Je maakt van alles mee in Thailand (50)

De vijftigste aflevering vandaag. Voorwaar, toch een mijlpaal voor deze serie, waarin bloglezers leuke belevenissen met ons delen. Maar wij stoppen nog lang niet, dus stuur gerust uw verhaal over een iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, vreemds, ontroerends, spannends of gewoons, dat u in Thailand heeft meegemaakt op naar de redactie via het informatieformulier, eventueel met een door uzelf gemaakte foto.

De eer voor deze jubileumaflevering viel na een (on)eerlijke loting te beurt aan onze blogschrijver van het eerste uur, Albert Gringhuis, beter bij u bekend als Gringo. Hij schreef in 2010 een verhaal over een avontuur op de River Kwae in de provincie Kanchanaburi, dat daarna nog enkele keren is herhaald. Maar het blijft een mooi verhaal, dat past in deze serie en daarom langjarige en nieuwe lezers zal boeien.

Dit is het verhaal van Albert Gringhuis

Een hachelijk avontuur op de River Kwae

Tijdens een vakantie in de provincie Kanchanaburi reden we langs de rivier de Kwae richting noorden. Onderweg een National Park ingereden, bij de rivier gegeten, de waterval bekeken en een tochtje met een soort gemotoriseerde kajak over de rivier gemaakt. Tijdens dat bootreisje kwamen we op het idee om op het terrein te overnachten en wel op een boot. Er lagen talrijke zogenaamde “rafts”, zie dat als een groot vlot van olievaten, waarom huisjes zijn getimmerd. Sommige van die rafts hebben een vaste ligplaats, andere worden van de basis voor de nacht naar een ligplaats gesleept.

Wij hadden een raft met vaste ligplaats gehuurd, waarop 4 kamertjes, uiterst primitief allemaal, maar vooruit, je wilt wat tijdens de vakantie. Onze bagage moest vanuit de auto via een lange trap naar beneden en wat vlonders naar een tweede raft gesleept worden, die ons naar het verblijf zou varen op een kilometer of twee afstand. De raft, die ons vervoerde werd vastgemaakt aan de woonraft, dat was voorzien van een kleine keuken, twee eettafels, borden, bestek, enz. voor het avondeten. Ook werd onderweg van een buurman nog een stereo-installatie met TV opgepikt, zodat we ‘s avonds van karaoke konden genieten.

De woonraft lag goed verankerd aan de wal, bij aankomst zo’n 5 meter van de boot. Wij konden in het water springen en dan op een soort strandje een stukje lopen. Ook konden we vissen, maar dat was geen succes. In ons toilet met houten vloer zag ik door de spleten, dat onder onze toiletpot een soort vangkorf was gemonteerd.

Even een vies praatje tussendoor: de urine vermengde zich vrijwel direct met het snelstromende water, de grote boodschap en papier bleef in de korf. Het water leegde die korf wel, maar zodanig, dat er steeds kleine stukjes poep in het vrije water kamen. Elke keer als je doortrok kon je een zwerm mooie grote vissen rond die korf zien, die vochten om een stukje “eten”. Geen wonder dus, dat het vissen met normaal aas, dat wij eerder geprobeerd hadden, geen succes was.

Het avondeten en alles wat wij verder nog wilden (bier, whisky, water enz) werd keurig steeds per motorbootje afgeleverd. Bovendien kwam er regelmatig een parlevinkersbootje langs, die ook van alles te koop aanbood. Ik moet er nog even bij vertellen, dat aan onze woonraft nóg een woonraft gekoppeld was, waarop 2 jongens sliepen, die ons voor alle klusjes en boodschappen terzijde stonden.

Erg gezellig die avond op de vervoerraft, het eten was goed, de drank vloeide rijkelijk en hoe later het werd hoe “beter” er werd gezongen en gedanst. Nou wordt mij dat Thaise zingen af en toe wel wat te veel, dus ik liep ook wat rond te banjeren. Ik merkte, dat het water veel sneller stroomde dan ’s middags en het strandje was inmiddels volledig verdwenen. Het water stroomde langs de rivierbedding zeker wel een centimeter of 50 hoger dan voorheen. (De volgende dag vertelde de bootbeheerder, dat dat elke dag gebeurde vanwege een elektriciteitscentrale stroomopwaarts, die door middel van waterkracht stroom opwekt). Door die snelle stroming bewoog die vervoerraft af en toe wat en ik keek eens naar de trossen. Nou ja, trossen, aan de stroomkant was de bevestiging goed gemaakt met een pakweg duimdik touw. Aan de andere kant een soortgelijk touw, dat in een lus tussen de planken van de woonraft was geschoven. Mwah, niet echt goed, maar dit is Thailand, dus ik ben verder gelopen. Oh jee, had ik daar nu maar wel meer aandacht aan besteed! Hoewel, als ik het gedaan had, zouden de anderen mij waarschijnlijk uitgelachen hebben.

Het liep tegen twaalf uur ’s nachts, de stemming was nog steeds goed, maar langzamerhand wilden we het feest toch wel opbreken. Plotseling riep iemand, de kabel is gebroken en je zag inderdaad de raft aan de stroomkant zich van de woonraft verwijderen. Twee jongens sprongen snel op de woonraft om de boot weer vast te zetten en ik liep snel naar de voorkant. Maar er was geen houden aan, ik kon de reling van de woonraft grijpen en probeerde de vervoerraft terug te op zijn plek te krijgen. Nou, dat duurde slechts een paar seconden. Het snelle water had de raft zo te pakken en ik lag half in het water. De vissen snuffelden aan mijn benen – een onaangenaam gevoel – en met veel moeite kon ik weer terug klauteren op de woonraft. Portefeuille gelukkig nog in mijn dichtgeknoopte achterzak.

De raft met de resterende 6 personen was binnen enkele minuten in het donker uit het zicht verdwenen. Snel de twee jongens gepord, die met hun motorboot achter de raft aangingen, wij konden niets anders doen dan afwachten. Nou kan er met zo’n raft niet veel gebeuren, omslaan is haast niet mogelijk door de oppervlakte van toch wel zo’n 10 bij 6 meter, maar toch! Ze konden ook verkeerd tegen de wallekant aan komen of een andere raft rammen. Niets van dat alles, de raft werd keurig in het midden van de stroom gehouden en de jongens bereikten de boot pakweg 4 a 5 kilometer stroomafwaarts en konden de boot stilleggen.

Na ongeveer een uur wachten kwam het gezelschap met zwemvesten om met de motorboot weer terug aan boord, niemand had zich bezeerd, wel allemaal flink geschrokken natuurlijk. We hebben de jongens teruggestuurd naar de boot om vooral de drank en het overgebleven eten te brengen, want we waren op zijn Nederlands gezegd wel aan een borrel toe.

De eigenaar van de boot deed ons avontuur de volgende morgen af met: “Ach, dat gebeurt wel vaker, maar echte ongelukken gebeuren nooit!”

Over deze blogger

Redactie

Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Nieuws uit Thailand23 december 2024De redactie wenst alle lezers fijne feestdagen!
• Nieuws uit Thailand23 december 2024Illegale handel in medicijnen bedreigt volksgezondheid
• Nieuws uit Thailand23 december 2024Thaise regering komt met steun en voordelen voor een zorgeloze nieuwjaarsvakantie in 2025
• Achtergrond23 december 2024De kerstboom: van heidense symbolen tot feestelijke traditie