Je maakt van alles mee in Thailand (45)

Nu kom je ze overal tegen, jonge mensen met een rugzak, die de wereld ontdekken. Johnny BG behoorde in de jaren negentig tot de eerste generatie van de rugzaktoeristen, die met een beperkt budget van land tot land trekken. Over die eerste jaren schreef hij het volgend verhaal.

Een takraw toernooi in Chantaburi

In 1992 heb ik op bijna 25- jarige leeftijd wegens ontevredenheid over het leven in Nederland de keuze gemaakt om mijn heil eens buiten Nederland te zoeken. Het had Spanje kunnen zijn, maar het werd Z.O. Azië met als startpunt Thailand, het land waar ik een heel goed gevoel aan had overgehouden na een driedaagse stop in Bangkok een jaar eerder. De planning was, dat de trip zo lang mogelijk moest duren, maar in werkelijkheid was het budget er voor maximaal een jaar.

Op zo’n leeftijd kan je ook de wereld aan was mijn gedachte en ik zie wel wat er gaat gebeuren. Nu is er 24/7 communicatie met het thuisfront mogelijk en zijn er veel jongere personen, die de uitdaging uitgaan of al zijn aangegaan, maar in mijn geval was er geen mobiel, geen internet en was het vooruitzicht een grote onzekerheid. Achteraf denk ik weleens van wat heb ik mijn ouders toch aangedaan. Niets wetende wat een alleenreizende zoon in Thailand allemaal uitspookt en is dan “geen nieuws goed nieuws”, zoals we het thuis altijd zeiden?

Mijn streven was maandelijks een telefonische update te geven, maar zonder inkomen was dat een rib uit mijn lijf. Ik heb mijn dagboek niet meer, maar 3 minuten bellen was geloof ik 350 baht en daar kon ik per dag ook andere leuke dingen mee doen. Klinkt egoïstisch, maar zo was het nu eenmaal, want je moet toch overleven en daardoor keuzes maken.

Vanwege de visaregels ging de trip ook naar Maleisië, Singapore en Sumatra maar ik was altijd maar al te blij om weer te mogen terugkeren op Thaise bodem waar voor mij veel meer vrijheid en blijheid viel te beleven. Het doel was wel om alle uithoeken van het land te zien en de strategie was simpel. Met het Lonely Planet Survival Kit boek in de hand op stap naar het onbekende en daar proberen een “brommer” of fiets te regelen om de omgeving te ontdekken.

Op enig moment besloot ik naar Chanthaburi te gaan en na het gewenste low cost hotel aan de rivier gevonden te hebben ben ik op zoek gegaan naar een brommerverhuurder. Dit bleek schier onmogelijk in deze stad en in brak Engels en Thais kwam ik bij een brommerreparatiewinkel in gesprek met twee Thaise mannen.

Zij vertelden mij, dat er die avond een takraw toernooi in de stad was en of ik mee wilde doen. Takraw was nieuw voor mij, maar het is zoiets als voetvolleybal met een klein rieten balletje op een badmintonveld en het leek mij leuk om er aan deel te nemen. Uiteraard leek het mij wel wat en zijn we gelijk naar het veldje gegaan om te oefenen.

Het oefenen ging natuurlijk nergens over, maar de lol was er en ondanks dat keerde ik tevreden terug naar het hotel om vervolgens in de namiddag opgehaald te worden om naar het toernooi te gaan. Voordat we mee konden doen moesten wij als team ingeschreven worden, maar dan was er wel de verplichting om vrijblijvend lid te worden van de takrawvereniging. Daar had ik een pasfoto voor nodig, dus op naar een fotoshop en snel weer terug en het was geregeld.

Het toernooi was groter dan gedacht en ik schat zeker 100 spelers en een veelvoud aan bezoekers, dus dat kon nog leuk worden met die rare farang, die denkt takraw te kunnen spelen en ook nog in de basis staat.

Als matig amateurvoetballer en met kennis van het volleybal bleek het tijdens de wedstrijden een slecht idee om te denken dat het voetvolleybal is. Dat balletje is pijnlijker op je lichaam dan iedere voetbalbal op je fontanel. Na drie wedstrijden was het gebeurd en werden we kansloos laatste, maar desondanks toch applaus van het publiek vanwege het vermaak.

Na afloop van dit spektakel zijn we met de 2 teamleden en hun aanhang deze leuke gebeurtenis gaan vieren met een etentje aan de rivier en het werd nog een leuke en gezellige avond.

Aangezien er verder voor mij niet zoveel te doen viel vanwege het ontbreken van een brommer of fiets heeft de trip in Chantaburi slechts 3 dagen geduurd, maar wel eentje met een leuke ervaring erbij, die ik alleen met mijn dagboek kon delen.

Al met al heeft de reis 8 maanden geduurd en kon de uitdaging beginnen om op sluwe wijze mijn toenmalige Thaise vriendin in Nederland te laten wonen.

Over deze blogger

Redactie

Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Nieuws uit Thailand23 december 2024De redactie wenst alle lezers fijne feestdagen!
• Achtergrond23 december 2024De kerstboom: van heidense symbolen tot feestelijke traditie
• Bezienswaardigheden23 december 2024Lamphun, de charme van het Lanna koninkrijk (video)
• Activiteiten22 december 2024Ontdek de magie van Koh Tao met zon, zee en avontuur