Je maakt van alles mee in Thailand (68)

(THIPPTY / Shutterstock.com)

Elke buitenlander, die verliefd wordt op een Thaise schone, krijgt er op een gegeven moment mee te maken. Tenminste, als de verliefdheid wederzijds is en de verhouding zich ontpopt tot een min of meer serieuze relatie. Als de dame dan begint over een bezoek aan haar dorp in de Isaan om de goede man voor te stellen aan de ouders, is het oppassen geblazen. Voor haar een belangrijke gebeurtenis, voor hem iets om zich weer te verbazen over het Isaanse leven.

Blogbeheerder Peter overkwam dat een flink aantal jaren geleden, schreef daar een verhaal over, dat mooi past in onze serie.

Een emmer voor de monnik

Tijdens de tweede dag van mijn bezoek aan een Thais dorp in Isaan mocht ik mee naar de plaatselijke monnik. Het gezelschap dat zich richting monnik begaf, bestond uit een Thaise schone, haar ouders en een reuteltje kinderen. Dit alles gevolgd door een farang, die geen idee heeft wat er gaat gebeuren.

Dat is tevens het leuke van Thailand, je weet nooit wat er gaat gebeuren en niemand die de moeite zal nemen het je uit te leggen. Zo is het iedere keer weer een verrassing.

De monnik woont op steenworp afstand. Een buurtmonnik dus. Zo’n haarloze monnik in doeken gewikkeld ziet er altijd indrukwekkend uit. Je krijgt automatisch respect voor hem. Het monnikencharisma straalt er mijlenver van af. Een monnik behoudt altijd zijn waardigheid, zelfs als hij gewoon nieuwsgierig is en vraagt waar die lange bleke farang vandaan komt. Niet dat ik zijn vraag begreep. Maar in het antwoord van mijn vriendin hoorde ik zoiets als “Ollan-t”. Nu kun je van de Thaise taal al geen soep maken, in Isaan spreken ze ook Lao of zelfs Khmer. Daarnaast hebben ze ook nog een eigen taal die ik voor het gemak, maar Isaans noem.

Hard lachen

De monnik knikt alsof hij het goedkeurt dat ik uit “Ollan-t” kom. Ik verwacht niet dat hij op de monnikenschool geleerd heeft waar “Ollan-t” ligt. Want Thai denken sowieso dat Thailand het centrum van de wereld is. Maar een monnik weet nu eenmaal alles. Hij staat dichter bij Boeddha dan wij simpele zielen.

De monnik zit op een verhoging als een Keizer op zijn troon. In kleermakerszit. Als ik de houten vlonder wegdenk, zweeft hij een stukje boven de grond. Ik ben altijd licht gespannen bij dergelijke belangrijke gebeurtenissen. Bang dat ik het verpruts. Dat ik iets vreselijk fout doe en de familie van schaamte moet verhuizen naar een ander dorp. Gelukkig zijn Thai geduldig en heb jij als onhandige farang veel krediet. Als je blundert dan gaan Thai hard lachen. Niet om jou uit te lachen, maar om je de mogelijkheid te geven je uit een hachelijke situatie te redden. Dat doe je dan door hard mee te lachen. De Thai lossen alles op met lachen of met geld (geld heeft wel een lichte voorkeur).

Onbeleefd

Een paar belangrijke spelregels heb ik uit mijn hoofd geleerd. Je mag nooit met je voeten naar een monnik wijzen. Dat is een erg onbeleefd. Een monnik vol trots laten zien dat je net bij ‘Van Haren’ je schoenen hebt laten verzolen is daarom nogal onhandig.

Voor de zekerheid houd ik mijn vriendin nauwlettend in de gaten. Zolang ik een beetje hetzelfde doe als zij moet het lukken. De schoenen moeten uit en we strijken neer op het matje voor de verhoging waar de monnik zit. De voeten naar achteren natuurlijk. Het kan beginnen. Eerst neemt de monnik een envelop met inhoud in ontvangst. Zoals overal zijn geestelijken gek op geld. Van dat geld kunnen ze anderen helpen, zoals zichzelf. Een monnik is tenslotte ook maar een mens.

Bruine emmer

Ook krijgt de oude monnik een emmer. Een emmer met inhoud. En dat fascineert me zo dat het zelfs de inspiratiebron vormt voor dit artikel. Die speciale monnikenemmers met inhoud koop je namelijk bij de plaatselijke HEMA. In die emmer zitten alledaagse zaken zoals oploskoffie, thee, noedels en wierookstokjes. Zaken die een monnik hard nodig heeft voor het eenvoudige monnikenbestaan. De bruine emmers zijn het goedkoopste, dus ook het populairste om weg te geven. Al vraag ik me af wat een monnik met zoveel bruine emmers moet.

Dan begint het echt. De monnik begint te praten. Het is meer preken, soms lijkt het op klaagzang. Misschien wel over zijn zware monnikenleven. Makkelijk hebben ze het niet die monniken. Het blijven natuurlijk kerels, die ook wel eens de bloemetjes buiten willen zetten. En het vlees is zwak.

Het kan ook zijn dat hij over totaal iets anders mompelt in monnikentaal. Dat hij ervan baalt weer een bruine emmer te krijgen. Dat hij liever een blauwe had gekregen, met zo’n handige deksel. Daar kun je tenminste ijsblokjes in doen.

De kinderen die ook op het matje zitten, vervelen zich. Ze gaan continu verzitten. Met de voeten naar de monnik. Ma probeert krampachtig de kinderbeentjes naar achteren te vouwen. Dat lukt niet. Maar het geeft niet, het zijn kinderen. Ik vouw mijn handen met enige regelmaat in een Wai. Soms moet ik ze voor me op de grond zetten en mijn hoofd naar de grond buigen. Ik doe alles braaf mee. Wie weet helpt het ergens voor. De monnik smijt ook met water. Het lijkt de katholieke kerk wel.

Thaise zegening

Aan het einde van de ceremonie richt de monnik zich speciaal tot mijn vriendin en mijn persoon. Hij zal ons wel veel geluk en voorspoed wensen. Mijn vriendin spreekt de monnik na en moedigt mij aan mee te doen. Nu is mijn Thais een beetje beperkt. “Aroi Mak Mak”, lijkt me nu niet gepast. Maar Khap Khun Khap moet wel kunnen dacht ik in al mijn eenvoud. Dus roep ik enthousiast: “Khap Khun Khap!” Iedereen begint te lachen. “No, no”, zegt mijn vriendin om duidelijk te maken dat ik dan maar beter niets kan zeggen. Het is niet gemakkelijk zo’n Thaise zegening.

De monnik is eindelijk klaar met zijn gebed en zal zich nu discreet terugtrekken om te gaan kijken hoeveel geld er in de envelop zit.

Ik loop weer met mijn verlichte geest naar huis, een ervaring rijker en een emmer armer.