Je maakt van alles mee in Thailand (49)

Discriminatie en racisme zijn twee actuele onderwerpen in het wereldnieuws. Bloglezer en vooral ook blogschrijver Hans Pronk vertelt over hoe daar volgens hem mee wordt omgegaan in zijn voetbalwereldje in Ubon Ratchathani.

Hij speelt daar in de Ubon Champions League, dat niet helemaal te vergelijken is met de Europese Champions League. Geen Messi, Ronaldo of Frankie, maar gewone meestal wat oudere spelers. Hans heeft over dat voetballen in Ubon al eerder een mooi verhaal gemaakt, dat u kunt lezen op www.thailandblog.nl/leven-thailand/amateurvoetbal-in-thailand

Dit is het verhaal van Hans Pronk

Geen discriminatie bij het voetbal in Ubon

Thailand is nog steeds (een beetje) een klassemaatschappij en mensen die hoog op de maatschappelijke ladder staan worden vaak anders anders behandeld dan het gewone volk. Ook farangs worden anders tegemoet getreden dan de gewone Thai, soms op een negatieve maar vaker op een positieve manier, althans dat is mijn ervaring. Ik zal wat voorbeelden geven van wat ik op de voetbalvelden meemaak, maar daar mogen natuurlijk geen verregaande conclusies aan verbonden worden.

Ook in Thailand is voetbal geen elitesport en iedereen die een beetje kan voetballen kan wel een team vinden om in te spelen, omdat er bijvoorbeeld geen contributie geheven wordt. Je moet natuurlijk wel voetbalschoenen kunnen aanschaffen en vervoer hebben, want het voetbalcomplex waar de competitie (de Ubon Champions League) plaatsvindt ligt buiten de stad in een gebied waar weinig mensen wonen en openbaar vervoer is er niet beschikbaar. Daardoor zit het gros van de spelers waarschijnlijk ruim boven het minimumloon maar we hebben ook spelers die daar maar net bovenuit komen. Rijstboeren – die in de provincie Ubon de meerderheid vormen – hebben we echter niet in ons team en ook in andere teams lijken ze afwezig. Mogelijk heeft het harde leven het fysiek bijna onmogelijk gemaakt om op 50-jarige leeftijd nog te kunnen voetballen. Op een racefiets zie je ze trouwens ook nooit, terwijl in het weekend je toch heel wat groepjes renners door de provincie ziet rijden. Het lijkt dus geen discriminatie van de boeren te zijn maar meer het gevolg van een combinatie van een gebrek aan geld en voortijdige slijtage van het lichaam.

In ons team kwam vorig jaar een nieuwe speler, die bankdirecteur bleek te zijn. Hij lijkt diverse auto’s te bezitten en onlangs kwam hij zelfs met een Mercedes aanzetten. Weliswaar niet het nieuwste model, maar toch. Bij de eerste wedstrijd die de bankdirecteur speelde, herkende de scheidsrechter hem en kwam direct op hem toelopen, maakte een wai en een diepe buiging waarbij zijn hoofd bijna tot de grasmat kwam. In onze ogen natuurlijk een wat overdreven begroeting en ik moet zelfs zeggen dat ik het in die extreme vorm nog nooit eerder heb gezien. Overigens lijkt dat bij de jongeren in Thailand in die vorm vrijwel niet meer voor te komen, dus het zal zijn langste tijd wel gehad hebben.

Diezelfde scheidsrechter komt ook altijd op mij af – ook als hij op een ander veld moet fluiten – maar dan alleen om mij een hand te geven. Als farang heb ik blijkbaar ook een streepje voor.

In ons team heeft de bankdirecteur geen streepje voor en dat ondergaat hij gelaten. Zo heeft hij wat kilo’s te veel en is hij dus traag en bovendien rookt hij, wat duidelijk aan zijn conditie te merken is. Hij krijgt dus weinig speelminuten, zelfs minder dan ik, terwijl ik toch bijna 20 jaar ouder ben.

In het begin nam hij een klapstoeltje mee om na de wedstrijd aan de rand van het veld zittend van een biertje te genieten, samen met zijn medevoetballers. Maar dat stoeltje werd steeds door andere bierdrinkers in beslag genomen zodra hij opstond, zodat hij vervolgens moest staan of in het gras zitten. Ook dat onderging hij gelaten, al liet hij bij de vierde wedstrijd die hij speelde dat stoeltje maar thuis. Geen ontzag voor de bankdirecteur, dat is duidelijk.

Weinig positieve discriminatie dus op de voetbalvelden en negatieve discriminatie ten opzichte van bijvoorbeeld vrouwen is ook verleden tijd. Zo is er een vrouwelijke scheidsrechter van nog geen dertig jaar die moeiteloos 22 mannen op leeftijd in bedwang houdt met haar fluitje. Geen protesten.

Tenslotte nog een voorbeeld hoe een farang – mijn persoontje – door het publiek bejegend wordt op de voetbalvelden: op een toernooi, dat samenviel met een dorpsfeest met als gevolg aardig wat publiek, kreeg ik bij een wissel een warm applaus. De rest van de dag heb ik geen applaus meer gehoord, voor niemand.

Niet iedere farang echter wordt op de voetbalvelden zo behandeld. Zo speelde er een paar jaar geleden een Fin in een ander team, maar aan spelen kwam hij bijna niet toe, terwijl dat waarschijnlijk niet kwam door een gebrek aan voetbalkwaliteiten maar meer door z’n grote mond. Het jaar daarop speelde hij bij een ander team, maar ook daar kwam hij bijna niet aan de bak. In de daarop volgende jaren heb ik hem nooit meer gezien en sinds die tijd ben ik de enige farang op de voetbalvelden in Ubon.

Over deze blogger

Redactie

Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Eilanden23 november 2024Koh Kood transformeert tot luxe ecotoerismebestemming
• Nieuws uit Thailand23 november 2024Thailand wil koploper worden in digitale investeringen met ambitieuze plannen
• Nieuws uit Thailand22 november 2024Al zes toeristen overleden door vergiftigde alcohol in Laos
• Eten en drinken22 november 2024Thai Street Food in Bangkok (video)