Je maakt van alles mee in Thailand (229)

Geluidsoverlast

Het enige Nederlandse woord waarvan, (ik ben er vrij zeker van) geen Thaise vertaling bestaat. De échte cultuurschok voor deze farang.
Mijn ernstig vermoeden, namelijk dat de Thais doodsbang zijn van stilte, word ook alleen maar sterker naarmate ik hier vaker en langer verblijf.
Want waar ik ook kwam, zag, en gehoorschade opliep, nergens was er ook maar iets van een normaal omgaan met de volumeknop te bekennen.

Zelfs bij schoonma, op het ooit zo heerlijk rustige Isaanse platteland, met zijn tinkelende tempelbelletjes en vredig grazende koeien. Daar word ik s’nachts om half twee opgeschrikt door een uiterst schorre doch daarom niet minder luidkeelse haan. Die pal onder het slaapkamerraam een serenade meent te moeten brengen. En rustig vijf minuten lang enthousiast de braam op zijn stembanden bijvijlt.
Om dat verder op ieder ander ongewenst moment van de Thaise dag of nacht nog eens dunnetjes over te doen, met een nieuwe uitbarsting van iets wat op ‘kukeleku’ zou moeten lijken.
Tegenwoordig heeft onze gevederde vijand het rijk alleen, sinds de concurrentie kortgeleden door schoonma de nek werd omgedraaid en in de soeppan belandde. Mijn enige hoop is nu dat de biologische klok van deze gekamde oproerkraaier binnenkort ook herijkt gaat worden door haar roestige keukenbijl.

RADIO RUIS

Is de haan een keer rustig, begint hiernaast de radio van schoonzus met veel tumult aan het ochtendprogramma. Wat niet verwonderlijk is, want ze heeft een eigen zendstation dat de ganse dag allerlei muziek en onnozelheden de ether in blért. En daar zelf als huis-dj vrolijk aan meedoet. Het oeverloze geleuter daarbij om de tien minuten larderend met reclameboodschappen voor de plaatselijke buurtsuper. Die laatsten op maximaal volume gebracht. Mochten er soms afvallige dorpelingen zijn die zich met de vingers in de oren willen verschuilen voor de nieuwste prijsknaller.

Resultaat: een constante radioruis met Thaise dissonanten. Voor mij als farang ongeveer net zo interessant als een herhaling van het Thaise acht-uur journaal. In gebarentaal. Tel daarbij de kans dat schoonzus tijdens het plaatjes draaien mee gaat zingen, en je kunt je lol op. Een kans die trouwens aanzienlijk is toegenomen sinds een buurman haar onlangs vertelde dat ze wel een aardige stem heeft. Mijn advies aan buur: drink wat minder.

ROEPTOETERS EN BEUKENDE BASSEN

Dan komt er over de prairie een ander onheilspellend geluid aanrollen. Is de langverwachte Apocalypse Day dan eindelijk daar? Heeft Poetin per ongeluk zijn dictator-vingertje op de rode knop laten vallen? Nadert er een gruwelijk onweer uit de Donar-categorie? Word het tijd om te gaan bidden, de schuilkelders op te zoeken of de was van de lijn te halen? Nee, laat maar.
Het is de crematie-disco.

Want zowat iedereen die in dit dorp gaat hemelen, doet dat niet in stilte. Beslist niet zelfs. Zodra ik nu een beukende bass hoor, weet ik alweer hoe laat het is. Drie tot vier dagen lang ( soms langer, als de diepbedroefde familie meer tijd nodig heeft elkaar de strot af te bijten aangaande nalatenschap ) zullen er nummers van Carabao, Loso, alsook meer gepaste gamelan-muziek ten gehore worden gebracht. Waarbij oorverdovend als onderste sport van de geluids-ladder mag worden gezien, en burengerucht als nietbestaand.

Wee degene die er pal naast woont, want de kinderen roepen dat het eten klaar is lukt alleen nog per megafoon. Het zou me niets verbazen als menig huis hier na een crematie-ceremonie onbewoonbaar werd verklaard, omdat de steunbalken het niet langer aankonden. Murw gebeukt door de dagenlange en betonvergruizende kakofonie waarmee de overledene de laatste eer werd bewezen.

De aanwezige monniken, blijkbaar een weekje over van een doveninstituut, zitten tijdens dit pandemonium vaak pal onder de hutkoffers die men hier als luidspreker gebruikt.

