Je maakt van alles mee in Thailand (252)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag weer een leuk verhaal van Lieven Kattestaart: ‘Sanoek’.

Sanoek

Locatie: het strand van Pattaya.

Schrijver dezes is gezeten in strandstoel, voorzien van fles plaatselijk gerstenat, en met flinke parasol boven de bol. Zo valt vakantievieren best mee.
In de broeierige hitte verneem ik op de achtergrond vrouw Oy en de strandstoelen-uitbaatster, samen bezig een bordje verfafbijtende som-tam weg te werken.
Zo te horen met veel plezier.

Naast mij een tweetal heren uit Amsterdam. Beiden van Antilliaanse afkomst, net terug van een weekje Manilla. Op mijn vraag wat daar te beleven valt, krijg ik als antwoord: ‘voor jou niets, jij bent al getrouwd’.
Gevolgd door een dubbele schaterlach.

Dit is onze laatste dag hier, want vandaag komt zwager Oth ons ophalen met zijn pick-up, om daarna samen terug te reizen naar schoonma in de Isaan. Zijn twee jonge kinderen reizen met hem mee vanaf het platteland.

In de verte betrekt de lucht. Waar eerst strakblauw zwerk heerste, begint zich nu een donkere, bijna purperkleurige wolkenhemel te ontwikkelen. Voorbode van een gigantische wolkbreuk.
Rondom ons begint de strandstoelen-scene gehaast parasols in te klappen, en stoelen weg te werken. De bui groeit met werkelijk ongelooflijke snelheid. Grijze lucht alom, en een frisse windvlaag doet de parasols klapperen.

Net als de dame van de strandstoelen de laatste parasol neerlegt treft de eerste regenvlaag het strand. We twijfelen om ook weg te gaan, of nog even te wachten op zwager. Wat is wijsheid?

Maar het hoeft al niet meer, want terstond breekt het noodweer los. Een stortregen die in Nederland nimmer voorkomt, en mij met stomheid slaat. Werkelijk een gordijn van water komt naar beneden, en even is het strand weer van de Thai. Geen farang meer te bekennen, behalve die ene sukkel die is blijven wachten op betere tijden. En die sukkel ben ik.

Schuilen in Shopping-Mall of bar aan de overkant heeft geen zin meer, al tot op het bot doorweekt zijnde. De bliksem verlicht de hemel als een dolgeworden stroboscoop, als ik samen met Oy probeer te schuilen onder een neergelegde parasol.

Dan draait zwager Oth de parkeerplaats op met zijn zwarte pick-up. Een portier zwaait open, en twee uitgelaten kinderen rennen joelend richting zee. Mijn vrouw verandert ter plekke in een derde uitgelaten kind, verlaat onze parasol-schuilplaats en voegt zich bij hen.
Driemaal ongecompliceerde pret, een zwarte rubberband meegraaiend, duikt lachend het water in.

En hebben de tijd van hun leven.
Ik kijk het met verbijstering aan. Achter hen kleurt de hemel paars-groen, de donder rolt af en aan, en de bliksem gaat tekeer alsof de natuur zelf röntgenfoto’s wil maken van deze jolijt.
Ik loop tot mijn knieën de zee in, niet wetend of ik ze uit het water moet sleuren of meedoen met deze aanstekelijke gekte.
Dan komt de strandstoelendame naast me staan, verzopen als een kat. Ze veegt een sliert drijfnat haar uit het gezicht, wijst lachend op het drietal en zegt: Sanoek!

Sanoek?
Eerder stapelgek, denk ik. Maar blijf toch als gefascineerd staan kijken.
Na een voor mij tenenkrommend kwartiertje is men uitgedold, en druipt het strand op. Strandstoelen-dame word betaald, en we klonteren samen in de pick-up. Rillerig op weg naar hotel en warme douche.
Twee kleine gezichtjes glunderen van napret. De derde brutale badgast glundert gezellig mee.
Zwager stuurt ons vervolgens soepeltjes en met droge ogen weg van het strand, daarmee duidelijk makend dat ik de enige was die zich ongerust maakte.

Later, onderweg naar het verre Korat, vraag ik Oy waarom ze in vredesnaam met dat noodweer toch het water was ingedoken.

Haar antwoord was kort en simpel.
Zoals vele Isaan-kinderen zien neefje en nichtje zelden of nooit de zee. Ze had hen niet willen teleurstellen na een ellenlange autorit, en de gedane belofte van strandplezier.
Dus was ze toch het water ingedoken, lak hebbend aan regen, wind, en onweer.

En ik begrijp dat Sanoek niet zomaar een Thais woord is.

Het is een manier van leven.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand19 januari 2025Je maakt van alles mee in Thailand (252)
• Leven in Thailand15 januari 2025Je maakt van alles mee in Thailand (251)
• Fietsen13 januari 2025Je maakt van alles mee in Thailand (250)
• Fietsen11 januari 2025Je maakt van alles mee in Thailand (249)