijd, zalig gewoon, heerlijke westerse kost zonder zelf te moeten inkopen, koken en afwassen … .

De tweede dag worden we vroeg wakker. Te vroeg, de bediening start pas om acht uur, het is half zeven. Een wandelingetje in de buurt dan maar, slechts een vijftal kilometer buiten het centrum van Udon Thani maar al bijna terug landelijk Isaans, een buurtwinkeltje verschaft de nodige cafeïne voor slechts tien baht. Doch om acht uur snel gaan ontbijten, weeral een feest. Broodjes. Kaas. Salami. Hesp. Bruin brood. Echte koffie, niet dat three-in-one gedoe. We zijn gereed om stadwaarts te trekken, liefje-lief wil naar de kapper.

Udon Thani is eigenlijk slechts een provinciestadje maar daar houdt De Inquisiteur nu van. Alles is overzichtelijk en behandelbaar wanneer je in het meer verwesterde deel vertoeft. De kapsalon is fenomenaal groot naar Isaanse normen, fel verlicht, reclame van L’Oreal en andere multinationale haarproducten zijn pertinent aanwezig. Maar ze kunnen alles, liefje-lief wil niet dat er veel geknipt wordt maar verlangt wel een kleurtje. Dat gaat drie uur duren, dus laat De Inquisiteur zich verleiden naar een manicure annex pedicure behandeling. Wat hem een beetje beschaamd maakt bij het laatste deel : het verwijderen van eelt op de voeten. Het mooie meisje schiet in de lach bij de afgesneden hoeveelheid die op de vloer ligt, <nung kieloo> zegt ze. Tsja, dat heb je wanneer je gans de tijd voor de helft blootsvoets loopt. Dat nam een uurtje weg van het wachten, maar er moeten nog twee uur volgemaakt worden. Op naar een terrasje voor een kop koffie, beetje internetten op het telefoontje.

Ondanks de verhalen die De Inquisiteur via de media bereiken in zijn onooglijk dorpje is het aardig druk in Udon. Veel westerlingen, geen Chinezen of Indiërs. Wel -rijke- Laotianen want vlakbij, maar voornamelijk backpackers, oudere en jongere koppels, ze lopen zich te vergapen aan de nog maar zeldzame riksja’s, ook de <saam lou’s> (Isaanse tuk-tuk) trekken hun aandacht. Ze grappen met de uitbundige eetstalletjes, de volgestapelde winkeltjes. De Inquisiteur weet een aardig terrasje met een bijzonderheid : ze kunnen een soort mist verstuiven om je wat meer verkoeling te brengen. Heb je nodig in mei en juni, maar voor december is dat wat koud. Doch de toeristen vallen er massaal voor, rond twee uur ’s middags zit het hier vol. Gezellig is het wel, en De Inquisiteur vergeet zijn koffie voornemens. Een biertje, alleen is De Inquisiteur verrast door de grootte van het flesje : de helft van de voor hem ‘normale’ fles van zesenzestig centiliter. Maar de prijs is hetzelfde, verdorie, ze beginnen hier ook al … .

Een uur en twee biertjes later gaat De Inquisiteur informeren in de kapsalon : nog een uur. Tsjonge, wat nu? Een wandelingetje doorheen soi Sampan, de “Walkingstreet” van Udon zou je kunnen zeggen maar dan zonder de GoGo’s of andere vunzigheid. In de Sportsbar zitten veel farangs, dat nodigt uit. Het buitendeel is slechts vijf meter breed en vier meter diep maar er hangen vier grote beeldschermen. Engels voetbal. Duits voetbal. Boks. Cricket. Maar enkel het cricket krijgt geluid, de aanwezigen zijn voor de meerderheid Australiërs en liefhebbers. De Inquisiteur was een sportman, voetballer, maar met vele interesses. Basketbal, volleybal, tennis, wielrennen, formule1, motorcross, … .

