Je maakt van alles mee in Thailand (245)
Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag weer een leuk verhaal van Lieven Kattestaart: Ontmoeting op een Thais bospad.
Ontmoeting op een Thais bospad
Thailand. Locatie: Nationaal Park Khao Yai. Daar aangeland voor een bezoek van enkele dagen, met vrouw Oy en zwager Oeth.
Ik kijk mijn ogen uit. Een middagje Blijdorp is namelijk mijn enige ervaring wat wilde dieren betreft. En uitgestrekte wouden ken ik slechts van tv-docu’s met een serieus fluisterende David Attenborough op de achtergrond.
De eerste ochtend na aankomst, ietwat rillerig voor onze gehuurde tentjes zittend. Na een handje kleefrijst en kop uiterst smerige instantkoffie, stelt Oy voor een korte ochtendwandeling te maken. Om er een beetje in te komen. Dat wil zeggen, zwager Oeth en ondergetekende. Zijzelf blijft bij de tent, Thaise versnaperingen fröbelend op haar komfoortje.
Tevens de tent bewakend tegen de uiterst nieuwsgierige gibbons die in groten getale de omgeving van de campsite bevolken, en hun hand niet omdraaien voor het openen van een tent-rits.
De trail die we zullen volgen is enkele kilometers lang en komt weer op een asfaltweg uit, maar is een leuke wandeling voor nieuwkomers als ik.
Zwager gaat voorop en ik volg met mijn camera in de aanslag. Vol van het nieuwe buitengebeuren neem ik me voor alle interessante bosbewoners op de gevoelige plaat vast te leggen.
Iedere plant, vlinder of kreupele krekel die maar even voor de lens wil komen, word dan ook genadeloos gekiekt.
De vuistgrote mot die ik gisteravond op het plafond van de herentoiletten ontdekte, en me ter plekke een hartverzakking gaf, bleek intussen verdwenen en word dus niet geschoten.
DE BONZE
Als ik later nog steeds enthousiast foto’s neem, en wat achterblijf, hoor ik Oeth met iemand praten. Op dit hele stuk geen mens aangetroffen, maar blijkbaar zijn er toch nog andere vroege vogels op pad.
Als ik bij zwager aankom blijkt hij in gesprek met een monnik. Wel de laatste die ik hier had verwacht, en zo te zien is deze ook nog eens voor geen kleintje vervaard.
Want hij staat voor zijn zelfgemaakte tentje, omringd door de eeuwig zingende bossen.
Een stuk zeildoek over wat takken gespannen, met als grondzeil enkele plastic tasjes. Dat is alles. Zijn saffraankleurige pij, de bedelnap en een halve druipkaars complementeren het stilleven. Een eenvoudig mens op zoek naar de Verlichting.
Petje af, want zelf ik zou voor geen goud s’ nachts in mijn uppie in dit woud willen verblijven.
Gisteravond laat bij de pisbakken staande, wist ik namelijk niet hoe snel ik mijn kleine boodschap moest doen. De groene long op een kleine meter achter me kraakte, siste, en hijgde namelijk dermate onheilspellend dat ik half en half verwachtte door een van de weinige nog overgebleven tijgers besprongen te worden. Wat me als farang waarschijnlijk voor het eerst en het laatst een vermelding in het Thaise ochtendjournaal zou opleveren.
Bijna automatisch breng ik mijn camera in de aanslag, en vraag via Oeth of het goed is als ik een foto maak van de Heremiet.
Niet dus.
Hoewel ik er geen woord van versta, kan ik aan de lichaamshouding en zijn schoolmeester-toon wel horen dat de man hier niet van gediend is.
Oeth krijgt vervolgens rode oortjes bij de ijzige preek van de monnik. Er op los knikkend alsof hij net is aangenomen als directeur van de Thaise Spoorwegen, met bijbehorend riant salaris.
Vrij vertaald maak ik eruit op dat ‘ meneer de fotograaf ‘ maar elders in het bos apies moet gaan kijken, en de bonze met rust laten.
