Je maakt van alles mee in Thailand (39)
Voor deze serie van verhalen vragen wij bloglezers, die iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, ontroerends, vreemds of gewoons betreffende Thailand meermalen, om ons hierover te schrijven via het contactformulier. Een zelfgemaakte foto daarbij maakt het compleet, maar is niet vereist.
Rob van Koh Chang vindt, dat de vakanties, die hij op het eiland doorbrengt, één grote gebeurtenis is, die voor een deel zijn leven is gaan bepalen. Hij schreef een ietwat filosofisch verhaal over zijn mening over Thailand in het algemeen en het leven op Koh Chang in het bijzonder.
Dit is zijn verhaal:
Het land van vrije mensen
Ik kreeg eens ruzie met een date in Nederland. Nadat ik Thailand als populaire vakantiebestemming had genoemd, was ik volgens haar het soort man, dat naar Thailand gaat om te ……..
Nu begrijp ik dat wel, ik had ook die vooroordelen, dat clichébeeld, tot vrienden mij wezen op de betere kant van Koh Chang, en ja, daar ga ik nu al 5 jaar met veel plezier heen.
Ik heb Thailand leren kennen als het meest fascinerende land van de ca. 40 landen, die ik bezocht heb. Iedere keer verbaast mij de manier hoe mensen hier (samen)leven, een mysterie waar ik me in verdiep en dat mij verdiept. Het is volgens mij terug te voeren is op het boeddhisme, zoals dat hier beleefd wordt.
Het land van de glimlach volgens de reisgidsen, voor mij het land van vrije mensen, de letterlijke vertaling. Want hoe kunnen mensen die zoveel plezier hebben, onvrij zijn. Of andersom, als je onvrij bent lach je niet. Maar, denkt de westerling, zelfs vrienden van me die al jaren in Thailand komen, die lach is een pose. Wij kunnen ons dat niet voorstellen kennelijk, ja een lach kan een houding zijn, vals zelfs, maar zo blijft de toerist in zijn cocon, zijn groep en neemt niet waar.
Ik zie toch hoeveel lol ze met elkaar hebben en zie het ontbreken van armoede en onvrede, is dat dan weggestopt? Agressie onderdrukt? Een interessante vraag voor een amateur-antropoloog. Als ik nog 20 was geweest zou ik daar een studie aan wijden. Nu probeer ik met de mensen mee te leven, ze te zien zoals ze zich aan mij voordoen, zonder oordeel.
Ik noem het een feminiene samenleving, met als codewoord respect, iets dat bij ons een bijna achterhaald begrip lijkt. Het verkeer is zelfs feminien, ze rijden hier alsof ze van plan zijn voor iedere andere weggebruiker te stoppen, al is het een hond. En dat doen ze ook. Bij ons rijden ze alsof ze je dood willen hebben, en dat lukt soms ook. Al gebeuren hier natuurlijk ook ongelukken. Vandaar de alcoholbeperkingen, ik vind dat een teken van zorgzaamheid, ook al zo’n oubollig begrip bij ons. Wij hebben immers verzekeringen en uitkeringen.
Zoveel keren dat ik verbaasd stond, want ik was dan even ten einde raad aan het zoeken. Even de weg kwijt en opeens staat daar een Thai, om me te helpen, alsof ie daar altijd was. Ik zag hem niet. Hij valt niet op, dringt zich niet op, maar hij ziet je wel.
Je kunt natuurlijk makkelijk denken: ja een Farang, die zien ze wel, die vinden ze belangrijk en misschien komt ie van pas, geld. Afijn, onze reflexen doen hun werk, maar ik geloof dat ze zo zijn, ook naar elkaar.
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Nieuws uit Thailand23 december 2024De redactie wenst alle lezers fijne feestdagen!
Bezienswaardigheden23 december 2024Lamphun, de charme van het Lanna koninkrijk (video)
Activiteiten22 december 2024Ontdek de magie van Koh Tao met zon, zee en avontuur
Nieuws uit Thailand22 december 2024Veilig de feestdagen door in Thailand: Campagne tegen rijden onder invloed
“Even de weg kwijt en opeens staat daar een Thai, om me te helpen, alsof ie daar altijd was. Ik zag hem niet. Hij valt niet op, dringt zich niet op, maar hij ziet je wel.”
