Je maakt van alles mee in Thailand (174)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een eerder geplaatst verhaal van Fred Holtmans.

Het Raam

Fred en zijn vrouw strijken neer in Chiang Mai. Na twee weken in drie guest houses te hebben gelogeerd, huren ze een éénkamer appartement in een buitenwijk van Chiang Mai.

Nu is mijn vrouw een echt buitenmens en die moet je eigenlijk niet op vier hoog achter parkeren maar dat was nu net waar we zaten. Ze was dus heel vaak vroeg in de ochtend al buiten om daar in het gezelschap van twee in de parkeergarage bivakkerende zwerfhonden lange wandelingen te maken.

Bij thuiskomst kregen de honden dan iets te eten bij een van de ontelbare eettentjes langs de straat; de reputatie van gekke buitenlander was al snel gevestigd maar mijn vrouw is nu eenmaal erg begaan met dieren en verwaarloosde dieren in het bijzonder.

De kamer was goedkoop, in alle opzichten, en van daaruit zouden we rustig naar iets anders kunnen zoeken maar na twee weken begon mijn vrouw al tekenen van irritatie en ongeduld te vertonen en werd het tijd de zoektocht naar een ander onderkomen wat voortvarender aan te pakken.

Na zes weken werden we attent gemaakt op een charmant houten huis midden in de stad maar toch erg rustig gelegen. Mijn vrouw was gelijk enthousiast en het enige obstakel was nog dat we tot een redelijke huurprijs moesten komen, die was namelijk wat hoog ingezet maar dat zou beslist wel lukken als we het wat tijd gaven.

Een onrustige droom

Diezelfde nacht had ik een onrustige droom. Het speelde zich af in een flat, ook op de vierde verdieping, waar ik jaren geleden gewoond had. Vanaf het balkon liet ik per ongeluk een strijkijzer vallen terwijl op de begane grond buurman Joop net naar buiten kwam. Op mijn verschrikt roepen van zoiets als ‘Kijk uit, ga snel naar binnen’, of woorden van gelijke strekking, deed Joop precies dat wat hij niet moest doen: hij bleef staan en keek naar boven.

Gelukkig stopte de droom juist daar waar het strijkijzer toch wel erg dicht bij het hoofd van Joop was gekomen. De droom herhaalde zich een aantal malen als was het om de juiste waarschuwingsformule te vinden zodat Joop niet gewond zou raken.

Plotseling leek het alsof er wel twintig strijkijzers naar beneden gevallen waren want er was een enorm kabaal; ik ontwaakte en sloeg mijn ogen op. Mijn vrouw kwam de badkamer uit en zei dat zojuist het badkamerraam bij een poging dit te openen uit de sponning was geraakt, naar beneden was gevallen en op een plastic afdak tot stilstand was gekomen. Niemand was gewond geraakt, al was het afdak behoorlijk beschadigd en het raam zelf gebroken.

Mensen die op lager gelegen verdiepingen woonden, deden ook hier in de wakende wereld precies wat je beter niet kunt doen: ze hingen ver over hun balkon heen om te kijken waar dat raam vandaan kwam en om te kijken of er misschien nog meer naar beneden kwam.

Ik of mijn partner had het raam eruit gegooid

Drie dagen later belde de manager van de flat om te vertellen dat een nieuw raam uit Bangkok moest komen en er met een week wel was, maar dat het afdak morgen reeds gerepareerd kon worden en dat alles voor nog geen zevenduizend baht.

Dat was natuurlijk allemaal geweldig maar waarom werd ik ook op de hoogte gebracht van de kosten van de hele operatie? Omdat ik diegene was die het ging betalen uiteraard. Ik, of mijn partner, of wie dan ook tot de huishouding behoorde, had het raam eruit gegooid. Ja natúúrlijk, het naar beneden gooien van ramen behoort tot onze dagelijkse bezigheden en dat daar kosten aan verbonden zijn is zonneklaar en die worden uiteraard vergoed.

En dan nu zonder gekheid: als de constructie van een raam dusdanig is dat het een simpele handeling als het openen ervan niet kan verdragen en in ongerede raakt, is de eigenaar aansprakelijk en niet de argeloze huurder; ik betaal dus geen cent. Of dit duidelijk was? Ja, dat was het en de manager zou het doorgeven aan de eigenaar.

Het tweede telefoongesprek, met de eigenaar ditmaal, een Canadees, maakte duidelijk dat wij beiden een verschillend standpunt hadden in deze zaak en allebei ook niet van plan waren toe te geven. Overeengekomen werd dat hij het verlies zou nemen en wij zouden verhuizen; dit tot grote vreugde van mijn vrouw.