Ietwat bedremmeld vervolgen wij onze weg. Waarbij ik me uitput in onverstaanbare excuses, en mijn camera angstvallig naar beneden gericht houd.
De monnik keurt me echter geen blik meer waardig, schikt zijn pij, en gaat weer in lotuszit voor zijn schamele hutje. De asceet was al weer met verhevener zaken bezig, zoveel is duidelijk.
Mezelf het schoolvoorbeeld van een domme onwetende toerist voelend, sta ik op het punt ook zwager excuses aan te bieden voor het lastige parket waarin ik hem gebracht heb.
Als we ineens op een klein parkeerterrein staan.
Ietwat verbluft staar ik naar rode plastic stoeltjes, witte tafeltjes, en de bijbehorende Pepsi-reclame. Het contrast met het groene geweld van daarnet kon niet groter zijn.
DE VERLICHTING BEREIKT
Ik kijk terug het bospad af, en begrijp dat onze monnik zijn onderkomen in de nabijheid van een Thaise eettent heeft opgezet.
Werkelijk nog geen honderd meter van de bewoonde wereld. En, zols ik me nu besef, langs een van de drukstbelopen paden van Khao Yai. Alsof een gereformeerde dominee, de eenzaamheid zoekend voor bijbelstudie, zijn tentje opslaat in een gemeenteplantsoen. Pal achter een frietkot.
De Thais zullen het vervolgens niet kunnen laten hun verdienste wat op te vijzelen, en des monniks bedelnap vullen met alles wat de cafetaria maar te bieden heeft.
Ziedaar een Boeddhistische win-win situatie en een monnik die dat haarfijn aanvoelt. Als ik later verneem dat de wannabe-kluizenaar na sluitingstijd zijn tentje verhuist naar het goedverlichte terras, en de parkwachters tevens een wakend oogje in het zeil houden ben ik blij de foto niet gemaakt te hebben.
De echte bosbewoners zijn namelijk véél interessanter.
Over deze blogger
-
Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.
Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.
Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand5 januari 2025Je maakt van alles mee in Thailand (245)
Leven in Thailand1 januari 2025Je maakt van alles mee in Thailand (243)
Leven in Thailand30 december 2024Je maakt van alles mee in Thailand (242)
Cultuur10 december 2024Rooksignalen van oompje Mango
Wat een geweldig verhaal .Dit is geschreven humor van de bovenste plank .Heb je er nog meer ?
Beste Jozef,
dank voor het mooie compliment.
Heb nog wel wat verhalen in ‘voorraad’, en probeer tzt weer wat in te zenden.
Dit was nog een oudje, maar blij dat je er plezier aan beleefde.
Ik krijg nooit enige hoogte van het aantal mensen dat mijn stukjes lezen, en ook niet of ze er uberhaupt iets aan vinden, dus je reactie word zeer gewaardeerd.
Vriendelijke groet,
Lieven.
Je hebt een prettige stijl en leest lekker weg, dus vooral zo doorgaan!
Beste Lieven,
Ik vind je verhalen heel leuk om te lezen. Goed geschreven, informatief en met de nodige humor. Ook ik zou je best een “like” willen geven, maar sinds Thailand. blog een nieuwe opzet heeft, weet ik niet hoe ik dat moet doen.
Wist je overigens dat het Khao Yai Park, waar ik vlakbij woon, ongeveer even groot is als onze Nederlandse provincie Limburg. En dat Thailand ongeveer 140 nationale parken heeft. Natuurlijk niet allemaal zo groot als het Khao Yai.
Hallo Lieven,
Élke bloglezer móét wel hiervan snoepen.
Maar zijn misschien te laks om te reageren.
Ik niet dus.
Gewoon doorgaan asjeblief.
Bij deze : CHAPEAU
Lode, dank! Hoe een simpel bospad en een cafetaria een mediterende monnik kunnen verrijken! Je hebt het nuchter beschouwd en met argumenten en ik volg je daarin. Maar leuk blijft het!