Prachtig omschreven Rob.
Heel herkenbaar houding, inmiddels zo vaak zelf meegemaakt of van vrienden en kennissen gehoord.
Pech met auto op een drukke U-turn. Kon geen kant meer op. Opeens 4 a 5 Thaise mannen om mij naar de andere kant te duwen. Ze waren al weer weg voordat ik dank je wel kon zeggen.
Een heerlijk positief verhaal, waar ik mij helemaal in kan vinden. Verlang er weer zo naar om te gaan.
heel herkenbaar Rob,Thais helpen elkaar en anderen, dat zit in de genen.
Nu met de corona crisis is er niemand in ons dorp die niks te eten heeft.
Als ze hun baan zijn kwijtgeraakt op maandag dan gaan ze iets anders doen op dinsdag,natuurlijk is dat voor een deel te danken aan het feit dat er geen vangnet van de regering is,maar Thais blijven niet bij de pakken neerzitten.
Ja dat klopt maar bij ons zouden ook veel mensen dat wel willen doen maar in tegenstelling tot Thailand ben je hier veroordeeld tot een administratieve rompslomp zonder weerga. In Thailand kan je van het ene baantje naar het andere wandelen. Bij ons is dat ondenkbaar.
Anderzijds ben je hier verzekerd en beschermd als je gaat werken en bouw je rechten op. Dat is dan weer in veel gevallen niet zo in Thailand. Wie een ongeluk heeft tijdens het werk kan het schudden.
Het is ontzettend fijn om eens anders te lezen dan altijd maar dat negatieve over de Thaise bevolking en of Regering.
Gelukkig staat er in deze artikel geen kinderlijk gezeur dat er geen bier gekocht kan worden als er een Lockdown is, geen gezeur over dat de Farangs als geld machine worden gezien, geen gezeur overvan alles en nog wat in Thailand.
Thailand is een great Country bevolkt met mensen welk respect hoog hebben staan. Ik woon alweer 4 jaar in Thaiand. Eerst 3 jaar in The Country side tussen de Farmers en nu in Bangkok, in beide gebieden is de bevolking zeer sociaal, vriendelijk, respectvol en conservatief.
Dank je wel,voor je prachtige verhaal.
het klopt helemaal Ik woon zelf ook in Thailand en ik geniet met volle teugen van alle liefde en vriendelijk.
Iedereen staat altijd dag en nacht voor je klaar.
En we hebben ook de grootste lol met elkaar.
Ik lees hier alleen maar heel erg positieve opmerkingen,meer in het kader van de roze bril die maar niet af wil vallen.
Maar ik ervaar het toch even anders, want Thais zijn net als andere mensen op aarde, je hebt goede en slechte vriendelijke en norse behulpzame en die je laten stikken.
Ook ik woon hier met plezier voor vele jaren, maar ondervind het toch anders dan hierboven omschreven wordt.
Meer menselijk namelijk.
Jan Beute.
Beste lezers, ik heb me vaak verbaasd over het gemopper en geklaag op dit blog. ook over de behoefte van kennelijk veel mensen om iets aardig weg te relativeren. Het is natuurlijk menselijk gedrag, maar waar ik veel gereisd heb, ervaar ik het toch zeker als een bijna typische Nederlandse eigenschap.
Volgens mij is het zo gesteld met het leven, iedereen maakt dingen mee, onvermijdelijk, maar je kunt kiezen hoe je er tegenaan kijkt, hoe je er over praat. laat ik het simpel voorstellen. Het kan in Thailand heel erg warm zijn en als we pech hebben is het ook nog vochtig. Wordt dat weer in de praktijk nu anders door er veel over te klagen? Nee denk ik, of je bent een tovenaar. Wel zal de klager het mogelijk als zwaarder ervaren, want hij of zij is chagrijnig. Stel nu dat iemand er voor kiest om er niet over te klagen en zagen en daar ook geen anderen mee te belasten. Wordt het weer daar in de praktijk dan wel anders door? Natuurlijk niet. maar met die andere attitude heb je wel een prettiger leven. En anderen zullen je als prettiger gezelschap ervaren.
