Je maakt van alles mee in Thailand (67)

U gaat hieronder weer een verhaaltje lezen van iemand, die iets bijzonders heeft meegemaakt in Thailand. Doe ook mee, schrijf uw verhaal over iets grappigs, merkwaardigs, ontroerends, opvallends, vreemds of gewoons op en stuur het aan de redactie via het contactformulier, eventueel met een door u zelf gemaakte foto. Als u de serie volgt, weet u, dat elke bijdrage heel van waardering krijgt van de lezers.

Vandaag een verhaal van Lung Lala, dat voor velen herkenbaar zal zijn. U zit ergens, bijvoorbeeld op een terras en op de een of andere manier trekt zo maar iemand uw aandacht. U heeft direct een bepaalde indruk van die persoon, maar of die indruk ook klopt? Lung Lala schreef in 2016 zijn ervaring op met een dergelijke ontmoeting, dat we interessant genoeg vonden om het in deze serie op te nemen.

Dit is het verhaal van Lung Lala

Een opmerkelijke ontmoeting

Gewoontegetrouw ga ik op zondag naar de avondmarkt in het dorp waar ik woon. Bedoeling is meer het hebben van wat sociaal contact met de schaarse farangs, die  hier tevens in de omgeving verblijven en steevast op zondag op dezelfde plek samen komen.

Deze zondag zag ik echter iets opmerkelijk, namelijk een rijzige, slanke, reeds duidelijk bejaarde farang, zittend op een stoeltje, naast een kraampje waar men gebraden varkenslapjes verkoopt. Zoals mijn favoriete monnik zou zeggen:

“wie op zijn reet zit is waarschijnlijk moe”.

Het meest opmerkelijk aan deze man was duidelijk zijn kledij. Hij was er echt op gekleed om rechtstreeks naar een heel belangrijke gelegenheid te gaan. Maatpak, bijbehorend hemd, stropdas, aangepast schoeisel… totaal niet wat iemand zich zou voorstellen van een bezoekend toerist. Ik zelf ben ook heel punctueel wat kledij betreft, doch hier kon zelfs ik niet aan tippen.

Mijn natuurlijke nieuwsgierigheid was gewekt, en op mijn vraag, in het Engels, want je weet nooit vooraf welke taal de mens spreekt of verstaat, waar hij vandaan kwam, kwam geen enkele reactie. Leek wel of hij in trance was, in gedachten verzonken of elders, wie weet waar?

Even later zag ik hem de straat oversteken en aan de ingang van de lokale 7-Eleven staan. Wou hij iets kopen om te eten? Dan was er overvloedig keuze op de markt, hoefde je echt niet speciaal in de 7-Eleven te zijn waar je enkel “mamasoep” , een broodje met worst of een verpakt tussendoortje kan kopen. Hij besloot er binnen te lopen, doch was al even snel opnieuw buiten als hij er binnenging. Opnieuw dacht ik aan de spreuken en wijsheden van mijn favoriete monnik:

“als de maag spreekt, antwoord je best met een hapje”.

In tussentijd was ik reeds afgezakt naar mijn favoriete zondagsterrasje en had er plaatsgenomen aan hetzelfde tafeltje van een andere, welgekende figuur van het Thailandblog. En ja, daar stond hij, deed me in een opwelling denken aan de grote baas van de CIA, vraag me niet waarom, het was een opwelling. Daar stond hij dan, in zijn allerbeste zondagse outfit, langs de overkant van de straat, te kijken, reeds minuten lang. Waar dacht hij aan? Ben ik in Thailand en wat zit daar? Een kudde farangs? Daarvoor ben ik niet hier, wat doe ik nu? Ga ik erbij zitten? Neen, ik ben geen kuddedier, ik wil dit niet. Hij leek echt diep in twijfel met zichzelf. Zoals mijn favoriete monnik zou stellen:

“wie een goed besluit wil nemen, moet diep nadenken”.

Daar mijn tafelgenoot met zijn rug naar de straatkant gezeten was, kon hij het tafereel niet waarnemen. Ik trok er dus maar zelf zijn aandacht op. En ja, hij kende hem wel. Maakte een teken naar de CIA man, die op zijn teken, de straat overstak en plaats nam aan ons tafeltje. Toen werd me veel duidelijk. Ik kende nu zijn naam want mijn tafelgenoot stelde hem voor. De naam, het voorkomen, de manier van praten … het deed een belletje rinkelen.

Ik had reeds wat van deze man gelezen op het blog en nu, nu begreep ik pas zijn warrig geschrijf over zijn “ivoren toren” waar niet iedereen zomaar kon binnenwandelen…. Als ook zijn geschreven uitdrukkingen. Alles werd me meer en meer duidelijk. Hij sprak namelijk op dezelfde manier als hij schreef, met veel rustpauzes en tussenzinnen …. in de gesproken taal ontbraken enkel de streepjes, koppeltekens, welke te onpas gebruikt werden in zijn teksten en deze zo moeilijk leesbaar maakten. Mede door zijn taalgebruik, manier van schrijven en manier van kleden denk ik niet meer aan de grote baas van de CIA maar aan de “streepjesman”.

Zoals mijn favoriete monnik zou stellen: “een eerste indruk heeft zijn waarde, een tweede heeft er meer “.