Je maakt van alles mee in Thailand (178)
Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een eerder geplaatst verhaal van Wim.
Naar de kapper in Isaan
Naar de kapper in Isaan (salon noemen ze het hier) blijft voor mij iedere keer weer een belevenis. Nog meer dan in Nederland is hier naar de kapper gaan een soort social event.
De salon is een ontmoetingsplaats voor jong en oud, waar alle nieuwtjes worden uitgewisseld, problemen worden besproken en waar vooral veel wordt geroddeld! Je kunt er dag en nacht terecht, één telefoontje is genoeg, want ook hier heeft het mobieltje zijn intrede gedaan.
De salon is niets meer of minder dan een licht betegelde ruimte onder het woonhuis, TL verlichting, een spiegel, twee kappersstoelen en langs de wand een wit betegelde bank voor de wachtenden.
De kappersstoelen, ware museumstukken, daterend uit de jaren 50 van de vorige eeuw, zijn bekleed met rood skai. Ooit was de hoogte instelbaar door middel van twee voetpedalen maar die werken al jaren niet meer.
Wanneer ik eenmaal in de stoel zit, blijkt de kapper niet bij mijn hoofd te kunnen, ik ben dan ook iets langer dan de gemiddelde Thai die hij onderhanden neemt. Nu wordt het nut me duidelijk van het houten opstapje dat tegen de wand geschoven staat. Ik krijg een vettige, naar zeep en zweet ruikende cape om, vol onduidelijke vlekken. Ik griezel ervan. Uit een laatje van wat ooit een dressoir geweest moet zijn, haalt hij een groezelige kam en vervolgens een tondeuse. Binnen 10 minuten ben ik vakkundig gekortwiekt.
Met een borsteltje waar nog amper haar op zit, veegt hij de afgeschoren haartjes uit mijn gezicht en nek. Klaar is Kees denk ik, af die ranzige cape! Maar niets is minder waar. Door het overhalen van een hendel klapt de rugleuning naar achteren en kijk ik plots naar het plafond. De kapper heeft blijkbaar mijn wat geschrokken gezichtsuitdrukking opgemerkt en mompelt geruststellende woordjes terwijl hij mijn gezicht betast.
Na deze onverwachte inspectie smeert hij mijn gezicht en keel in met een dun laagje zeep. Vervolgens word ik, wederom vakkundig, geschoren. Ook mijn oren moeten eraan geloven en worden ontdaan van ongewenste beharing. Met een smalle puntige schaar gaat hij nu de haartjes in de binnenkant van mijn neus te lijf.
Even afgeleid, door een binnenkomende klant, knipt hij onbedoeld in de binnenkant van mijn neus, van de schrik schiet ik omhoog in de stoel. Ook de kapper is geschrokken, maakt honderd en een excuses en doet er alles aan om het bloeden te stoppen. Dat lukt vrij snel gelukkig.
Tung, mijn echtgenote, ligt ondertussen op een soort brancard met aan het hoofdeinde een wasbak terwijl de kappersvrouw haar hoofd masseert en haren wast. Ze heeft gezien wat er zojuist gebeurde en vraagt ‘Daddy, you ok?’ Ze is nu druk in gesprek met de kapper, terwijl ze beiden bezorgd mijn kant op kijken. Even later loopt de kapper naar achteren en komt terug met een gekoeld flesje water en een schoteltje koekjes die hij met veel omhaal en nogmaals honderd excuses naast me neerzet.
Van Tung hoor ik later dat hij heel bang was dat ik boos was vanwege dit ‘bedrijfsongelukje’. Ik was echter helemaal niet boos en even later stapte ik, na het betalen van 50 baht, met een keurig kapsel en fris geschoren gezicht de salon uit. Waar ter wereld lukt je dat nog voor zo weinig geld om half 10 ‘s avonds?
Het zal wel beroepsmisvorming zijn (ik ben tot mijn pensionering verpleegkundige geweest) maar ik vertrouw de instrumenten van kappers in Thailand niet zo.
Scheermessen die even schoongewreven worden met een (vieze) doek, schaartjes waarmee ze per ongeluk in iemands neus geknipt hebben (zoals in het verhaal hierboven: Aids en hepatitis komen veel voor in Thailand. Ik heb me er een keer toe laten overhalen door mijn Thaise echtgenote, maar na het gebrek aan hygiëne gezien te hebben: nooit meer. Ik ben de laatste 23 jaar niet meer bij een Europese kapper geweest, mijn vrouw knipt mijn haar prima.