Wat mij ook verbaast is dat er tot op vandaag nooit een dierbaar en opgebaard familielid uit de kist is geklommen. Om te vragen of het in Boeddha’s-naam wat zachter mag. Want de overledene had zich de eeuwige rust ietsje anders voorgesteld.
Op mijn oprechte vraag aan vrouw Oy waarom het in vredesnaam allemaal zo blaartrekkend hard moet, kreeg ik als antwoord dat iedereen ter dorpe zo wist dat er een sterfgeval was.
Waarop ze zich bij de familie konden vervoegen voor een gepast eerbetoon. Liefst beladen met wierook, mirre en pannetjes noedelsoep.
De Thaise variant van de rouwbrief dus.
Het enige zwarte randje dat ik eraan kon ontdekken waren mijn geperforeerde trommelvliezen.

DECIBELS

Busreizen hier te lande zijn niet compleet zonder een urenlange actiefilm of talentenjacht op de onboard-tv. Vaak op schedelsplijtend volume gebracht, want stel je voor dat de passagiers achterin het niet zouden kunnen horen. Of erger, de chauffeur die er pal onder zit.
Kijk je om je heen om te zien of iemand anders ook vindt dat ietsje minder decibels wel fijn zou zijn, zul je slechts slapende of ronduit genietende Thais aantreffen. De eersten heerlijk in morpheus armen. Gewiegd door de klanken van een liedjeskreunende zanger en het gekrijs van een uitzinnig publiek.

Dat laatste geeft overigens geen enkele garantie op aanwezig talent bij de kandidaten, zo heb ik tot mijn grote verdriet bemerkt. Mocht ik ooit de keuze krijgen tussen wortelkanaalbehandeling en het nogmaals moeten aanhoren van dit soort tv, hang ik binnen twee seconden aan de lijn met mijn tandarts. Of ik niet wat eerder in de stoel mag plaatsnemen.

PIZZA-PANDEMONIUM

Na die geestelijke foltering per bus, is ook het wandelen op trottoirs niet altijd van gevaar ontbloot. Want er zou zomaar een voor reclame-doeleinden omgebouwde pick-up naast je kunnen komen rijden. Stapvoets, vanwege dat andere Thaise probleem, het verkeer. De reclameboodschap, deze keer eens van Pizza Hut, word dan vanaf een meter of drie rechtstreeks, onophoudelijk, en keihard in je brein gebruld. Waardoor ik nu achterstevoren en zonder in herhalingen te vallen alle tarieven van genoemde koekenbakkers kan ophoesten. Terwijl ik niet eens Thais spreek. En me daarom stellig en oorsuizend voorneem in het vervolg hun pizza’s te mijden als de pest.

Waarbij opgemerkt dient te worden dat de chauffeurs van deze rijdende roeptoeters wel van een andere planeet moeten komen. Anders is er geen verklaring voor het zonder suïcidaal te worden zo lang bij het equivalent van een f-16 met naverbranding kunnen zitten.

Stap ik een 7/11 binnen, zelfs ver na het middernachtelijk uur, dan is daar altijd en eeuwig die luide ‘ping-pong’ van de schuifdeuren. En het al of niet vriendelijk gebrachte ‘sawatdee khrap’ van de jongelui achter de kassa. Tijdens mijn zoektocht naar donuts, ijskoffie en de locatie van de airco om mijn gekookte hersenen weer af te koelen zal ik daarna nog minimaal driehonderdenachtenzestig keer die zenuwen-ping horen. En evenzoveel keer het ‘sawadee khrap’ erachteraan. Voor mij een goede reden om tevens op zoek te gaan naar oordoppen en valium.

MISVERSTANDJE

Maar het ergste? Dat is dat men hier te lande het idee heeft dat iedereen van hels lawaai houdt.
Laatst nog. S’ ochtends rustig mijn beurt afwachtend bij de plaatselijke barbier. Relaxed wat plaatjes kijkend in een Thaise krant, en luisterend naar het gekeuvel tussen de twee andere aanwezige klanten. Die netjes afgewerkt werden, waarna de kapper zich bij mij verontschuldigd. Hij wrijft over zijn buik en gebaart dat hij eerst even wil gaan ontbijten aan de overkant.
Prima, gebaar ik. Tijd zat.

De kapper loopt de deur uit, maar niet nadat hij als vriendelijke geste voor de wachtende farang de fossiele kleuren-tv aanzet. Op volle sterkte.
Zodra hij de deur uit is ga ik kreunend op zoek naar de afstandsbediening.