Wetenschappelijk is gebleken dat mensen verslaafd zijn (kunnen zijn) aan negativiteit. want bij negatieve gedachten en klagende gesprekken, maakt je in het hoofd een stofje aan en dat stofje werkt verslavend. bij positieve gedachten of positieve gesprekken wordt er ook een ander stofje aangemaakt. maar dat stofje is niet verslavend. Die verslaving aan dat negatieve denken is Negaholisme genoemd. Het is voortgekomen uit een inzicht van een Amerikaanse Dame Cherié Carter-Scott. er zijn hele negaholistische maatschappijen om ons heen ontstaan. Vergelijk het maar met het concept dat goed nieuws nier verkoopt. Mensen willen slecht nieuws, men wil boos, teleurgesteld, ontevreden, tekortgedaan zijn. Goed nieuws is klef, niet boeiend en volgens velen het echte leven niet.
Maar het leven is wat het is, een waarlijk volwassen persoon (waar vinden we die?) bepaald zelf hoe ernaar te kijken.
ik ben in Thailand ook teleurgesteld geweest, wel eens bedrogen, misbruikt, etc. maar ondanks dat grossier ik in de ervaringen van vriendschap, hulp, troost, liefde, humor en acceptatie. En ik ervaar het veel makkelijker om die positieve attitude te kiezen in Thailand versus in Nederland. Alleen al doordat ik in Thailand weinig mensen tegen mij hoor klagen. de mensen zijn berustend. En natuurlijk, wie goed doet die goed ontmoet. Ik vind dat altijd frappant te observeren, welke mensen in Thailand kennelijk veel pech hebben.
Het spijt me voor de negaholics onder u.
Heerlijk,
om deze “oude” mening te lezen.
Ik voel het als een bevestiging van mijn ervaringen.
Hoe langer ik met Thai om ga, hoe waardevoller deze overtuiging voor mij wordt.
“Het verkeer is zelfs feminien, ze rijden hier alsof ze van plan zijn voor iedere andere weggebruiker te stoppen, al is het een hond. En dat doen ze ook. Bij ons rijden ze alsof ze je dood willen hebben, en dat lukt soms ook.”
Dit beleef ik zo nooit in Thailand. Juist precies andersom.
Een goed voorbeeld was dat mijn Thaise vriendin bij het oversteken in NL verbaasd was dat verkeer stopte voor haar.
Hoi Rob vanKkoh Chang.
Ik begrijp dat je vaker op dit eiland komt? Weinig wegen natuurlijk, maar die ene ringweg, die bijna het hele eiland omsluit, die heeft toch wel een spectaculair gevaarlijk stukje daar helemaal in het Zuiden, met die 3 opeenvolgende uiterst scherpe bochten. Ik was drie keer een dag op 10 op het eiland en iedere keer wanneer ik daar passeerde stonden er verse markeringen van de politie, na ongelukken. Geen plaats om even ‘sportief’ te laten zien dat je daar even snel doorheen kunt vliegen. Dat vliegen lukt wel, maar de landingen zijn nogal pijnlijk.
Het eiland is onder vogelliefhebbers nogal geliefd omdat er een aantal spectaculair fraaie en betrekkelijk zeldzame vogels leven. Ik ben thuis opgegroeid tussen bijzondere vogels, heb er dan ook wel og voor. maar ik zag ze nooit. Het meest geliefde soort dat door zou moeten leven, lijkt in de verte een beetje op de zeldzame Nederlandse Hop, zag ik dan toch ooit om mijn laatste dag daar. Mijn laatste ritje. Juist voorbij dat gevaarlijke punt. Stevig bergafwaarts. In een flits zag ik er een recht over de weg in mijn richting vliegen en precies op dat moment, geen grap, FLATS!!!, vloog het dier zich dood tegen een ook al zo snel afdalende vrachtwagen voorruit. Een naar geluid trouwens.