Het is natuurlijk maar de vraag hoe het er bij Nederlandse en Belgische kappers aan toe gaat.
Ja, zulke gedachtes had ik in 1995 ook al, toen een vriend zich in Manilla op straat met een derdehands scheermes liet scheren. Inmiddels heeft ie, ergens op deze wereld, HIV opgelopen, en nu slikt hij al 15 jaar tabletten. Maar het gaat hem gelukkig goed. Naar ik van hem hoorde is hij recent in 15 dagen van Maastricht naar Rome gefietst (race fiets).
Ludiek verhaal. Uit het leven gegrepen. En herkenbaar.
Ik mocht voor een knipbeurt, ergens in Lampang, 100 bath ophoesten, en er was geen scheerbeurt of neus- of oorharenbehandeling mee inbegrepen. De kapster van dienst moest ook gebruik maken van een opstapje en dat verklaart de meerprijs omwille van haar onergonomische en risicovolle werkomstandigheden.
Na tien minuten verliet ik de zaak met een echte “coupe militaire” net zoals tijdens mijn soldatentijd.
Haha. Leuk verhaal. Ja altijd spannend die kappers. Ik ben achtereenvolgens in de zelfde soort zaken geknipt. Een keer door de leerling kapper (kreeg instructies van zijn moeder) en kwam ik met een Kim Jong Un kapsel naar buiten. Een andere keer werd ik door de lelijkste lady boy van Thailand onder handen genomen. Eerst wassen dan knippen en dan weer wassen. Mijn vrouw lag in een deuk. De laatste keer op een busstation was het veertig graden en was er alleen een klein ventilatortje in een soort kippenhok met gaas en zweette ik me pest onder dat plastic zeiltje. De jongeman die lag te slapen toen ik binnenkwam deed er een uur over om die drie haren die ik nog heb op de juiste lengte te brengen. Was nog net op tijd voor de bus.
Tegenwoordig ga ik liever naar een kapper in een overdekt winkelcentrum met airco. Kost wel wat meer, maar minder stress is ook wat waard.
Groet,
Henk
Ach… Met een tondeuse (Eenmalig ฿300) doe ik het al jaren zelf in het moment dat het mij schikt. Hygienisch en geen wachttijd..
Het is altijd weer een genot om naar “mijn” kapper te gaan in Jomtien Thep Prasit soi 5. In de stoel moet ik wat onderuit zakken, anders kan hij er niet bij. De kapper, O-Barber, spreekt anderhalf woord engels, en ik twee woorden Thais. Behalve knippen doet hij ook de neus en oor haren. En nu komt het mooie, een nek massage na het knippen. Niet dat hij dat goed kan, maar alleen het idee al vind ik mooi. Hij krijgt dan ook altijd een dubbeltje extra.
Ik wordt op bevel vsn mijn vrouw altijg naar een plaatselijke kapper hier in Trang gereden (achterop de motorfiets) Ik betaalde maar één keer zelf. Meesal geeft mijn vrouw het geld aan degene (kleindochter of zoon) die mij brengt. Maar knippen of scheren kostte naar ik meen 50 bath allebei 70. Maar.de laatste tijd scheert hij dan alleen met de tondeuse. Mij ook best.
Opdracht van je vrouw Peter van Velzen.
Staat leuk en vind ze lekker.
Ging voor het eigen tondeuse tijdperk altijd naar de ‘garagebox’ hier in de buurt.
Barber vrouw nam van iedereen een foto zijnde reclame.
L*LDE bij eenieder non-stop de lokale ‘nieuwsberichten’ door ook als je weinig Thais verstond.
Met een drietal minuten de nekmassage als eindbehandeling en de klaagzang dat ze arm was.
Twee keer veertig baht was de score.
En ja altijd nieuwe mesjes zo’n handgreep van blik waar je een mesje inschuift.
Heb nog een doos van honderd stuk staan, maar ben bang dat ik mijzelf de halsslagader doorsnij dus maar de weggooimesjes van Gillette.
Ze is opnieuw getrouwd en gestopt inmiddels,jammer.
Inderdaad, de Thaise kapper is geweldig ook in Thapong. Mijn man gaat er met plezier naar toe en vraagt dan ook aan mij, moet ik nog niet naar de kapper ? Ikzelf ga naar een heel goede kapster die haar opleiding in de UK gehad heeft en aldaar 10 jaar gewerkt heeft. Weliswaar beetje Europese prijzen maar nog steeds uitgebreide behandeling zoals hoofdmassage van 10 minuten incl.