Je maakt van alles mee in Thailand (99)

(otan / Shutterstock.com)

“De politie is je beste vriend’. We kennen allemaal deze slogan nog van een aantal jaren geleden. Of dat in Thailand ook geldt is op zijn minst twijfelachtig, iedereen kent wel verhalen van voorbeelden, dat die slogan echt niet van toepassing is. Dick Koger, onze blogschrijver en –lezer schrijft hieronder een verhaal, waarvan dan wél uiteindelijk gezegd kan worden, dat de politie je beste kameraad is.

Dit is het verhaal van Dick Koger

De politie helpt

In het begin van deze eeuw woonde ik aan een rustig straatje vlak achter de Hanuman in Jomtien. Voor ons huis was een open veld tot aan de achterkant van de huizen aan de Thappraya Road. Tot de rust voorbij was. In één van de panden tegenover ons werd een karaokezaak geopend en tot overmaat van ramp werden diverse luidsprekers van twee meter hoog buiten geplaatst, zodat de hele wijk mee kon genieten. En dat begon vaak al in de ochtend en duurde in ieder geval tot twee uur in de nacht. Een Nederlandse vriend, die recht tegenover de boxen woonde, heeft in zijn hoofd gezet om koste wat koste een eind aan de karaoketent tegenover zijn huis te maken. Hij heeft er ook de meeste last van. Wanneer er gezongen wordt, vals of niet, is het onmogelijk op zijn terras een gesprek te voeren. Slapen gaat alleen na veel pillen of drank. In mijn slaapkamer heb ik er minimaal last van, dus vond ik het niet op mijn weg liggen initiatieven te ontplooien. Wel heb ik steeds gezegd, dat ik bij iedere activiteit behulpzaam wilde zijn. Dus hebben we met de gewone politie in Jomtien gesproken, ben ik met Ben naar de toeristenpolitie geweest en tenslotte ook naar het stadhuis. Alles zonder resultaat. Na het bezoek aan het stadhuis werd het eigenlijk alleen maar erger.

Nu heeft mijn buurman een petitie opgesteld en die in het Thais laten vertalen. Hiermee is hij in de buurt rondgegaan en kreeg overal bijval. Gelukkig ook van de Thais, die hier wonen. Uiteindelijk heeft hij vier sets, één in het Engels en drie in het Thais, voorzien van de handtekeningen van vijf huizen met buitenlanders en vijf huizen met Thais. Jammer is dat hij, ondanks herhaalde opmerkingen van mij blijft geloven dat hij aan de Beach Road woont. Hij heeft het weliswaar op verschillende plaatsten verbeterd, maar er staat nog steeds: de bewoners van de Beach Road hebben last van een Karaoke-zaak aan de Thappraya Road. Gelukkig kunnen we alles met een plattegrond duidelijk maken. Vandaag gaan we vol verwachting op pad.

We beginnen onze gang naar rechtvaardigheid bij de toeristenpolitie. Ik leg uit dat we al eerder zijn geweest, maar dat de situatie niet verbeterd is. Een agente herinnert zich ons geval en legt de dienstdoende officier uit dat wij gelijk hebben met onze klacht, maar dat het moeilijk is de zaak te bewegen hun activiteiten van buiten naar binnen te verplaatsen. Zij willen de zaak nogmaals bekijken en ik vertel dat we de pakken papier ook zullen bezorgen bij het stadhuis en de gewone politie. Buiten beseffen we dat we hier niet veel van kunnen verwachten.

Omdat het kantoor van de Pattaya Mail, het Engelstalige weekblad over het wel en wee van Pattaya, vlakbij ligt, gaan we daar ook even langs. Misschien kan redactionele aandacht iets aan de situatie veranderen. We worden welwillend aangehoord door een journalist. Hij belt naar zijn hoofdredacteur, althans dat denken we. We praten verder. Hij belt weer en daarna worden we naar een kamer ernaast gebracht, waar een vrolijk geklede heer zit met heel veel goud rond hals en armen. Hij leest de petitie en kijkt blij. Daarna spreekt hij de volgende tekst uit: “Ik garandeer dat het vanavond is afgelopen. Ik ben weliswaar geen politieman, maar hoger. De karaoke-zaak stopt of wordt gesloten”.

We zijn uiteraard heel blij met deze reactie, maar zijn te verbouwereerd om te vragen, wie hij dan eigenlijk wel is. Buiten besluiten we dat hij of bluft of politiek belangrijk is. We wachten maar af.

We gaan in ieder geval door naar het stadhuis. Bij de afdeling Public Health and Environment worden we ontvangen door het meisje dat ons vorige keer ook te woord heeft gestaan. Ze herkent ons en vraagt er een mannelijke collega bij, die ze inlicht over onze klacht. Hij leest de petitie en zegt dat we gelijk hebben, maar dat de zaak erg moeilijk ligt. De politie is verantwoordelijk voor het geven van vergunningen voor dergelijke bedrijven. In dit geval is de politie of althans een politiefunctionaris eigenaar van de zaak. Vandaar de problemen. Hij belooft echter zijn uiterste best te doen er een eind aan te maken. We gaan weer op pad en hebben het gevoel dat we toch verder komen. Dit is de eerste keer dat we van een officiële instantie horen dat een politieman eigenaar is. Mochten we, na het mislukken van onze huidige activiteiten, verder willen naar het provinciale bestuur, dan legt dit uiteraard meer gewicht in de schaal dan wanneer we geruchten zouden moeten uiten.