Waar de mond van vol is! Haal ik Lieven en Lode door elkaar! Foei!
Hallo Lieven,
Al een tijdje ‘hier’ maar ook jaren ‘daar’ heb ik je stukjes die vaak heel herkenbaar zijn gelezen.
Kan mij nog een kort verblijf in Bangkok voor de geest halen waar je het strak gevormde lijfje van een vrouwelijk familielid deed weg dromen.
En vele andere minder fijne dingen tijdens dat verblijf.
Reallife knipoogjes van het dagelijkse leven waarbij je denkt.
Ja het zijn ook maar gewone mensen.
Beste Lieven , ik ben altijd blij als ik een bijdrage van jouw hand kan lezen. . Wat betreft jouw populariteit hier geeft het aantal zichtbare like de realiteit niet weer . Ook bij mij lukt het niet om te kijken . Het pluimpje werkt al geruime tijd niet meer en ik veronderstel dat ik niet de enige ben . Kijk al weer uit naar een nieuw verhaal van jouw hand . Ik ben fan van jou
Alle reageerders op mijn stukje (s), bij deze bedankt.
Was niet mijn bedoeling, en begrijp ook wel dat niet iedereen na elke inzending van mij het toetsenbord wil beroeren. Maar fijn dat jullie toch die moeite nemen.
Het krijgen van positieve reacties maakt het schrijven een stuk makkelijker, zoveel is zeker.
Vriendelijke groet,
Lieven.
Beste Lieven, je hebt gelijk als je zegt dat weinig mensen op jouw inzendingen reageren. Ik ben daar één van maar vind jouw inzendingen wel erg leuk. Ja te lui om te reageren vaak maar deze keer toch niet hahahaha. Ga alsjeblieft door met je verhalen die door mij zeer gewaardeerd worden. Vriendelijke groet,
Han
Beste Lieven , ik ben grote fan van uw schrijfstijl . Ik kijk er dan ook elke dag naar uit of er geen verhaaltje van uw hand in Thailand Blog te lezen valt .
Het aantal duimpjes onder elk artikel zal zeker GEEN exacte weergave zijn van de mensen die dit leuk vinden .Al enige tijd is het voor mij onmogelijk om een verhaal te ” liken ” . Er scheelt iets mee . Ik veronderstel dat ik niet de enige ben die met dat probleem zit .
Dus wees gerust : ik ben er zeker van dat U hier heel veel fans hebt
Weer een goed en komisch verhaal Lieven. Zo erg afzien was er dus niet bij, bij die monnik. En dan ook nog semi-interessant jou weigeren een foto van hem te maken alsof tie weet ik veel wie is. Heb sowieso al weinig op met die lui. Zou wel eens willen weten wat die preek inhield. Ga zo door met je terugblik en herinneringen.
Bij het lezen van je verhaaltje moest ik even grinniken.
Een tweetal weken geleden bracht ik mijn echtgenote voor een driemaandelijkse controle naar het Maharat ziekenhuis in Korat. Rond 7u20 stond ik minutenlang in de file op zo’n 2 à 300 meter van de ingang van het hospitaal. Rechts in de straat is een 7-eleven en daarvoor stonden enkele voedselkraampjes. Het was er druk en ik bemerkte een wel doorvoede monnik die zijn ochtendlijke bedeltocht deed, gezeten op een krukje, en wachtend op de giften. Met groot succes want gedurende de tijd dat ik stilstond zag ik verschillende mensen die iets kochten aan de kraampjes ook een zakje in zijn bedelnap deponeren. Waarom het moeilijk maken als het ook gemakkelijk gaat. Toch?
Lieven,
uiteraard sluit ik me aan bij ‘het schoon volk’ dat je hier een eresaluut brengt.
Ikzelf ben altijd gecharmeerd door je schrijfstijl, de manier waarop je formuleert.
Het heeft iets wat je tekst zijn sterkte geeft.
Een ongewone gave, toch…
Nog dikke groet.