Kén je effe wisseluh?
Wild met zijn armen zwaaiend holde hij het barretje, eigenlijk een pijpenla, binnen. “Money, change, money, change!” riep hij als een woeste krijger. Hij wapperde met een biljet van duizend baht dat hij kennelijk snel gewisseld wilde hebben.
De paar aanwezige barmeisjes en klanten keken meewarig naar het tafereel, maar de dame van de kassa was gedecideerd. De toerist of expat werd verwezen naar Seven Eleven, dan kon hij daar iets kopen en dan wisselgeld terugkrijgen.
Barretje is geen wisselkantoor!
Ze had natuurlijk volkomen gelijk. Het barretje is geen wisselkantoor, zoek het zelf maar uit. Alleen de manier waarop hij binnenkwam, was al een reden om hem in zijn sop te laten gaarkoken. Nog steeds met zijn armen zwaaiend dreigde hij nooit meer terug te komen, maar dat was hij op zeker toch al niet van plan. Hij was immers geen klant, laat staan een vaste.
Maar het blijft een feit dat kleine zaakjes niet zo blij zijn met biljetten van duizend baht. Alleen is het jammer dat ATM’s juist de neiging hebben om bij voorkeur deze coupures uit te spuwen. Ergens moet je, als toerist, dat geld toch kleiner kunnen maken.
Wanhopige uitbater
In een restaurantje op korte afstand van het barretje zat ik te genieten van een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd. Plotseling liep de enigszins wanhopige Britse eigenaar langs de klanten met de vraag of een van hen misschien een biljet van duizend baht kon wisselen. Nou, dat kon ik niet, sterker nog, ik kan dat nooit. Het aantal honderdjes in mijn portefeuille is vrijwel per definitie kleiner dan duizend baht, ik hoefde niet eens te kijken. Ik vond het trouwens wel wat gênant dat hij bij zijn gasten langsging voor wisselgeld. Dat hoort niet echt.
Een week later zat ik in een ander tentje, zo’n vijftig meter verderop. Daar kwam de baas van zonet opeens binnen met opnieuw de vraag of iemand duizend baht kon omwisselen. Ik moest hem uiteraard weer teleurstellen. Dit soort problemen hoor je als horeca-uitbater toch zelf op te lossen.
Kindjes met duizendbahtbiljetten
Mijn (inmiddels) ex had in een school een toko waar ze aan kinderen kleine gerechten en snacks verkocht. Thuis zorgde ze steeds voor een flinke hoeveelheid cash, van muntjes tot briefjes van honderd, om wisselgeld terug te kunnen geven. Want het is niet zo, dat alleen toeristen de grootst denkbare biljetten bij zich hebben.
Kwam er een jongetje van ongeveer zes jaar, wijzend naar een stokje vlees, met duizend baht aanzetten. Vreemd genoeg vinden Thaise ouders, heel anders dan bij ons, het geen enkel probleem om hun koters dit soort grote biljetten mee te geven. Maar goed, het bedrag kon gewisseld worden. Maar de volgende klant, een meisje van vijf, kwam ook met een briefje van duizend. Goed, het lukte nog net. Maar daar stond alweer een nieuw klantje, een ukkepukje zo klein dat het nauwelijks boven de toonbank uitkwam. Met… opnieuw een duizend baht biljet. Tja…
Oplossing
Maar er is een oplossingsrichting. Het is van de laatste tijd, maar ik heb geleerd om bij de ATM, als ik ongeveer duizend baht nodig heb, een bedrag van negenhonderd te pinnen. Dat kan gewoon door even handmatig door te toetsen en dus geen gebruik te maken van de standaard bedragen die op het beeldscherm staan. Ik krijg dan één biljet van vijfhonderd en vier van honderd baht. Een enkele keer negen coupures van honderd.