Terug naar jou Rob. Ben je al eens die Oostelijke weg helemaal af gereden?
ik was er het laatst 7 jaar geleden, dus alles kan veranderd zijn.
Op een gegeven moment kun je kiezen, al behoorlijk ver Zuidelijk. linksaf en richting \noord naar een dorpje met zeenomaden. Veel paalwoningen op het water.aardig.
of je koos destijds voor rechtaf en zuidelijk. Nog een heel eind.
Op het laatste was die weg inmiddels een zandweg en met enorme gaten eruit geslagen door regenval.
was een avontuur. om uit te komen bij nog niet het einde, maar destijds wel het enige bewoonde stukje.
ik meen dat het Hat Sai Yao heette, aan het Long Beach.
Alsof ik zo terug stapte in de 60er en 70er jaren. Flower power. Rommelige barretjes en eethuisjes van wat bambo en riet.Overal kussens, geen stoelen of krukjes. meiden in sarong. Ik sprak (of groette) er enkele mannen, vaak Rastafari, die in een walm van kruidige rookwaar, buitengewoon vriendelijk en opgewekt daar een traag leven leidden. Bewust ver van alles. Een mix van Farang meiden met duidelijk van huis en haard losgezongen Aziatische meiden. Echt leuk daar en bijzonder. Los van wat zandvliegjes, en die laatste 5 kilometer onbegaanbare weg, ik had er zo enkele weken kunnen blijven. Ik herinner me nog dat er geen ATM in velden of wegen te bekennen was. Een aardige dame vertelde me dat soms een van hen, met de motosaai en diverse bankkaarten en pin codes, dan helemaal naar een verre ATM reed om voor veel mensen geld te gaan pinnen. ik waande me daar eerder in de Cariben dan in Thailand. Het zal ongetwijfeld al veranderd zijn, meer business in die buurt. Want Koh Chang ontwikkelde zich zo snel toen en die West kant is redelijk vol.
En als je van rust houdt? neem een pont naar Koh Mak en boek een hutje in een van de kleine resorts helemaal aan de oost kant. Daar waar het stukje zwart strand ligt. Huur een brommert. Koh Mak wordt bewust gelaten zoals het 20 jaar geleden was. Weinig uitgaansleven. Inmiddels is er een ATM. Prachtig klein rustig eiland. Fantastische stranden. Ze hebben er wel last van zandvliegjes en zandvlooien, maar dar vermeld geen enkele brochure natuurlijk. Maar op zwart zand heb je daar geen last van. Plus, je kunt er aan die kant, geweldig mooi zwemmen in de zonsopkomst.
Diepe zucht, ik zou zo terug willen naar Koh Chang en Koh Mak
Mooi verwoord Rob , ik ben het volledig met je eens behalve je quote over het verkeer!
Het verkeer is feminien en ze stoppen zelfs voor een hond !?
Schoppen tegen een hond heb ik ze al veel zien doen , maar stoppen ???? Ze stoppen zelfs niet voor eens mens ! Zebrapaden zijn gewoon een soort kunstwerk op de weg en voor de rest compleet nutteloos.
Ik vind de Thai prachtige en hulpvaardige mensen behalve in het verkeer. De helft rijdt zonder licht , zonder helm , doet aan spookrijden en pinkers zijn bij de meeste auto’s hier een optie denk ik
Nog veel plezier in Koh Chang
Ik ben beroofd in Pattaya. De andere dag wordt ik gebeld op mijn kamer dat er iemand aan de receptie staat die MIJ WIL spreken. Hij heeft mijn tasje met alles erin gevonden. OKÉ de portemonnee was leeg. Ik had hier niet meer op gerekend en al een afspraak gemaakt met de Ambassade in Bangkok. (Onze o.a. paspoorten zaten ook in dat tasje.)Toen ik de dame wilde bedanken met een FLINKE fooi was ze al verdwenen. Ook haar n.a.w. was niet bekend. Jammer. Maar, dus, ook Thailand.