Je maakt van alles mee in Thailand (62)

In Thailand kom je nogal eens waarzeggers tegen en … zeg nou zelf, voor slechts 100 baht een blik in de toekomst werpen, wie wil dat nu niet? Heeft u het al eens geprobeerd en…..kwam het uit?

De beheerder van Thailandblog, Peter, deed het en schreef er in 2016 een verhaal over dat mooi past in onze serie “Je maakt van alles mee in Thailand”.

Fortune teller……of?

Zie hier mijn gedachte, toen ik besloot met mijn vriendin naar een waarzegster te gaan. De Thai smullen van geesten, magie, bijgeloof en occulte zaken. Zet de tv maar aan en je wordt er mee doodgegooid.

Geloven tegen beter weten in

Van mij mag het. Ergens in geloven, tegen beter weten in, doe ik al jaren. Aan het begin van ieder nieuw voetbalseizoen maak ik mijzelf wijs, dat mijn cluppie, Feyenoord, wel eens landskampioen zou kunnen worden. De wens is immers de vader van de gedachte. Probeer in Nederland, maar eens een waarzegger te vinden die dat hardop durft te beweren.

Hoewel ik niets heb met Jomanda’s, kaartleggers, wichelroedelopers en piskijkers, maak ik de geestenverering, die de Thai bezigen, niet belachelijk. Ze doen maar. De Thai zijn een tolerant volkje, dus dat mogen ze ook van een farang verwachten.

Waar- of onwaarzegger?

Bij het animistische geestenpluspakket in Thailand, krijg je standaard een waarzegger erbij geleverd. En dat is rete-handig. Zie je er even geen gat meer in, dan is de hoop gevestigd op de toekomst. In dat geval komt de ‘fortune teller’ om de hoek kijken. Bij ons bijna letterlijk, want deze dame woont een paar Soi’s verder.

In een gekke bui stelde ik voor om naar de waarzegster te gaan. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik. Heb ik in ieder geval weer wat om over te schrijven, dat is die paar euro wel waard. Mijn vriendin was opgetogen over mijn bovennatuurlijke raadplegingen. Zij heeft veel ontzag voor de kunsten van deze verlichte geesten. Na een Massaman curry te hebben verorberd, togen we met volle maag op onze motorbike naar de lokale buurtwaarzegster. De 100 baht fee voor de paranormale dienstverlening, nog snel even in de broekzak gepropt.

Aan het huis en de auto ervoor te zien, was dit een bovenmodale ‘zweefteef’. Dat is ook geen kunst, ze voorspelt natuurlijk iedere week de juiste lottogetallen inclusief de kleurencombinatie. Ja, zo kan ik ook in een dikke auto rijden. “Wat jammer toch dat ik deze gave niet heb”, dacht ik enigszins cynisch.

“Wie is daar?”

Toen mijn vriendin even kenbaar maakte dat er gasten waren, moest ik aan een flauw mopje denken. Klop bij een waarzegger op de deur en als deze roept “wie is daar?”, dan weet je dat het een charlatan is.

Eenmaal plaatsgenomen in een afgescheiden ruimte van de woonkamer begon het ritueel. Aan de hand van mijn geboortedatum, werd al snel een aantal conclusies getrokken. Daarna begon het kaartleggen. Ik mocht ook vragen stellen, de antwoorden kwamen via de kaarten tot mij. Mijn vriendin fungeerde als vertaler.

Na het relaas te hebben aangehoord, bleek dat ik de komende tijd vooral moest oppassen voor een ongeluk, mijn rug in de gaten moest houden en na mijn verjaardag zou de Zilvervloot binnenvaren. Ze adviseerde mij om op mijn verjaardag een aantal loten te kopen. Op mijn 57ste zou ik last krijgen van gezondheidsklachten. Op de vraag of mijn vriendin en ik bij elkaar zouden blijven (die bonusvraag kwam van mijn duifje) wist ze stellig te bevestigen dat wij ‘soulmates’ voor het leven waren.

Boeddhabeeldje

Omdat het niet vaak gebeurt dat een ‘farang’ de poorten van de Thaise geestenwereld betreedt, dacht deze ‘fortuine-teller’ te maken te hebben met exemplaar in de categorie: naïef en onervaren.

Van 100 bahtjes kan een Thaise schoorsteen natuurlijk niet roken, daarom besloot ze over te gaan op fase twee van het spel: ‘Hoe klop ik een naïeve farang geld uit de zak’. Een oud Siamees gezelschapsspel, dat ook populair is onder sommige Thaise bardames.

Er werd druk overleg gepleegd met mijn vriendin en gewezen naar een Boeddhabeeldje op een kartonnen doos (ik vermoed dat er nog meer van dat soort beeldjes in de doos zaten).

Deze werd door mijn vriendin opgepakt en op tafel gezet. Op een papiertje werd mijn naam gezet. Dat beeldje moest ik schenken aan een monnik in een tempel en deze zou dan mijn Karma wat oppoetsen.

Het enige wat ik nu nog hoefde te doen is het beeldje af te rekenen aan mevrouw de waarzegster. “You must pay” zei mijn vriendin en lachte als een boer die kiespijn heeft, zij zag immers de bui al hangen. “How much?” vroeg ik zo onschuldig mogelijk. Daar was ik dan toch wel benieuwd naar. “Eh, 1900 baht”, zei mijn vriendin zachtjes. “For what?”, vroeg ik in vloeiend steenkolen-Engels. Ze wees naar het beeldje. Nu was dit niet mijn eerste dag in Thailand. Ik wist dat je die beeldjes overal kunt kopen voor een prijs, tussen de 200 – 300 baht, afhankelijk van hoe goed je kunt afdingen.

“But if you don’t want, you don’t have to do” verzuchtte mijn vriendin. Nou, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Een beleefde, maar resolute “No!” was het resultaat. Mijn vriendin verontschuldigde zich verlegen richting de Jomanda-kloon, die een paar keer er een ‘Mai Pen Rai’ uitgooide.

Amateur

De sessie werd afgesloten en even later stonden we buiten. Deze ‘fortune teller’ is een amateur, zo liet ik mijn vriendin weten. “Als ze echt in de toekomst kan kijken, wist ze dat ik het beeldje niet zou kopen en had ze dat niet aangeboden.”

Mijn vriendin keek me aan alsof ze water zag branden. “Farang don’t understand”, mompelde ze.

We waren de straat amper uit en ik had bijna een aanrijding met een motorbike die ik niet aan zag komen. Mijn vriendin zuchtte een keer en zei: “Now you know….”