Je maakt van alles mee in Thailand (226)

In de serie verhaaltjes, die wij plaatsen over iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, ontroerends, vreemds of gewoons, dat lezers in Thailand hebben meegemaakt, vandaag: Pim die een ongelofelijk hekel aan winkelen heeft, maar wat moet hij met een kilo touw?

Mag ik een kilo touw alstublieft?

Het ligt aan mij! Ik heb een enorme hekel aan winkelen. Het soms doelloos dwalen door shoppingmals, vooral als het druk is proberen andere shoppers te ontwijken om er niet tegen op te botsen vind ik dodelijk vermoeiend.

Als ik een winkel bezoek dan weet ik precies wat ik hebben wil, ik pak het uit het schap en reken af bij de kassa. En dan zo snel mogelijk naar huis! Klaar!

Helaas lukt dat niet altijd want mijn vrouw heeft wel een rijbewijs maar kan niet autorijden, dat durft ze niet ook trouwens. Ik moet daarom altijd mee, vaak blijf ik drie kwartier of langer in de auto wachten als we naar de Makro of zoiets “moeten”.

Ik was daarom wel blij dat ze tegen mij zei: “kom, ga douchen en kleed je aan want ik wil even snel die pomp ophalen want ik heb nog meer te doen vandaag”. En dat het echt snel moest gebeuren bleek wel toen ze me binnen 10 minuten voor de derde keer aanspoorde om te gaan douchen, aan te kleden en in de auto te stappen richting bouwmarkt.

Want we hadden geen water meer en dat kwam omdat de sub-mersible pomp het niet meer deed. En de grote voorraad tank waar normaal 1500 liter water in zit was leeg.

Ons watersysteem is gemaakt tijdens de bouw van ons huis in 2014. Een lange cilindervormige pomp zit 40 meter diep in de grond en pompt water op in een voorraad tank en daar zit dan weer een pomp die gaat draaien zodra je ergens een kraan opendraait of een wc doorspoelt. Werkt fantastisch, geen omkijken naar en het water wordt met een drinkwater filter onder het aanrecht kastje gefilterd en is prima van kwaliteit.

Maar nu was er geen water en ‘s morgens waren er twee mannen geweest die de boel kwamen inspecteren, de pomp uit de put hadden getrokken en toen bleek dat de motor en de pomp los waren geraakt en het ding vervangen moest worden. Ik had erop gehoopt dat die monteurs zelf voor het materiaal konden zorgen maar nee, wij moesten voor een nieuwe pomp zorgen en dan kwamen zij wel later op de dag terug om een en ander te fiksen.

Dus even snel naar de bouwmarkt om zo’n pomp op te halen, de specificaties kregen we van de monteurs dus appeltje-eitje. Bij de pomp afdeling van de bouwmarkt aangekomen bleek de “deskundige” verkoper een vrije dag te hebben dus werd er druk gebeld om iemand te vinden die de pomp en de aanverwante accessoires bij elkaar kon zoeken om de deal rond te maken.

Inmiddels werden we door een man of vijf personeel omringd die allemaal wel iets, maar niet echt het fijne ervan wisten. Ik voelde de bui hangen. Dit is niet appeltje-eitje en dit is niet even heen en weer, dit wordt dagwerk. Had ik al gezegd dat ik niet zo van winkelen houd?

Kennelijk was dat op mijn gezicht ondanks mondkapje te lezen want al het personeel was ook weer snel verdwenen.

Oh, wel, er kwam iemand die ons verder ging helpen en er werd gebeld met de monteur die eerder die dag bij ons aan huis was geweest en die gaf aan de verkoper door wat we nodig hadden.

De verkoper schakelde terug in de laagste versnelling en na een kwartier kwam er een trap op wieltjes die naar een stelling werd gereden zodat van het bovenste schap een grote zware doos kon worden afgepakt waar de pomp met toebehoren inzat.

Beneden gekomen werd de doos opengemaakt om te kijken of er wel echt een pomp inzat. En werkelijk waar, je kunt het geloven of niet, er zat een pomp in de doos, zelfs precies degene die op de opdruk van de doos vermeld werd!

