Je maakt van alles mee in Thailand (241)

In deze mooie serie hebben al veel bloglezers een bijdrage geleverd met een mooi, onroerend, grappig, spannend of gewoon leuk verhaal. Enkele van die tijdelijke schrijvers hebben door die eerste ervaring de smaak te pakken gekregen en stuurden meerdere verhalen in. U heeft vast en zeker ook al wel eens meegemaakt, dat het vertellen waard is. Klim in de pen en stuur uw verhaal naar de redactie.

Paul Christiaans is inmiddels met zijn verhalen over wat hem en zijn vrouw is overkomen in Thailand een belangrijke blogschrijver geworden. Hieronder het verhaal van het eerste huis, dat Paul en zijn vrouw in Bangkok kochten en dat was in 1980.

Ons eerste huis in Thailand

Na het verhaal nr. 189 Terug naar Thailand, maar nu voorgoed en het daaropvolgende verhaal over onze ervaring met het beroemde Thaise bronzen bestek, nu even over de aankoop van ons eerste huis in Bangkok in 1980.

De jongste zoon van de Chinese familie waar we in de bronsfabriek mee samenwerkten – ja, dus dezelfde die ons toen ook belazerde met de bronszending naar Canada – kwam op een dag naar onze winkel en vertelde, dat hij een huis ging kopen in een woongemeenschap (Moo Ban) in Huay Kwang aan de rand van Bangkok. Op dat moment werd er vlakbij gewerkt aan een nieuwe snelweg, de Ratchadapisek Highway en als die klaar zou zijn, dan zou het huis in een keer een stuk meer waard zijn. Hij vroeg ons om mee te gaan kijken, dus wij op pad. Vanuit onze winkel in Pratunam bleek het helemaal niet ver te zijn, een rustige buurt, en leuke huizen in aanbouw, twee onder een kap, een verdieping, drie slaapkamers, badkamer, woonkamer, keuken en achter een klein kamertje met badkamer voor een eventueel huismeisje, en dit op 200 vierkante meter.

Na daar wat rondgelopen te hebben gingen we naar het kantoor en vernamen dat er nog huizen genoeg te koop waren, maar er was er nog niet een klaar. Hun manier van verkopen was ook wel heel bijzonder, het totale huis met de grond kostte baht 350.000. Ja daar kan je nu alleen maar van dromen! Eerst betaalde je Baht 100.000 voor de grond, en daarna begon de bouw. Was er een muur klaar, kwam je kijken en betaalde voor die muur. Daarna begonnen ze aan de tweede muur, zo ging het ook met de deuren en de ramen. Wij kregen er zin in en kochten ook een huis in deze Moo Ban, alleen hadden we wel wat extra wensen, waardoor ons huis uiteindelijk Baht 375.000 kostte. Toen we die extra wensen kenbaar maakten vroegen we de verkoper alles op papier te zetten, maar dat bleek niet nodig te zijn. De man achter het bureau wees op zijn hoofd en zei het zit allemaal hier. Helaas bleek tijdens de bouw dat het misschien wel in zijn hoofd zat, maar niet in ons huis, zo zijn bijna alle tussenmuren twee keer gebouwd, zonder problemen en met de beroemde Thaise glimlach.

Langzaam vorderde de bouw, niemand had haast, totdat mijn vrouw een telefoontje kreeg van haar twee nichtjes, die in Bangkok werkten. Een was lerares en de ander werkte in een bank, beiden woonden in een appartementenblok voor alleen maar dames. Omdat het toerisme in die tijd snel toenam had de eigenaar van deze appartementen maar besloten om alle dames eruit te donderen en dan verbouwen voor de toeristen. Alle dames kregen twee weken de tijd om te verdwijnen daarna zou water en licht afgesloten worden. Dus paniek bij de nichtjes, maar mijn vrouw besloot om hun in huis te nemen, maar dan moest het huis wel eerst klaar zijn. Alle werkers in onze Mooban werden op ons huis gezet en binnen twee weken was het klaar en konden we met de nichtjes over. Het was het eerste huis van de Mooban, alleen water en licht was er nog niet. Licht kwam met een kabel vanuit de office en douchen werd op straat bij een grote bak met water waar ook alle werkers moesten douchen, handdoekje om, en maar scheppen.

Onze verhuizing naar ons nieuwe huis ging ook niet helemaal soepel. Bij aankomst lagen er twee grote cobra’s voor de deur, maar de werkers zorgden ervoor dat die uiteindelijk bij hun op de barbecue terecht kwamen. Na twee weken hadden we eigen elektra en water.

Oh ja de zoon van de bronsfabriek had gelijk met zijn voorspelling over de waarde van huis en grond, twee jaar later verkochten we het voor 1,2 miljoen Baht.