Je maakt van alles mee in Thailand (181)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een eerder geplaatst verhaal van Hans Pronk.

Een hogere macht of mijn primitieve ik?

Thailand is het land van de geesten en ook mijn vrouw ziet geesten op ons land, zelfs overdag. “Zien” is eigenlijk niet het goede woord, het zal “waarnemen” zijn. En sommige Thaise bezoekers hebben ook dergelijke ervaringen gehad. Ik en ook andere farang-bezoekers hebben echter nog nooit iets bijzonders gezien, gehoord, geroken of gevoeld.

Het lijkt mij te gemakkelijk om aan te nemen dat ik een nuchtere Hollander ben; het zou ook kunnen dat ik het zintuig of de antenne om geesten waar te nemen mis. Tenslotte heeft niemand ooit kunnen bewijzen dat geesten niet bestaan.

Toch heb ook ik recent twee bijzondere gebeurtenissen meegemaakt waar ik geen goede verklaring voor heb. De eerste gebeurde ruim een week geleden. Mijn voetbalteam had een competitiewedstrijd en ik mocht in de basis starten (onze spelers uit de naburige provincie Yasothon waren verlaat). Op een gegeven moment kwam er een hoge bal voor het doel van de tegenpartij en ik kwam in om die bal springend in te koppen. Omdat ik mij concentreerde op de hoge bal zag ik de keeper niet aankomen en we kwamen in botsing met elkaar. Komt wel vaker voor. Wat ik mij echter alleen herinner is dat ik richting het doel ging. Het volgende wat ik mij herinner is dat ik met een klap vlak op mijn rug terecht kwam zonder dat mijn hoofd trouwens de grond raakte (wat eigenlijk ook al vreemd is). Ik stond onmiddellijk op en zag de ruim twintig jaar jongere keeper nog voor apegapen liggen. Ik realiseerde mij onmiddellijk wat er gebeurd moest zijn en gaf de keeper een hand om te helpen met opstaan. De tegenpartij kreeg een vrije schop mee en het spel ging verder. Ik miste dus zo’n twee seconden in mijn geheugen maar van geheugenverlies was beslist geen sprake want ik had geen moeite om mij te herinneren wat eraan vooraf gegaan was. Ik neem aan dat gedurende die twee seconden mijn hersenen de signalen van mijn oogzenuwen en andere zintuigen niet verwerkt hebben zodat ze dus ook niet in mijn korte termijn geheugen opgeslagen konden worden.

Ik kon gewoon verder spelen alsof er niets gebeurd was. Geen pijn en ook de volgende dag geen stijve spieren of andere ongemakken.

Vorig jaar is mij iets vergelijkbaars overkomen en zelfs nog moeilijker te verklaren. Het was ook tijdens een voetbalwedstrijd dat ik een tegenstander die met z’n rug naar mij toestond op volle snelheid voorbijging. In het voorbijgaan haalde hij mij onderuit. Na een schouderrol en vervolgens een salto landde ik keurig met licht gebogen knieën met twee voeten naast elkaar op de grond zonder dat ik maar een tussenstapje hoefde te maken. Alsof Epke Zonderland een perfecte afsprong had gemaakt na een oefening aan de rekstok. Nu doe ik wel wat aan sport (een uurtje per dag waarvan circa 3 minuten intensief) maar niet aan turnen en ik heb met dat beetje sport natuurlijk bij lange na niet de fysiek van Epke afgezien nog van mijn gevorderde leeftijd (69). Mijn laatste koprol – met tegenzin uitgevoerd – zal zo’n 60 jaar geleden geweest zijn en dan uitgevoerd zonder aanloop en zonder salto. Bovendien ben ik zeker niet soepel van lijf en ledematen want alleen met veel moeite kan ik met mijn handpalmen mijn knieën bereiken. Uiterst vreemd dus dat ik op dat moment wel tot zoiets in staat bleek.

Ook nu miste ik zo’n twee seconden van mijn leven: ik herinner mij nog wel dat ik mijn tegenstander voorbij wilde lopen. Het volgende wat ik mij herinner is dat ik met gebogen knieën onbeweeglijk op de grond stond. Ik zag vervolgens de scheidsrechter op mij afkomen die ons een vrije schop gaf en ik begreep onmiddellijk wat er gebeurd moest zijn. Ik draaide mij om naar de verbouwereerde tegenstander waarvan ik vermoedde dat hij mij onderuit gehaald had; verbouwereerd omdat hij waarschijnlijk te laat had gezien dat hij een oude man onderuit geschoffeld had en nog wel een bejaarde farang. Dat hoort natuurlijk niet. Ik liep op hem toe om hem een hand te geven en het spel ging weer verder. Ook nu had ik trouwens het contact met het been van mijn tegenstander niet gevoeld. Ook niet het contact met de grond; geen beelden, geen geluiden. Niets. En weer geen pijn of andere klachten achteraf. En ook nu had ik het gevaar – de keeper en het gestrekte been van de tegenstander – niet gezien of zelfs maar zien aankomen.

Ik neem aan – maar ik heb slechts een zeer beperkte kennis van het menselijk lichaam – dat het geen reflex was. Reflex in de betekenis van een aangeleerde, automatisch reactie. Ook geen zogenaamde eenvoudige reflex en waarschijnlijk zelfs niet de zogenaamde complexe reflex. Maar wat dan wel? Nam mijn “primitieve ik” – wat dat ook wezen moge – het over? Schakelde dat mijn hersenen tijdelijk uit om sneller te kunnen reageren? Maar is het eigenlijk wel mogelijk om op twee voeten te landen zonder gebruik te maken van de signalen van mijn evenwichtsorgaan? Het lijkt mij allemaal zeer onwaarschijnlijk.

Maar dit is Thailandblog dus moet er een link zijn met Thailand en die lijkt er ook te zijn. In Nederland heb ik in ruim 60 jaar namelijk nooit dergelijke ervaringen gehad. En hier dus twee keer in een jaar tijd. Misschien heb ik hier wel een beschermengel (ik geef toe: uiterst onwaarschijnlijk). In ieder geval beweert mijn vrouw dat die geesten op ons land ons beschermen en dat ze ook met ons meegaan als wij ergens naar toe gaan. Hoe zo’n beschermengel in kan grijpen tijdens een “noodsituatie” is natuurlijk onduidelijk. Zou zo’n engel het bevel over mijn lichaam tijdelijk overnemen?

Zijn er lezers die ook bijzondere ervaringen hebben meegemaakt in Thailand? Vast wel.