Je maakt van alles mee in Thailand (179)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een eerder geplaatst verhaal van Hans Bos.

Ik woon in een ‘gezegend’ huis

Mijn huis staat op zijn kop. Dat wil zeggen het huis van Raysiya, mijn vrouw. Zij is formeel de eigenaar van ons stulpje, zoals ik al eerder op dit blog heb uitgelegd. En dat moet ‘gevierd’ worden. Met negen (!) monniken, die ik met de auto moet afhalen bij de dichtstbijzijnde tempel.

Ook mijn leven staat op zijn kop, want het hele huis is overhoop gehaald. Monniken zitten op een kussen op de grond en niet op mijn fraaie zitbank. Ik woon in een niet al te groot huis, dus vrijwel alle meubels staat nu buiten. Mijn werkplek met laptop etc. heeft plaats moeten maken voor de oranje heren en alles in huis is schoongemaakt. Tot zelfs de koelkasten hebben dit lot moeten ondergaan. Om Raysiya te helpen met deze grote schoonmaak is een vriendin uit Nakhon Pathom overgekomen en sinds dat moment heb ik helemaal niets meer te vertellen. Grappen over dit Efteling-achtige gebeuren laat ik wijselijk achterwege, want niet gewaardeerd. En alles wat ik zoek, is al dagen spoorloos…Kortom, ik begrijp er niet van, want geen Thai. Nu we het er toch over hebben: ik begrijp nergens iets van!

Zoals gebruikelijk wordt de plechtigheid bijgewoond door bevriende en bekende ‘gelovigen’ en die dienen uiteraard voorzien te worden van spijs en drank. Het buitengebeuren is daarom herschapen in een soort restaurant, met lange tafels en tientallen stoelen. De gasten kunnen bovendien zitten op mijn gemakkelijke sofa…Enkele farang-partners hebben om begrijpelijke reden gemeld dat ze deze kelk graag aan zich voorbij laten gaan.

“Het hoort er nu eenmaal bij. Onderga het gelaten”, luidt het in bevriende kringen. Die hebben mooi praten. Zelfs de auto is gewassen en enkele bezoeken aan de lokale markt zorgen voor evenveel volle achterbakken. Dan moet het koken voor (hoeveel?) gasten nog beginnen. Communicatie met moeder de vrouw is schier onmogelijk. Zij leeft al enkele dagen in een andere wereld, onvatbaar voor onze nuchtere Westerse geest. Ik speel daar alleen een rol in als spierkracht is vereist. De tuinman is niet vanwege zijn spierkracht gevraagd, maar wegens zijn klimvermogen. Hij spant ’s middags een witte draad rondom het hele huis. De draad begint bij de monniken, een soort geestelijke Kooi van Faraday…

Op de vrijdagavond stromen de mensen binnen die ook nog blijven slapen. Een ex-schoonmoeder met haar zoon die eigenlijk een dochter wil zijn. Een kleindochter uit een relatie van haar overleden zoon met zijn mia noi, een vriendin die op zoek is naar een buitenlander met haar zoon. En we hebben maar drie slaapkamers. Die van mij is verboden terrein. Ze zoeken het maar uit, maar Thai kennende, lukt dat wonderwel.

’s Nachts begint het te onweren en hard te regenen. Tot overmaat van ramp valt in de verre omtrek de stroom uit. Dat houd in: geen airco’s in de overvolle slaapkamers. Ik hield me zo goed als kon gedeisd, terwijl enkele dames midden in de nacht al begonnen met opruimwerkzaamheden. Alsof er niets is gebeurd, gaan die ‘s morgens gewoon verder, gevolgd door het klaarmaken van ongelooflijke hoeveelheden voedsel. Een deel blijkt voor de geesten, die blijkens hun ontbijt beter worden verzorgd dan schrijver dezes. Het moet maar en het zal allemaal wel. Het wachten is op de monniken, vervoerd in mijn gewassen auto.

Bij de tempel gekomen. Blijkt dat alle monniken nog bezig zijn met tuinonderhoud na het noodweer van afgelopen nacht. Het kost enige tijd om ze bij elkaar te krijgen. Ze gooien een oranje doek om de schouders, enkelen roken nog snel een sigaret en stappen in. Een tempel is een opvangplek voor wie het in de samenleving niet redt en dat blijkt.

In huis doen de mannen drie kwartier hun werk. Het monotone gezang brengt ook mij bijna in trance. Dat wordt het eten binnen gebracht en vallen ze aan voordat het dagelijkse eetverbod in gaat. Boven de kamerdeuren worden gouden stickers aangebracht en de oppermonnik zegent met kwast de ingang. Uiteraard accepteren de monniken een financiële bijdrage.

Daarna mogen de gasten aanvallen. Het is volbracht. Nu alleen nog afwassen, opruimen en de meubels naar binnen. En proberen de draad weer op te vatten.