Kees Roijter: Thailandblog is mijn vriend geworden

Ik denk zo’n twee jaar geleden – het kan ook wat langer zijn – ontdekte ik bij toeval Thailandblog. Daar mijn computervaardigheid sterk was afgenomen sinds ik mijn bedrijfje niet meer had, deed ik er eigenlijk niks meer mee.

Internet: het boeide me niet zo. We rommelden wat met zo’n webcam met de familie in Thailand. En wat email contact met mijn broer die in de Filipijnen woont. Dat was het eigenlijk wel zo’n beetje; het was een vermoeiende bezigheid.

Mijn toetsvaardigheid – als ik het zo mag noemen – beperkte zich tot mijn rechter wijsvinger die al zwevend boven het toetsenbord naar de juiste letter zocht, wat soms seconden lang kon duren.

Dus jullie begrijpen wel dat het niet iets is om eens fijn te gaan doen in een verloren uurtje. Hoewel mijn opleiding zich beperkt tot een paar jaar lagere school, ben ik toch niet echt een domme jongen en sta open voor alles wat nieuw is. Maar een zware depressie resulteerde bij mij in een grote desinteresse voor al die dingen die het leven zo leuk maken.

Avonden lang heb ik Thailandblog gelezen

Redelijk hersteld daarvan heb ik de draad van het leven weer een beetje opgepakt. Kom ik op Thailandblog terecht. Daar ik een Thaise vrouw heb, werd mijn interesse gewekt. Avonden lang heb ik gelezen. Mijn eerste reacties waren nogal wild, ondoordacht en helaas soms wel kwetsend voor bloggers die al voor een langere tijd in Thailand wonen. Alsnog mijn excuus hier voor.

Mijn liefde voor Pon maakte me kwaad op een ieder die ook maar iets verkeerds zei over de Thai. Daar zou ik wel even verandering in brengen. Ik ben immers al zo lang getrouwd met een Thaise en dacht dat ik het allemaal wel wist.

Ik heb veel gelezen de afgelopen twee jaar en zit weer met veel plezier achter de computer en ben volop actief op het internet. Als er een spreekwoord waar is, dan is het dit: Je bent nooit te oud om te leren. Mijn computervaardigheid is gestegen op een schaal van 1 tot 10 van een rampzalig eentje naar zeker een zesje. Het toetsenbord bewerk ik nu met mijn beide wijsvingers en ga er in mijn ogen razendsnel overheen – ook een zesje.

Ik denk langer na alvorens een reactie te plaatsen en verwijder ze regelmatig alvorens op versturen te klikken. Ik ben er nog niet, ik weet het, maar één van mijn voornemens voor dit jaar is milder te zijn in mijn reacties. Minder eigenwijs. Ik doe mijn best en word nog wel eens een aardige vent, hoop ik.

Mijn taalvaardigheid is stukken verbeterd en ik heb minder vaak spelling-controle nodig. Wat ik niet onder de knie ga krijgen, zijn de leestekens op de goede plek. Maar als ik een stukje schrijf, doet Dick dat altijd voor mij. Dank je wel Dick. [DvdL: Graag gedaan.]

Bacchus, Hans Geleijnse, Alex Ouddiep en zo zijn er velen

Wat heeft dat alles te maken met Thailandblog? Eigenlijk alles. Mijn interesse voor de computer is weer goed op gang gekomen na mijn eerste ontmoeting met Thailandblog. Ook de wil om te reageren en het besef dat het niet leuk is om iets te lezen wat vol met taalfouten zit. Stukjes en reacties te lezen van mensen die ik bewonder om wat ze weten en om wat ze kunnen. Om er een paar te noemen.

Bacchus met altijd zijn goed onderbouwde reacties als het gaat om: wat heb ik nodig om in Thailand te kunnen leven? Hij beschrijft dat op een no-nonsens manier waar je in mijn ogen veel mee kan doen. Hij maakt het niet mooier, maar ook niet lelijker. Vooral het niet lelijker maken is in mijn ogen heel belangrijk. Want dat gebeurt nog te vaak en zet mensen op het verkeerde been.

Hans Geleijnse en Alex Ouddiep: hun prachtige verhalen, zo goed geschreven. Geweldig, ik ben er jaloers op. En zo zijn er velen – te veel om ze allemaal op te noemen.

Thailandblog voldoet aan mijn behoefte om te communiceren met mensen met uiteenlopende meningen. Je leert er van. En als ik iets jammer vind is dat ik de mogelijkheid niet heb gehad om door te leren. Naar gelang je ouder word, ga je dat steeds meer beseffen. Een ieder moet ook beseffen dat je vroeger geen keus had. Als er geen geld was, moest je werken. Net zoals dat nu nog in Thailand het geval is. Ze hebben geen keus.

Ook Thailandblog heeft geleerd; de moderatie is 99 pct verbeterd

Ook Thailandblog heeft geleerd. Het moderatiebeleid bijvoorbeeld nu en 2 jaar geleden is met 99 procent verbeterd. Die 1 procent houd ik in mijn zak, anders kan ik nooit meer zeuren dat ik het niet met hem eens ben. Ik ben per slot een Nederlander en dat zijn zeikers, zeggen ze vaak hier op het blog.

Kortom, Thailandblog heeft dus een plekje ingenomen in mijn leven – eigenlijk een beetje in het gezin, alhoewel Pon en de kids niet actief zijn op het blog. Er wordt wel altijd gevraagd of er nog iets is te melden over het blog. En ze lezen mijn ingezonden stukjes natuurlijk. Als ik ze vraag wat ze er van vinden, krijg ik meestal een glimlach. Met een blik in hun ogen die zegt: Die Pa toch. Ik ken mijn jongens stuk voor stuk, het betekent veel voor me.

Thailandblog is mijn vriend geworden. Als je in de problemen komt, raak je al je vrienden kwijt en word het schier onmogelijk nog vrienden te maken. Je legt de lat te hoog. Ze kunnen je pijn doen. Op het blog is het een mengeling van vriendelijke en minder vriendelijke mensen en zodoende blijf ik met beide benen op de grond.

Ik hoop dat vriend en vijand mijn stukje leest en er niet te zwaar aan tilt. Ik schrijf dit omdat het me plezier doet. En dat is waar het uiteindelijk om draait. Plezier beleven aan Thailandblog. En dat doe ik. Dat moge duidelijk zijn. Op naar 2015.

Kees Roijter

Ingezonden mededeling

Op zoek naar een leuk cadeau voor een verjaardag of zomaar? Koop Het Beste van Thailandblog. Een boekje van 118 pagina’s met boeiende verhalen en prikkelende columns van achttien bloggers, een pittige quiz, handige tips voor toeristen en foto’s. Bestel nu.