Maar cricket? En toch betrekken de stamgasten hem in de gesprekken, ze willen hem de regels leren. De Inquisiteur laat zich zelfs verleiden om mee in te leggen in een pot, ze wedden niet op een winnaar, maar op een getal – wat dat ook betekent, maar dat verschijnt regelmatig op het scherm zodoende kan hij volgen. Dus gedwongen om te blijven tot afloop van de wedstrijd, een berichtje van liefje-lief “waar zit je?”, even later komt ze aanwaaien. En zich vervolgens ook aan het bier zet, terwijl De Inquisiteur netjes uit een glas drinkt gaat zij rechtstreeks aan de fles, dat leidt tot hilariteit bij de aanwezige mannen. En zo komt het dat we, redelijk dronken, pas rond <saam toem> terug naar het resort gaan. Gelukkig is de keuken nog open, weer een heerlijke maaltijd en als een blok vallen we in slaap, ondanks de toch wel harde matras.

De volgende ochtend worden we heel laat wakker. In drie jaar nooit gebeurd, het is al halftien. Maar geen katers, de late maaltijd gisterenavond heeft zijn werk gedaan. De Inquisiteur verbaast zich wat over de netheid van het complex, alles is met nat gereinigd. Geen voortdurend rood stof dat in lijf en kleren kruipt. Hij schrikt ook van de automatische verlichting op het toilet aan het zwembad, dat zoiets bestond  was hij al vergeten en hij kijkt eerst verbaasd rond wie het licht aanknipte alvorens de scanner op te merken, tsjonge toch. Vandaag is het shoppingdag, na het ontbijt trekken we naar Central Plaza. Een mastodont van shoppingcenter op westerse leest. Maar met een leuk aanbod – niet alleen het westerse multinationalisme van wereldwijde merken, maar ook veel Japanees, vooral in kledij. Veel licht ook, veel lawaai, muziek. En weinig ‘window-shoppers’, want zonder uitzondering heeft iedereen wel enkele kleurige plastic zakken vast met aankopen. Hoe zo het gaat slecht met de Thaise economie ?

Nog leuker : kerstsfeer, nu ja, op Thais-Isaanse wijze geïnterpreteerd. De Inquisiteur lacht zich te pletter wanneer hij op een stoet stuit : de kerstman met rendieren. Ha ! De kerstman is een mix van een fee, sinterklaas en ook een -beetje- kerstman maar helemaal in het wit, geen rood te bekennen. De rendieren worden voorgesteld door jongens die een soort buffel met rendiergewei ten berde brengen. Ze zingen ook kerstliedjes, maar die herkent De Inquisiteur pas na goed luisteren, ze hebben er een eigen ritme ingelegd en in een onverstaanbaar Engels. Leuk is dat.

Shoppen met een Isaanse meid is net hetzelfde : zij tijdloos kiezen en keuren, hij ondergaat het gelaten. Maar er zijn dingen nodig, het is zeer lang geleden dat we nog eens wat gingen inkopen. Wat warmere kledij, daar hebben we beide behoefte aan. De prijzen zijn wat hoger dan op de lokale markten, maar dat is de kwaliteit ook. En het leuke is dat je in deze periode er continu een geschenkje bij krijgt, heeft De Inquisiteur eindelijk het honkbalpetje dat hij nooit wou kopen. Liefje-lief ontvangt ergens een cadeaubon waarmee we vijftien procent korting krijgen bij MC Donalds, maken we onmiddellijk gebruik van want deze instelling is nergens te vinden in onze buurt. Vervolgens een  onverwacht hebbedingetje voor haar, altijd fijn haar vreugde te zien bij zoiets.

En vooral, een laptop voor de dochter. Binnenkort veertien jaar, ze moet de kans krijgen om er te leren mee omgaan. En daar is de kunde van De Inquisiteur voor nodig, althans, zo hoopt liefje-lief want zij kent er niets van. Fout, want ook ondergetekende is eigenlijk een IT-kluns. Bovendien al jaren een Apple-fanaat maar dat is wel wat te duur voor een beginner, moet hij zijn Microsoft-afkerigheid overwinnen. Gelukkig installeren ze in de shop alles, enkel de accounts opmaken is eigen werk – daar gaat De Inquisiteur enkele dagen ongeduldigheid voor moeten overwinnen doch hij heeft tot Nieuwjaar om dat in orde te maken.