Tenslotte naar de gewone politie. Ik vraag Ben de volgorde van de formulieren te wijzigen. Toevallig ligt het exemplaar met mijn handtekening bovenop en ik wil toch niet als de belangrijkste vijand van de politie gezien worden. We leggen enkele Thais bovenop.

Beneden in de hal van het politiebureau wenden we ons tot een balie met een bord Informatie. Een agent leest de petitie, denkt eens na en schrijft daarna in het Thais naar welke afdeling we moeten. Het is één etage hoger. Daar moeten we het papiertje maar laten zien. Dat doen we, maar we zijn verkeerd en worden nog een etage hoger gestuurd. Alle deuren zijn daar gesloten, dus klop ik ergens aan en laat het papiertje zien. We moeten een paar deuren verder zijn. Daar zitten meerdere agenten. Ik laat ze de petitie lezen en we worden naar kamer ernaast verwezen.

Duidelijk is dat een petitie niet door gewone agenten behandeld kan worden. Onze volgende en laatste gesprekspartner is kapitein. Hij is heel beleefd, spreekt wat Engels en zegt dat we kunnen gaan zitten. Hij leest de petitie en ik leg uit dat we met herhaalde bezoeken aan de politie uiteraard het politiebureau van Jomtien bedoelen. Om de ernst van de zaak nog duidelijker te maken, zeg ik dat wij nacht na nacht gedwongen worden te slapen in het Palladium. Dat is een grote discotheek in Pattaya. Hij begrijpt het probleem. En hij gaat verder: “vanavond ga ik persoonlijk polshoogte nemen, maar ik garandeer u nu al dat de zaak gesloten zal worden. U kunt me geloven, ik beloof het u”. Hij geeft ons een briefje met zijn naam en telefoonnummer. Wij bedanken hem hartelijk en gaan verbijsterd naar buiten. Zal er dan toch gerechtigdheid bestaan in Pattaya?

We keren huiswaarts vol verwachting. Ook met een beetje angst, want misschien zullen er represaillemaatregelen komen. ’s Middags kom ik thuis van het strand en al snel komt mijn buurman langs. “Ik wil je even vertellen”, zegt hij, “dat een uur nadat we thuiskwamen politie langskwam bij de Karaoke-zaak en dat de zingende meisjes nu heel beteuterd buiten zitten”. Ik vertel mijn huisgenote wat we vandaag allemaal gedaan hebben en we misschien verlost zullen zijn van de herrie.

Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, vertelt ze dat er vandaag honderden politieagenten uit Bangkok in Pattaya zijn om een eind te maken aan alle zaken zonder vergunning of met zaken waaraan door corrupte agenten vergunningen zijn uitgedeeld. Het is zeer onwaarschijnlijk dat onze zaak op hun lijstje staat, maar het is zeer waarschijnlijk dat onze actie precies op het juiste moment kwam. En misschien is dit de verklaring voor de belofte van de heer bij de Pattaya Mail en van de kapitein.

Vannacht is het ongewoon stil in ons laantje en dat blijft het enkele dagen. Dat wil zeggen, de karaoke begon weer even, maar zonder die verschrikkelijke bassen. Ik hoorde er niets van, maar mijn buurman uiteraard nog wel. Samen zijn we weer naar het hoofdbureau van politie geweest. We vonden niet de man die ons vorige keer geholpen had, maar werden weer hartelijk ontvangen. Door een tweesterren agent werden we na lang zoeken uiteindelijk naar de hoogst denkbare agent gebracht, driesterren. Vriendelijk, maar beslist, garandeerde hij weer dat het afgelopen moest zijn. Eén man, weer met twee sterren kreeg in ons bijzijn de opdracht om voor onze rust te zorgen.

Drie dagen later krijg ik een telefoontje van het hoofdbureau. De tweesterren man vertelt dat ons leed geleden is. De zaak is gesloten. Hij gebruikt het woordje locked, maar bedoelt waarschijnlijk closed, hoewel ik het heerlijk zou vinden, wanneer er inderdaad een arrestatie heeft plaatsgevonden.

Wat is de politie in Pattaya toch correct. Dit is uiteraard ironisch bedoeld, maar eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de ervaringen met het hoofdbureau uitstekend zijn.

Later hoor ik dat de muziek inderdaad stopte op de dag dat we op het politiebureau waren, maar gisteren is het pand omsingeld, alle meisjes plus de eigenares zijn gearresteerd vanwege het feit dat er tegen de wet een bordeel gevestigd was. Een leuke bijzonderheid is dat alles zo snel in zijn werk ging dat er op twee kamertjes boven twee buitenlanders in ontklede staat werden aangetroffen. Zij vormen het bewijs en zij zijn eveneens gearresteerd.

De politie is je beste kameraad, ook in Pattaya, maar je moet wel volhouden.