Je maakt van alles mee in Thailand (190)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een eerder geplaatst verhaal Bram Siam. 

Ongezond Thailand

Thailand is voor velen het land van de zon dat bedoeld is om bij te tanken gedurende een welverdiende vakantie voor de hardwerkende Nederlander uit wakker Nederland. Soms krijg je echter de kans op een inkijkje in een aspect van het land dat je tot dan minder goed kende.

Veel bemiddelde buitenlanders gaan ook naar Thailand als medisch toerist om in een luxe omgeving een ingreep te ondergaan en ‘en passant’ verwend te worden op een manier die thuis ondenkbaar zou zijn, zelfs voor de meer welgestelden. Daar wil ik het echter niet over hebben, maar wel over de gezondheidszorg voor de gewone Thai. Deze zorg heb ik van dichtbij waargenomen toen ik gisteren met mijn gezelschapsdame het staatsziekenhuis bezocht in Banglamung voor een controle van de wond op haar voet die ze heeft overgehouden aan een bromfietsongeluk. De afspraak stond voor acht uur ’s morgens gepland.

Op haar advies meldden we ons al om zeven uur in het reeds druk bevolkte ziekenhuis. Waar heel Banglamung nog slaapt rond die tijd, heerste in het ziekenhuis al een nerveus makende bedrijvigheid. Wij trokken, na ons door een mensenmassa geworsteld te hebben, aan de ingang volgnummer 817. Ze waren op dat moment nog bezig met nummer 742, bij een desk dat, zo bleek, slechts bedoeld was om de patiënten te herverdelen naar de juiste discipline van de (nog niet) dienstdoende doctoren. Daar kregen we dan een nieuw volgnummer, te weten nr 49, voor de betreffende arts, die pas om tien uur zou arriveren om zijn afspraken van die dag af te werken.

Intussen vulde de chaotische ruimte zich steeds meer met een breed scala aan patiënten. Een complete doorsnede van de minder gezonde Thaise samenleving bood zich aan voor de ogen van de belangstellende waarnemer. Mensen op houten krukken, mensen met hoofden zwaar ingepakt in het verband. Hinkende mensen en lieden met een lapje voor een oog. Oude mensjes van nog geen 30 kg. in een rolstoel, doorgaans voortgeduwd door jongere familieleden, maar ook opmerkelijk veel jonge mensen en kinderen. Weldoorvoede monniken en zelfs drie kaalgeschoren gevangenen die hun enkelketenen met een touw omhoog moesten houden, waarbij ze door geüniformeerden in betere doen, begeleid werden. In het Thaise rechtssysteem heb je als gevangene niet de rechten en privacy die een Volkert van der G. of Mohammed B. bij ons krijgen en ook types als Badr Hari en Willem Holleeder zouden hier niet gauw de sterrenstatus en het respect krijgen dat in ons landje achter de blonde duinen gebruikelijk is. In Thailand lijkt men te vinden dat wie een ander van het leven berooft daarmee z’n rechten wel een beetje verspeeld heeft en dat dan nog slechts schaarse gunsten resteren. Zo’n gunst is dan blijkbaar ziekenhuisbezoek indien nodig.

Naar een staatsziekenhuis ga je vooral om te wachten zo lijkt het. Thais zijn erg gelaten en ze weten dat eens het moment komt dat de dokter tijd voor ze heeft, maar de stemming was intussen zodanig gedrukt dat er zelfs slechts sporadisch met telefoontjes werd gespeeld. Gewoon wachten, wachten en nog eens wachten. Ook de enige Westerling in de gigantische ruimte, met een veel te jonge vriendin bij zich, is kennelijk geen reden om op te kijken of er een mening over uit te wisselen.

De chaos in zo’n ziekenhuis is voor een Westerling nauwelijks te bevatten. Het gaat om aaneengeschakelde grote open ruimtes. Overal bevinden zich desks met onduidelijke functies. De ruimtes zijn vooral gevuld met heel veel geschakelde en allemaal bezette plastic stoeltjes. Er staan verder her en der ziekenhuisbedden op wieltjes met patiënten waar niemand zich om lijkt te bekommeren. Er zijn half afgeschermde hokjes waar als verpleegsters ogende dames met mensen in de weer zijn. Lengte opmeten, bloeddruk bepalen, verbanden wisselen en veel administreren en dat alles voor het oog van iedereen. Niet alleen de gevangenen krijgen hier weinig privacy, maar iedereen is onderdeel van een levende toneelvoorstelling. Daartussen zijn dan weer overal winkeltjes waar de meest basale levensbehoeften verkocht worden, die ondanks het ziekenhuis geen van alle het predicaat gezond verdienen. Ook is er een uitverkoop van diverse kleding gaande en worden loterijtickets aan de man of vrouw gebracht.

Uiteindelijk ben je dan toch aan de beurt. Mijn vriendin was blijkbaar een lastig geval want ze bleef zeker een kwartier in de dokterskamer. Omdat ze tevens geklaagd had over hoofdpijn werd ze meteen doorverwezen voor een X-ray van haar hoofd op een veel rustiger bovenverdieping. Een scan-apparaat zat helaas niet in het arsenaal van het ziekenhuis. Die foto ging redelijk snel. Het wachten op het bespreken daarvan (er was uiteraard niets gevonden) duurde weer een stuk langer en daarna gingen we met een laatste volgnummer naar de loketten waar je afrekent en waar de medicijnen toebedeeld worden. Dat was dus weer anderhalf uur wachten, want het tempo ligt overal laag.

Thais geloven heilig in medicijnen en een arts die weinig voorschrijft deugt niet. Naast een zak met antibiotica, een grote voorraad Ibuprofen, nog twee andere meer specifieke pijnstillers en het verzorgingsmateriaal voor de wond op de voet, kreeg ze ook nog een hele voorraad anti-depressiva mee. De laatste dus omdat mijn vriendin geklaagd had over hoofdpijn. Aangezien er niets fysieks te zien was op de foto’s had de arts haar geadviseerd vooral veel te rusten en niet teveel na te denken. Dat is voor een Thai het mooist denkbare advies. ‘mai kiet mahk’, niet teveel nadenken, dat is een veel gehoorde uitdrukking hier, die steevast gevolgd wordt door de vaststelling dat je daar slechts ‘puad hua’ ofwel hoofdpijn van krijgt. Zo dus ook het advies aan mijn Bibi en daarnaast de bijbehorende medicijnen, zodat nu het in mijn ogen vrolijkste dametje van Thailand aan de anti-depressiva zit. En aangezien ik, zowel in Nederland als in Thailand vrij gemakkelijk de reputatie ophoud bovengemiddeld eigenwijs te zijn, heb ik besloten maar niet tegen het doktersadvies in te gaan, want wat weet zo’n Hollander nou helemaal.

Om kwart na tweeën verlieten we tenslotte het ziekenhuis en mijn conclusie is dat een ziekenhuisbezoek aan een staatsziekenhuis in Thailand zeker bijdraagt aan de gezondheid en meer nog aan de dankbaarheid daarover. Het belang van niet ziek zijn besef je hier als nergens anders.

Voor de kosten hoef je het ook al niet te laten, want een staatsziekenhuis mag voor een bezoek slechts Bht 30, minder dan een Euro, in rekening brengen. Dit is nog te danken aan de corrupte leider Taksin, die heel goed wist hoe je het volk aan je moet binden. Men schnabbelt wel wat bij met de medicijnenverkoop, maar ik was slechts twaalf Euro lichter toen ik de hele ervaring weer achter me liet en dat was ze ruimschoots waard lijkt mij.