Wil ik ongeveer tweeduizend baht, dan toets ik negentienhonderd in en ontvang het bedrag dan deels in klein geld. Bij ongeveer vierduizend baht is het te overwegen om twee keer negentienhonderd te pinnen. Als dat bij mijn Bangkok Bank is, kost mij dat niets extra, anders tien baht. Toeristen betalen wel wat meer, dus die moeten even uitrekenen of het voor hen nog wel rendabel is.
Een goede tip voor iedereen, dunkt me. Zeker ook voor die proleet uit het begin van het stukje en die wat ongemanierde uitbater verderop in het verhaal. Doe er je voordeel mee!
Over deze blogger
- Eric van Dusseldorp (1960) woont in Jomtien en werkt als online daytrader. Daarnaast is hij sinds 1983 dammedewerker bij de Telegraaf Media Groep (vijf dagbladen). Hij vindt het leuk om interessante feiten uit de geschiedenis op te diepen, te onderzoeken en uiteindelijk uit te werken tot prettig leesbare verhalen op bijvoorbeeld de toonaangevende geschiedenissite Historiek. Overige hobby’s: dammen, (kinder)liedjes en limericks maken, genealogie en schrijven op JOOP (opiniesite), Thailandblog en enkele Facebookgroepen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand5 november 2024Godfried, het beschuitje en het mobieltje
Leven in Thailand30 oktober 2024Sneeuwballen in Thailand, een verdienmodel
Leven in Thailand6 oktober 2024De avonturen van kleine Emmy
Leven in Thailand9 juli 2024Thaise limericks
Ik haal altijd contant geld bij de balie van de bank.
Daar vraag ik dan pakjes van 100 maal 20 Baht, 100 maal 100 Baht, en wat biljetten van 500 Baht.
Dan kan ik weer een tijdje vooruit in het dorp.
De grotere bedragen die ik in de stad uitgeef voor de dingen die ze in het dorp niet hebben, kan ik zonodig met mijn debit card betalen.
Ik vraag me alleen wel eens af, waarom biljetten van 50 Baht zo schaars zijn.
Contant geld? Zowel in Nederland als hier te lande heb ik noch papier- noch muntgeld op zak. In Nederland betaal ik met pin of contactloos, in Thailand via het scannen van de QR-code. Elke bank heeft een app en elke app bezit die mogelijkheid. Opgelicht kun je niet worden want na het scannen van de code vul je zelf nog het bedrag in plus desgewenst in het “notitievakje” enkele bijzonderheden. Overigens gaan de meeste online betalingen ook al via QR-code.
Die optie met QR code zie ik de afgelopen jaren steeds meer. Maar volgens mij heb je daar weinig aan als toerist zonder Thaise bank (?) Ik ga zeker door slechte wisselkoers geen ABNAMRO pas gebruiken, en (misschien vergis ik me??) is het ook niet mogelijk met de Wise Debet card / app.
Bij voorkeur pin ik in winkels met de debetcard, en tja de straatstalletjes e.d. moeten het toch doen met cash geld. Meestal zorg ik inderdaad dat ik eerst bij de 7Eleven wat spulletjes heb gekocht, maar ook daar zijn ze niet altijd biij met de zoveelste toerist achter elkaar die met 1000 Baht betaald. En een enkele keer tja verexcuseer ik me bij de straat stalletjes van te voor (bij het betellen al) dat ik alleen een briefje van 1000 Baht heb.
Maar mooist zou zijn dat je bij de ATM’s ook “beperkt” kunt selecteren voor kleinere biljetten.
Zonder papier- of muntgeld, kun je niet veel doen, als je in een dorp woont.
Daar gaat bijna alles nog contant.
En straks kunnen we nergens meer cash betalen. En wat als de stroom uitvalt of internet? Hoe vaak gebeurt het niet dat providers er uit vallen. Ga in Belgie of Nederland maar eens bij een parkeerkaart betalen als je geen EU bankrekening hebt.
Mijn vrouw heeft een winkeltje met haar zoon en vriendin en heeft regelmatig klanten die een flutdingetje kopen van tien of twintig Baht en dan gewoon duizend baht op de Balie deponeren.
