Kabeltelevisie

Zolang als ik me kan herinneren ben ik abonnee van Sophon, een plaatselijk kabelbedrijf. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik een tevreden klant ben. Zeker toen BVN in het programma werd opgenomen.

Altijd een perfecte kwaliteit van het beeld. Tot drie weken geleden. Van het ene op het andere moment werd het prachtige grootbeeld een sneeuwlandschap. Bovendien veranderde het bij voortduring van grootbeeld tot een vierde daarvan en weer terug. Om volstrekt neurotisch van te worden. Ik koos qua instelling voor het kleine beeld, zodat ik mijn zenuwen weer in bedwang kreeg. De sneeuw bleef en ik wachtte rustig af. Het was vanzelf gekomen, dus zou het ook wel weer van zelf overgaan.

Deze gemakzuchtige houding is ongetwijfeld het gevolg van twintig jaar in Thailand wonen. Je neemt de dingen zoals ze zijn. Ik weet niet waarom, maar afgelopen maandagmorgen, na weken ellende, besloot ik in een vlaag van terugkerend Nederlands gevoel, dat het genoeg was. Ik vroeg een vriend me naar het kantoor van Sophon te rijden. Ik stapte naar binnen en zag links drie meisjes aan hun bureau zitten. Ondanks het feit dat ik mijn problemen in het Thais kon uitleggen, vroeg ik met mijn meest vriendelijke stem of iemand Engels sprak. Het middelste meisje beaamde dit. Ik lachte haar vriendelijk toe en besloot erbij te gaan zitten. Ik vertelde dat ik, zolang Sophon bestond, een tevreden klant was, maar dat er drie weken geleden iets in deze toestand veranderde, omdat het verkregen beeld zo slecht was geworden dat ik tijdens een voetbalwedstrijd de voetbal niet kon zien.

Onmiddellijk gaf het redelijk Engels sprekende meisje te kennen dat er problemen met de satelliet waren en dat die binnen een week verholpen zouden zijn. Ik complimenteerde het meisje met haar uitstekende Engels en ik zag dat ze glunderde. Nu bracht ik het volgende in stelling: het is zo vreemd, zei ik, dat de eerste dertig kanalen gewoon goed zijn, maar hoe hoger het kanaal des te uitbundiger de sneeuw. Ten overvloede vertelde ik dat ik eigenlijk alleen maar naar kanaal 46 keek, omdat daar BVN op te zien was. Terloops vroeg ik of dit kanaal wel zou blijven en dit werd bevestigd, maar dat zegt niets in Thailand, want je krijgt altijd een antwoord dat je even blij maakt.

Ik lachte nog maar eens en kennelijk ging me dit zo overtuigend af, dat het meisje spontaan beloofde dat ze dezelfde middag nog een technicus zou sturen. Ik bedankte haar hartelijk, maar vroeg toch maar een telefoonnummer voor het geval er niemand zou komen. Dit kreeg ik en nogmaals gaf ze me de verzekering dat ze echt iemand zou sturen. Op hartelijke wijze en met veel dank nam ik afscheid.

Vervolgens moest ik even naar Lotus. Een half uur later was ik thuis en weer een kwartier later stond er een auto van Sophon voor de deur. Twee jongens keken even naar het beeld en beklommen buiten een bamboe ladder. Er veranderde niets aan mijn beeld. Even later waren de twee jongens en de auto verdwenen, zonder dat ik dit gemerkt had. Vervolgens viel de kabel helemaal uit. Ze waren kennelijk ergens anders bezig. Na vijf minuten kreeg ik weer beeld en tot mijn grote vreugde was het weer als van ouds. Scherp en op het volle formaat. Even later kwam één van de jongens nog even informeren of alles nu in orde was en dit kon ik gelukkig bevestigen.

Wat is de les van dit verhaal? Wacht niet te lang bij ongemak. Blijf vriendelijk lachen en maak veel complimenten. Thailand is een heerlijk land, waar je op deze wijze alles zonder problemen gedaan krijgt.