Je maakt van alles mee in Thailand (248)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag weer een leuk verhaal van Lieven Kattestaart: ‘Boeddha’s glimlach’

‘Boeddha’s glimlach’

Locatie: Bangkok.

Mijn vrouw Oy had het idee opgevat weer eens een ’thambun-ronde’ te doen. Het was tenslotte al vier jaar geleden dat ze zoiets ondernomen had. Hoog tijd dus.
Deze tempelronde omvat het bezoeken van negen Thaise tempels op één dag. In iedere tempel dient dan gul geofferd en uitvoerig gebeden te worden. Zij had met een vriendin afgesproken dat ze samen zouden gaan.

Maar vriendin belde op het laatste moment af. Ik vond het zielig voor Oy, en bood aan dan maar zelf met haar mee te gaan. Voor de ‘gezelligheid’.
Ze reageerde verheugd op mijn voorstel. Wetend dat ik tempels net zo graag zie als kerken. Het liefst van buiten, en uitsluitend op doktersvoorschrift.

Dus stonden we de volgende morgen slaapdronken en op een zeer on-boeddhistisch vroeg uur al op station Victory Monument. Om vandaar de bus te nemen voor Oy’s religieuze ronde. Ik had al een beetje spijt van mijn aanbod, en dacht met weemoed aan mijn bed.

Op het voetgangerspad boven de rotonde zien we twee jonge vrouwen. Dicht achter elkaar lopend, en constant de leuning en de vloer voor zich aftastend met een stick. Blinden of slechtzienden, zoveel is duidelijk. Maar de manier waarop ze zich voortbewegen heeft weinig van de blinden die ik normaal gesproken zie lopen. Het gaat veel te onwennig. Om de paar meter word ook een hand uitgestoken om de leuning te voelen.
De achterste dame doet haar best de verkeersherrie te overschreeuwen om de voorste te helpen. Als we hen voorbijlopen heb ik met ze te doen.

Ik vraag mezelf af hoe het moet zijn voor een blinde in een stad als Bangkok. En kan me er geen enkele voorstelling van maken. Nog afgezien van de visuele handicap is er het constante lawaai en gevaar van voorbijrazende auto’s, bussen en brommers. Al of niet met lekke uitlaat. De trottoirs daarbij een nachtmerrie van ontbrekende putdeksels, overstekende reclameborden en illegale eetstalletjes.

Terwijl ik nog loop te mijmeren over de moeilijke omstandigheden van de blinde Thaise medemens is Oy al op haar schreden teruggekeerd. Overlegt even vriendelijk met de dames, geeft daarna de voorste een arm en begint de vrouw verder te leiden over het voetpad. Onderweg tal van aanwijzingen gevend over plekken waar de leuning ophoudt, een hekwerk begint, of een ander obstakel opdoemt.

De achterste jonge vrouw past zich meteen aan. En heeft nu haar hand op het rugzakje van de voorste. Als een treintje van drie schuifelt het stel zo verder over de omloop. Al kwebbelend, tikkend met de stok, en lachend om de situatie. Het hele voetpad lang.

Ik volg in hun kielzog. Want tegen de tijd dat de dames begrijpen dat deze enge buitenlander er ook bij hoort, is er waarschijnlijk al een rood-witte stok op mijn voorhoofd versplinterd.

Aan het einde van het lange voetpad helpt Oy ze met de nodige moeite drie trappen af. Springt dan met ware doodsverachting voor bus 166 die net wil vertrekken, ziet erop toe dat de twee zonder kleerscheuren aan boord komen, en steekt ze nog snel allebei honderd baht toe.

Waarna de bus verdwijnt in de maalstroom van het hectische Thaise verkeer, nagekeken door Oy. Die zich vervolgens moet inhouden om de dames niet ook nog uit te wuiven.
Wat ongetwijfeld de meest nutteloze handeling van die dag zou zijn geweest, zowel in Bangkok als ver daarbuiten.

Als we even later weer samen op het voetgangerspad lopen, zeg ik tegen haar dat we nu net zo goed naar huis kunnen gaan.
Verbaasd vraagt ze waarom.
Ik leg uit.

Dat ze dit toch niet meer gaat overtreffen. Hoeveel poen ze hierna nog in offerblokken mag frommelen, hoeveel kilo’s bladgoud ze nog aan gaat slepen, of hoeveel wierookstokjes ze vandaag nog laat verdampen.
Deze daad van menslievendheid is genoeg om Boeddha nu al glimlachend op haar neer te laten zien.

Dus, missie volbracht. En op naar een lekker ontbijtje.

Ze lacht.
Maar even later stappen we toch in onze eigen bus.

Op weg naar de eerste van negen tempels.