Soms tientallen keren per dag.
In het begin liep ze dan na de buren, want ja een kleine ondernemer heeft wel wat kleingeld, maar geen mogelijke dagomzet of meer.
Tegenwoordig geeft ze te kennen nadat het product op de balie ligt dat ze bij de 7/11 aan de overkant geld kunnen wisselen en dat werkt regelmatig goed.
Vaste klanten letten daar op.
De atm aan de muur truc werkt natuurlijk ook, mij bekend, maar meestal betaal ik net als de Thai bij een 7/11 of een Tesco ook gewoon met duizend baht, ook als ik genoeg kleinere coupures in de knip heb.
Geen idee of dat in Europa ook zo werkt?
Nooit problemen.
Bij inkopen in de grotere supermarkten voor bijv 1460 baht betaal ik dan met 2 duizendjes.
Dan krijg ik kleine coupures terug die ik apart houd.
Voor inkopen op de markt voor bijv 120 baht geef ik 2 briefjes van 100 en heb dan weer extra kleine coupures.
Wanneer men aangeeft dat men niet terug heeft van de 2 briefjes van 100 betaal ik met 1 briefje van 100 en een briefje van 20 baht.
Wij hebben dan ook altijd genoeg kleine biljetten.
Mijn vrouw houdt de muntjes altijd achter.
Handig voor in de plaatselijke bus.
Ik doe dat al jaren: telkens maar 900 i.p.v. 1000 Baht pinnen. Bij grotere bedragen maakt het niet veel uit.
Mijn vrouw heeft sinds twee maanden een klein winkeltje en wanneer de werklui uit de buurt hun salaris krijgen, komen ze ook wel eens met 1000 baht aan. Laatst kon mijn vrouw niet wisselen. Ik had zelf niet genoeg om te wisselen, dus reed ik naar de volgende pinautomaat en haalde genoeg van mijn rekening om die 1000 baht te wisselen.
Je zou kunnen zeggen, dan moet ze maar voor meer geld aan wisselgeld hebben, maar waar zet je de grens? Wanneer iedereen weet dat zij briefjes van 1000 klein maakt, dan heeft ze ook aan 10.000 Baht wisselgeld niet genoeg.
Wanneer ze de mensen kent, kunnen ze de volgende dag terug komen om te betalen, als ze dan wel het kleingeld hebben. Meestal doen ze dat ook. Ze hebben ook de optie om te scannen.
Ik ben blij dat je dit nu bijna overal kunt doen. Zelfs kleine bedragen van een paar baht en het kost (nog) niets extra. Ik vind dat wel handiger dan kleingeld mee te moeten slepen.
Laatst kwam mijn vrouw mij halen. Een jonge man was straal bezopen en moest de rekening van 320 baht betalen. Hij kon echter alleen maar 150 baht uit zijn zakken halen. Maar hij had geld in de telefoon. Ok zei ik, dan scan maar. Hij had echter geen app van een bank op zijn telefoon en zelf was hij te dronken om iets te doen.
Ok zei ik: dan ga je roes uitslapen, kom morgen terug en dan krijg je je telefoon terug. Hij deed dat daadwerkelijk. Maar hij woonde niet in de buurt. Was op bezoek bij zijn vrienden van Myanmar. Even later kwamen die vrienden vertellen dat hij in het veld naast ons huis aan het slapen was.
De volgende ochtend tegen zes uur stonden ze aan de poort. Hij stonk nog naar alcohol, maar was weer aanspreekbaar. Bleek dat die vrienden hem mee naar huis hadden genomen.
Toen vroeg hij de telefoon. Ik zei, kom maar binnen, dan kun je scannen. Nee, zei hij, hij wilde de telefoon hebben. Nadat ik die gegeven had, trok hij het hoesje van de telefoon en…… daar zat een briefje van 1000 Baht onder.
Dus, scannen, ging niet en hij had het geld werkelijk in de telefoon!
Uiteindelijk konden we er om lachen en weet ik die “truuk” voor de volgende keer.