Je maakt van alles mee in Thailand (92)

(Ball-Ammarit KN / Shutterstock.com)

Naar aanleiding van het verhaal van Barend over zijn zoon Ivo, die een poosje in een jeugdetentiecentrum terechtkwam (zie aflevering 80) deed Jan Si Thep ook een “bekentenis”. De zoon van zijn vrouw kwam jaren geleden in aanraking met de politie en kwam er minder makkelijk af dan Ivo. Eind van het liedje was een twee weken durend verblijf in een opvoedingskamp van het leger.

Dit is het verhaal van Jan Si Thep

Naar een opvoedingskamp

Ik was in september 2017 weer aangekomen in Thailand bij ons gezin. We hebben een dochter (nu 5 jaar) en mijn vrouiw een zoon van toen 17 jaar. Ik dacht, nou eerst even rustig settelen en ontstressen.

Worden we een maand later door de politie gebeld. We hebben uw zoon gearresteerd voor het bezit van canga (wiet). Op naar het politiebureau. Hij was met een vriend aangehouden bij een controle op een route die bekend was als smokkelroute. Hij was degene die het in bezit had, dus hij werd aangehouden. Slimme vriend? Bezit van 10 gram, dit is een zaak voor de rechtbank.

Hoelang deze handel aan de gang was weten we niet maar op school kenden ze de naam van zijn vriend (die op een andere school zat) wel en dan niet in positieve zin.

Hij moest een nacht in de cel van het politiebureau. Ik heb het zelf gezien, het was een gedeeld hok met tralies en een matje op de grond. De volgende dag werd hij met een arrestantenwagen naar het districtsgerechtsgebouw overgebracht en daar in een cel gepropt.

Wij natuurlijk ook naar het gerechtsgebouw. Samen met familie en vrienden die een goed woordje voor hem wilden doen.

Voor dit soort kleinere vergrijpen spreek je met een soort van advocaat die in het gebouw rondloopt. Deze regelt de hele papierhandel, familie en vrienden tekenen dat ze voor hem instaan. Daarna naar de rechter. We mochten zoonlief weer meenemen aan het eind van de dag. Is natuurlijk niet gratis.

Na deze dag iedere 12 dagen melden. Na de vierde keer moest hij bij de officier van justitie komen en daarna naar een soort van reclasseringskantoor. Weer een hoop papierwerk en de hele dag kwijt. Kreeg hij een taakstraf te verrichten bij een overheidsinstantie. Omdat hij nog op school zat mocht hij dit op zaterdag doen bij de ambulancepost.

Ok, alles gaat zijn gangetje. Worden we door de school gebeld. Hadden ze weer die troep in zijn zakken gevonden. Wij op bezoek bij school om het te bespreken. Gelukkig wilde de school het niet aangeven bij de politie of van school sturen. Wel een alternatieve straf doen bij de monniken waar hij foto’s van moest laten zien en getekend door de monnik. Thuis toch wat herrie gegeven.

Later bleek dit nog niet alles te zijn. Het toeval wilde, dat Thailand aan het experimenteren was met een soort van opvoedingskamp in plaats van gevangenisstraf voor dit soort vergrijpen. Als je dit met goed gevolg volbrengt krijg je geen gevangenisstraf en geen strafdossier.

Dit is een programma van 2 weken onder leiding van het leger. Hij moest intern in een apart gebouw van het leger in de provincie. Samen met nog 80 andere gebruikers. De jongste 16, de oudste in de 70.

De eerste week mocht er geen contact zijn met thuis. Alles werd afgenomen, haren kortgeknipt. Aan het eind van de eerste week mochten de ouders komen. Wij daar heen. Tas vol met lekkers en fruit. Het blijft toch moeders kind. De tas werd ingenomen en later over iedereen verdeeld. We waren te vroeg, dus heb ik stiekem door het raam gekeken waar ze mee bezig waren. Werd ik teruggefloten door oom soldaat omdat ik teveel zou afleiden (555). Rond het middaguur alle ouders/echtgenotes naar binnen met deelnemers. Een praatje van de leiding en leraren wat er die week gedaan was. Het programma bestaat uit een fysiek deel om discipline en regelmaat te geven en een deel om sociaal sterker te worden met diverse onderwerpen, zelfs over seks.

Aan het einde van de tweede week werden alle ouders/echtgenotes/familie uitgenodigd voor een afrondend ritueel. Hierbij werd door de deelnemers een presentatie gegeven, een lied ten gehore gebracht van spijtbetuiging, toespraken van hoge ambtenaren en als laatste spijtbetuiging van de deelnemers tegenover hun moeder of echtgenote van het verdriet en zorgen wat ze hadden teweeggebracht. Natuurlijk tranendal.

Hierna een jaar lang 1x per maand langs bij reclassering met uitslag van urine controle om te zien of hij clean was.

Een zijjstapje: voordat we naar binnen mochten zat iedereen buiten te wachten. Toen kwam er een aardige man met iedereen een praatje maken. Ook kort even met ons. Ik had geen idee wie het was. Zie ik hem later in een auto met privéchauffeur wegrijden. Ik vraag wie was dat dan? De gouverneur van de provincie. Oeps, dan had mijn wai wel iets beter gemoeten.

En nu. School was klaar in maart. Na een half jaar niks doen (met de kippen spelen zoals een echte Thaise man betaamt) gaat hij straks vrijwillig in dienst voor een jaar.