Je maakt van alles mee in Thailand (79)

(Karasev Victor / Shutterstock.com)

Als je in Thailand in of nabij een grotere stad verblijft en je wilt van de ene plek naar de andere, is vervoer vrijwel altijd beschikbaar. Trein, bus, taxi, minibus of motorbike-taxi brengt je naar wens overal naar toe. In grote delen van het platteland is dat niet altijd optimaal geregeld en bloglezer Martin schrijft hieronder zijn belevenissen in het zuiden van Thailand.

De zevende, nee de achtste week!

Samen met mijn vriend zo’n zeven weken uit Nederland hier naartoe gekomen. Mijn vriend houdt niet van grote warmte en voelt zich als een vis in het water. De vele regenbuien neemt hij op de koop toe. In al die tijd hier in Krabi twee dagen zonder en een enkele met de hele dag door een miezel regentje.

De eerste twee weken waren het zwaarst. Wonen in een Thais huis, dat minimaal aan de westerse behoefte is aangepast. Een WC, drie stoelen, een bankje en een tafel. Daarnaast een heus eigen bed. Eten wat de pot schaft lukt niet, véél te heet en het dagelijkse bakkie koffie is vervangen door een zakje drie-in-één.

Waar ik al 2,5 jaar met plezier woon is voor hem afzien. Alle voorgaande reizen richting tropen geen loutering om hiertegen opgewassen te zijn. Maar alles went. We eten zonder prikkinoe (pepers) en maken zelf naamprik (zeg maar sambal), ‘s nachts doet hij de ventilator aan en er is van alles in huis, waar een Nederlander behoefte aan heeft. Bij de Nederlandse bakker in Krabi stad wordt brood ingeslagen, dat een heel klein beetje lijkt op thuis; muesli en yoghurt, jam boter en kaas (werkelijk schreeuwend duur!) maken het leven aangenaam.

Toen we een tijdje op Lanta zaten, werd de brommer uit Isaan Noord afgeleverd, zodat mijn vriend zichzelf kan verplaatsen. Waar de Thaise posterijen al niet goed voor zijn: je brengt hem naar het grootste postkantoor bij jou in de buurt en een paar dagen hier in Krabi op te halen.

Maar na zeven weken is het genoeg. Ieder plekje rond Krabi is verkend, alle bergen bewonderd en de stranden leveren ook al geen verrassingen meer op. Zelfs de regelmatige gang naar een masseur wordt een sleur. We gaan dus op pad, met het volgende plan in het achterhoofd. Per bus naar Nakhon si Thammarat, per trein naar Phattalung, per trein door naar Hat Yai. Overal gaan we een brommer huren en de omgeving bekijken.

Alles loopt anders, alleen de bus naar Thammarat verliep volgens plan. Daar in de stromende regen aangekomen nergens een brommerverhuurder kunnen vinden. In mijn beste Thais overal gevraagd en steeds was het antwoord “mai mie”, dat is er niet. Dat zeggen Thais wel meer als ze het niet weten, dus duurde het nogal lang voor we de handdoek in de ring wierpen.

Dan maar lopen naar het hotelletje met een hoge score bij Agoda en een lage prijs. Dan realiseer je je weer hoe handig het internet is, want met behulp van je telefoontje loop je recht op de accommodatie af.

Ik had gehoord dat de grote tempel hier in de volksmond “Wat Yai” wordt genoemd, gemakkelijker te onthouden dan Wat Phra Mahathatๆ [dit Thaise tekentje geeft aan dat er nog meer woorden komen, maar dat dat te veel om op te noemen is. Zo heet Bangkok hier Krungtheebๆ waar het tekentje staat voor de langste plaatsnaam ter wereld, ongeveer één bladzijde groot.] Maar Wat Yai is aan de andere kant van de stad. Ook leuk hoor, vooral de naastgelegen Chinese tempel en met het blauwe busje in tien minuten en tien Baht armer sta je voor de indrukwekkende chedi en bijbehorende gebouwen.

Van daaruit naar het station om een treinkaartje te kopen voor de volgende dag. Nee, dat kan pas morgen, zegt een uiterst onvriendelijke mevrouw achter glas. Diezelfde dame weet me de volgende dag te melden dat er geen trein naar Phattalung is die dag en we de volgende dag moeten terugkomen. Nee dus, dan maar weer de bus. Geen minibussen, want te gevaarlijk, maar die schijnen er vandaag ook niet te gaan, zodat we verplicht worden ons in zo’n minibusje te proppen. Het valt mee; minder in plaats van meer dan de toegestane hoeveelheid passagiers, geen airco op min drie en een goed berijdbare weg.

Als ik het aan mijn Thaise vriend vertel, raadt hij me aan mijn telefoon aan een medepassagier te geven, zodat hij aan die persoon kan vertellen waar we eruit moeten om in Thale Noi (vrij vertaald ‘het kleine meer’) te komen.

Niet geleerd van fouten en eigenwijs als ik ben, sla ik zijn hulp in de wind en rijd door naar het busstation om daar een brommer te huren waarmee we naar Thale Noi kunnen. Niet dus. Wel al eerder opgegeven dan in Thammarat; zeven keer vragen.

Op een lichtblauw busje recht tegenover de ingang tot het busstation staat Phattalung – Thale Noi en we vragen of ie ook daadwerkelijk ernaartoe gaat. Ja hoor stap maar in! Alleen rijdt ie de verkeerde kant op, richting de stad. Als goed boeddhist laten we het over ons komen; blijkbaar moeten we eerst de stad in.

Maar nee, vijf minuten later wordt een tegemoetkomende tuktuk aangehouden en moeten we overstappen. Eén kilometertje voor het meer op de stopknop gedrukt, om een huisje bij Resort Baan Suan … te betrekken. Er is geen kip. Geen gasten, geen personeel laat staan een eigenaar. De opgetrommelde oudere heer spreekt geen Engels, maar het lukt toch te krijgen wat we verwachtten. Ook hier echt geen brommer te huur, al doen de ouders van de eigenaresse nog zo hun best.

Gaan we tocht over het meer maken? Dan beter om zes uur opstaan. Als ik met een zuur gezicht aangeef dat het akkoord is, vindt ze half zeven ook goed. Nu, dat is geregeld, al is er geen prijs afgesproken. De volgende morgen om 06.15 staat mevrouw voor de deur. Ze wenkt ons naar de weg toe en geeft aan dat het één kilometer lopen is en dat zij achter ons aankomt als ze aan haar verplichtingen richting de monnik heeft voldaan. Maar bij het meer is ook niets geregeld. Zoek het zelf maar uit.

De eerste de beste botenverhuurder nemen we. Wat kost het? 450 baht voor een uur, maar als we 2,5 uur nemen 800 baht. Een prachtige tocht, veel verschillende vogels gezien en volgens mijn vriend duurde het veel te lang voor ons oude mensen op leeftijd (65 en 69 jaar oud). Voor de beroemde bloemenzee moeten we in een ander seizoen terugkomen.

Morgen naar onze derde bestemming. We gaan geen huurbrommer meer zoeken, maar vragen mijn Thaise vriend ook naar Hat Yai te komen. Hem zal het zeker lukken er twee te huren, zodat we naar het mooie Song Khla kunnen. Wel proberen we weer per trein te gaan. Ooit moet het lukken!