Het is Kerstavond, maar we vinden niets interessants om aan deel te nemen. Het Centara hotel organiseert een feestavond op Thaise wijze, niks voor De Inquisiteur, veel lawaai weet hij al. Het Noorse restaurant dat De Inquisiteur kent heeft een kerstmenu maar is volzet. Maakt niets uit, dan doen we het maar met ons twee, samen lekker dineren. Duits, in ons resort. Bovendien hebben we geen van beide behoefte aan alcohol gezien het verbruik de twee vorige dagen, dus een rondje bars doen hoeven we niet. En zo zitten we gezellig aan het zwembad, Bing Crosby en anderen op de achtergrond, in een tropische omgeving kerstavond te vieren. En trekken we rond <haa toem> bedwaarts, beide voldaan en gelukkig met elkaar.

Kerstdag ontwaken we netjes om acht uur, meteen maar richting terras voor ontbijt. Traag genieten en wat grappen met het vriendelijke personeel, de toeristen zijn nog in geen velden of wegen te bekennen, die slapen lang uit. Beetje een eerste maal klungelen met Microsoft op dat nieuwe laptopje maar na een halfuur verliest De Inquisiteur reeds zijn geduld. En dus de hort op, er moeten nog meer zaken aangekocht worden, dingen die we niet bij ons in de buurt vinden. Index is de eerste stop, een soort Ikea. Waar het personeel De Inquisiteur te snel lastig valt zodat hij een beetje onbeleefd meldt dat hij enkel wil kijken en wel iemand zal roepen indien nodig. Doch de verkoopmaffia blijft glimlachend op de loer liggen en vallen dan maar liefje-lief lastig die meer welwillend is voor hun overbodige hulp. Want leep zijn ze wel, ze hebben natuurlijk direct door dat we beddengoed willen kopen. ‘Have promotion’ en willens nillens moet je mee. Wijzen ze inderdaad op mooie spullen, alleen, je vind er net zo’n mooie in de volgende gang maar ongeveer de helft goedkoper … .

Vervolgens een hoge druk reiniger, De Inquisiteur is het steeds opduikende mos bij regentijd zat. Schaamteloos laat hij vier (!!) modellen uitpakken en showen, om vervolgens te besluiten niets te kopen. In Sakun Nakhon is hetzelfde gewenste model twintig procent goedkoper zo weet hij … . En is hij de overdreven verkoopslust van het personeel meer dan beu. Die dat stilaan doorkrijgen en een beetje minder intiem worden. Kan De Inquisiteur terug in de slaapafdeling rustig kopkussens testen, en koopt twee vrij dure modellen maar ze lijken o zo zacht, met pluimpjes gevuld.

Liefje-lief is het shoppen nog niet moe en de volgende stop is een Home Pro magazijn, een soort Ikea weer maar groter want ook gereedschappen, eigenlijk alles te koop hier. Gordijnen hebben we nodig voor het raam in de traphal. Maar we vinden onze smaak niet, tot spijt van de weer opdringerige verkopers. Die zelfs advies willen geven bij de aankoop van een vuilbakje … . De Inquisiteur doorstaat het shopgedoe want hij weet dat zijn volgende stop echt iets mannelijks is : een grote motorshop. Hondaaa’s, Bee Em Dobbel Juu’s. Honda en BMW motorfietsen van de zwaardere soort. Doch het verkeer stuurt alles in de war. Het is zondag, het feit dat het ook Kerstdag is heeft er niets mee te maken. Er is een grote manifestatie aan de gang, het onderwerp gaat De Inquisiteur volledig voorbij, maar de baan is afgesloten. Hij geraakt er niet, een alternatieve route zit niet in zijn hoofd. Even komt het idee voor een routeplanner weer boven, maar eigenlijk is De Inquisiteur ook tevreden genoeg om terug naar het resort te rijden.

Want we hebben plannen voor de zondagavond. Gaan stappen, biertjes drinken, poolen. Plezier maken. Dus nu rustig relaxen aan het zwembad, boek lezen, bloggen. Op de achtergrond de ganse tijd kerstmuziek op Amerikaanse leest, zalig komen de herinneringen boven. Lekker genieten van de bediening op vingerknip. Vroeg gaan eten om een fond te leggen tegen de alcohol. En maandag uitslapen, nog een ronde import-food inkopen en huiswaarts.

Een westerling verleert zijn streken niet, zelfs niet na lange tijd onafgebroken volledig in een andere cultuur en omgeving te leven. Bovendien zijn de batterijen weeral geladen, klaar voor de boezewoesj.

Vrolijke feestdagen!

– Herplaats bericht –