Dagboek van Kees Roijter (5): Zomaar een zondag in december

Ik ben opgestaan om 8.30 uur. Pon is al een half uurtje beneden, haar eerste kopje koffie heeft ze inmiddels al op. 

Ze heeft haar gebedje gedaan, zoals ze dat altijd doet. Zo lang als we al samen zijn. Pon is katholiek, wat in haar geval erg verweven is met het boeddhisme. Ik persoonlijk heb het niet zo op kerken en wat daar bij hoort. Ik geloof dus nergens in.

Het boeddhisme vind ik iets mysterieus hebben. En leuk om mee te maken hoe Pon dat combineert. Ondanks dat ik niet geloof, zal Pon er voor zorgen dat ik in de Hemel kom, zegt ze. Lief van d’er en fijn om te weten. Dat komt dus wel goed.

Ik maak me een kop koffie (Senseo) en zoals altijd snij ik een stukje worst aan kleine stukjes die ik in de voerbak van Boef, ons hondje, doe. Daarna schep ik er wat hondenvoer overheen. In de gang staat zo’n plastic bak met hondenvoer met een tuimelklep er op.

Ik ga met mijn hand in de bak op zoek naar het schepje. Op het moment dat ik het schepje vul, springt er iets tegen mijn arm. Als door een adder gebeten ruk ik mijn hand met het reeds gevuld schepje uit de bak. Wat er al niet in zo’n klein schepje kan. Het lijkt wel of er een bom is gevallen in de gang.

Wat een lief koppie; hij moet gered worden

Mijn dag is begonnen. Pon komt kijken wat ik in hemelsnaam weer doe. Er zit wat in die bak, zeg ik en til voorzichtig het deksel er af. En zie daar een muisje, een piepklein muisje. Hij of zij springt en springt, maar de bak is bijna leeg, dat gaat ie niet redden. Hij moet eruit, zegt Pon. Wat een lief koppie, hij moet gered worden.

Ik mag hem niet pakken want met die grote klauwen van mij druk ik hem natuurlijk hartstikke dood.

Pon trekt gauw handschoenen aan voor het geval hij bijt. Van die latex huishoudhandschoenen. Dat zal best wel helpen als hij bijt, zeg ik.

Edwin, onze jongste zoon, is er inmiddels ook bij, bezorgd als hij is om zijn moeder. Bang dat ze straks verder door het leven moet met één arm. De  ander losgescheurd van haar lichaam door een woeste muis. Ed regelt het wel: plastic bakje over hem heen, deksel eronder schuiven, klaar is Kees.

Het bakje staat op tafel met een paar gaatjes in de deksel, anders gaat hij dood. En dat mag niet. De dag ervoor kreeg ik nog op mijn donder wanneer ik eens wat aan die muizen wilde doen, die regelmatig onder de koelkast aan het feesten zijn.

Wat nu met de muis?

En zo zitten we ’s ochtends vroeg al met een probleem: wat nu met de muis? Ik heb het niet zo op die krengen. Sinds de buren twee katten hebben, zijn ze in groten getale verhuisd naar ons. Niettemin dat ik nooit een beest kwaad zou doen. Trekt Pon het bakje naar zich toe en kijkt mij aan als zou ik de grootste massamoordenaar zijn die er op de aardkloot rondloopt.

Inmiddels zijn er een paar koffiedrinkers bij gekomen en wordt er hevig gediscussieerd wat te doen met het muisje. Niets is goed.

Ik opper om hem naar het Amersfoorts dierenpark te brengen. Daar willen ze hem vast wel hebben. Boze blik van Pon. Het word een dag met een gaatje. Edwin en zijn vriendin nemen het beesie mee en zullen zorgen dat hij goed terecht komt. Probleem opgelost.

Boef is een lief beest, ik hou van hem

Door al dat gedoe had iemand de poort open gelaten en heeft mijn dondersteen Boef van de gelegenheid gebruik gemaakt om in zijn eentje op stap te gaan. Kon ik heel Kerkelande weer door rennen om dat donderse beest op te zoeken. Ik heb onder het rennen een paar keer een woord geroepen dat met een God…….. begint. Totaal aan flarden keer ik huiswaarts zonder Boef. Hij zit met zijn kont in mijn luie stoel hevig kwispelend. Het is een lief beest, ik hou van hem.

Ik begin mijn dag het liefst zonder problemen met een kop koffie. Een half uurtje rust, stilte zeg maar. Dat lukt meestal wel mits ik gelijk opsta met Pon. Dat is vandaag dus niet gelukt. En de dag is nog niet voorbij.

Het wordt een helse dag

Pon vindt dat we al veel te laat zijn met de kerstboom. En dat het vandaag maar eens moet gebeuren. Het word een helse dag. We hebben zo’n kunstboom. Al jaren door het vele gebruik zijn de takjes wat slap geworden. Als je er wat aanhangt, zwiepen de takjes heen en weer en hangt de bal altijd waar hij niet moet hangen. Dan maar weer een beetje buigen. Dan dondert er altijd weer een bal van een ander takkie; dat gaat zo de hele tijd maar door.

Kluwen draad met lampjes die na het uitpluizen niet branden omdat er één stuk is. Wie dat uitgevonden heeft, moeten ze ook een schop onder zijn reet geven. Ondanks dat de ballen het hele jaar in een doos op zolder liggen, zijn er altijd wel een paar kapot. Ik weet niet hoe dat komt. Maar dat is mijn schuld volgens Pon, want ik ben lomp.

Ik zeg tegen Pon dat het door die muizen komt. Die gaan in die dozen op zoek naar eten. Omdat ze kwaad zijn dat er geen eten in zit, schoppen ze die ballen kapot. Boze muizen. Ik kan altijd zo goed aan Pon’s gelaatsuitdrukking zien wat ze voelt en denkt. Dat maakt het allemaal weer leuk. Naar gelang ik harder lach, wordt haar blik donkerder.

Pon keek de buurman kwaad aan; hij kreeg geen koffie

De buurman kwam ook nog even langs. Hij had een nieuw middel gevonden om de muizen te lijf te gaan. Ze hebben er wel pijn van, zegt ie (de slimmerik), maar ze drogen er van uit, dan stinken ze niet. Pon keek hem kwaad aan, hij kreeg geen koffie.

Pon moet straks werken. Ik blijf alleen achter met die rot boom. Als hij eenmaal staat, vind ik het wel weer leuk gezellig. Even wachten nog tot de baas thuiskomt of het haar goedkeuring kan wegdragen. Verder verloopt de dag zonder noemenswaardige incidenten.

Ik ga het eten maken: stoofpotje van rundvlees. Lekker hoor. Tussendoor even op het blog. Het leven is nog zo slecht niet.

Wat heeft mijn stukje te maken met Thailand? Eigenlijk niet zo veel maar het had ook een dag uit het leven van mij en Pon in Thailand kunnen zijn. Met het verschil dan dat die muis misschien wel een vreselijke giftige spin had kunnen zijn. En dat jullie daardoor misschien nooit meer iets van mij vernomen hadden. Vandaar dat ik het geschreven heb.

Met de Beste Groet van Pon en Kees. We wensen jullie allemaal heel fijne feestdagen. En een fijn Oud en Nieuw.

De vorige bijdrage van Kees Roijter stond op 11 december op Thailandblog: Politiek maakt meer kapot dan je lief is.