Alle kleine doosje in de verpakking werden opgemaakt en daar bleken wonder boven wonder ook nog de accessoires in te zitten zoals een schakelapparaat, een hele lange blauwe stroomkabel en een koppelstuk. Na een uur werd besloten dat dit toch wel met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de beoogde pomp moest zijn en alles werd zorgvuldig ingepakt en met tape werd de doos dichtgeplakt.

Nu moesten er slechts nog twee 1¼ pvc-koppelstukjes en een stuk touw van 40 meter in het boodschappenkarretje en ik dacht dat het dan toch wel moest lukken om bij wijze van spreken voor donker weer thuis te zijn. De verkoper liep van links naar rechts en van voor naar achter de enorme winkel door maar de pvc-koppelstukjes kwamen niet tevoorschijn.

Om de aandacht af te leiden stortte hij zich op de levering van een stuk touw van 40 meter die aan de pomp werd vastgemaakt zodat deze voorzichtig kon zakken in de put bungelend aan dat stuk touw. We kwamen na de nodige omzwervingen aan op de touw afdeling.

Het duurde even(!) voordat hij de juiste diameter had gevonden en er kwam een verse rol touw tevoorschijn waarvan de verpakking verwijderd werd.

Het touw is eigenlijk een soort kunststof en is erg weerbarstig als je dat van een rol wilt afhalen, het kringelt gelijk in elkaar en veranderd in een mum van tijd in een warrige bos waar geen eind en geen begin meer te ontdekken is. De verkoper, die al de hele ochtend in de laagste versnelling functioneerde schakelde verder terug en begon hier en daar aan de inmiddels één grote kluwen touw te trekken. Uiteraard zonder resultaat, het werd alleen maar erger.

Mijn vrouw hield mij angstvallig in de gaten, ze had allang gezien dat ik op ontploffen stond, eigenlijk al vanaf het moment toen bleek dat de “deskundige verkoper” niet aanwezig was en ik toen al aangaf naar een andere bouwmarkt te willen gaan.

Ik besloot, ondanks dat op dat moment in de winkel de verhouding klanten:verkopers waarschijnlijk 1:6 was, de man te gaan helpen. Ik vond een begin (of eind) van het touw in de kluwen en liep er een eindje mee weg zodat het niet terug in een kluwen kon springen.

Na een half uurtje had ik een meter of vijftig touw uit de kluwen bevrijd en ik riep: “genoeg, dit is genoeg, knip maar af!”

“NEE”, zei de man, “touw gaat per kilo en dit is nog geen kilo”. Hij trok het touw uit mijn hand waarop het onmiddellijk weer in elkaar kringelde en legde de bos touw op een weegschaal.

De schaal gaf 700 gram aan en de man ging rustig door met het uit elkaar trekken van de kluwen touw. Ik riep: “Gloeiende, gloeiende, gloeiende” of woorden van gelijke strekking en maakte mijn vrouw duidelijk dat ik NU wilde vertrekken.

Ze ging daarop toch liever met de verkoper in discussie en na enig aarzelen wist zij hem toch over te halen om het stuk touw af te knippen en er dan desnoods toch maar een sticker van 1 kilo op te plakken ondanks dat het slechts 700 gram of iets meer was.

Maar nu ontbraken nog steeds die twee 1¼ pvc koppelstukjes.“Laat maar, haal ik onderweg naar huis zelf wel ergens gloeiende, gloeiende, gloeiende”!

Tegen de kook aan liep ik naar de auto en liet mijn vrouw achter in de winkel om even af te rekenen en al 20 minuten later kwam de man, nog steeds in de laagst mogelijke versnelling, met het boodschappenkarretje naar buiten gevolgd door mijn vrouw met een hele stapel administratie in de hand waarop de aankoop werd bevestigd en de garantie was geregeld.

Ik deed de achterklep van de auto open en de verkoper legde alles in de achterbak. Hij glimlachte naar me. Er kwam een gevoel van totale machteloosheid over me, allemachtig, wat heb ik toch een hekel aan boodschappen doen!

‘S-avonds kwamen de monteurs, half uurtje en we hadden weer water en nu maar wachten tot er weer wat kapotgaat.

Ingezonden door Pim Foppen

Vraag aan de lezers: Waarom gaat “tuinslang” en kennelijk ook “touw” per gewichtseenheid maar elektriciteitsdraad wel gewoon per meter? (althans dat is tot nu toe mijn ervaring)