Je maakt van alles mee in Thailand (171)
Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een eerder geplaatst verhaal van Wim. Wie is die geheimzinnige Pink Lady? Wat moet hij nog leren? En waarom deed Wim ‘s nachts geen oog dicht?
Dagelijks leven in Isaan: ‘Ik moet nog een hoop leren’
Tung (Wim’s vrouw noemt hem soms “dad”) heeft me een sms-je gestuurd: “Hi dad, you ok? I want chat with you at 8 o clock”. Ik stuur een smsje terug dat ik “ok” ben en dat ik op haar zal wachten. Om 5 voor 8 start ik m’n computer en tuur naar het scherm. Tung is offline… 5 kwartier later is ze nog steeds offline…. Ik ben inmiddels behoorlijk kriegel van het wachten. Dan is ze toch ineens “beschikbaar”. “Hi dad, you ok”, hiermee begint steevast haar conversatie. “I’m ok”, antwoord ik korzelig. “What happened”, doelend op de lange tijd dat ik op haar moest wachten. “Why” is haar antwoord. Ik val stil, m’n wenkbrauwen zitten in m’n haargrens. Ik weet al dat het zinloos is om tegen haar te zeggen dat we toch hadden afgesproken om 8 uur te chatten. Dat ik inmiddels 5 kwartier op haar heb zitten wachten. Ik vraag haar dus maar gewoon: “What did you eat for dinner today”. Wachten hoort erbij in Thailand, overal en altijd. En niemand (behalve ik) schijnt zich daar druk over te maken. Ik moet nog een hoop leren!
Pink Lady
Tegenover het huis van mijn schoonouders woont een jonge, niet onaantrekkelijke Thaise vrouw, zonder man met twee puberende dochters. Ze draagt doorgaans strakke roze kleding en rijdt op een glimmende roze scooter. Deze dame heeft een opvallend goed onderhouden stenen huisje, duidelijk van alle gemakken voorzien. Niks mis mee zou je denken. Maar er valt mij iets op… Niemand van mijn schoonfamilie of aangrenzende buren wil contact met haar. Ze wordt gemeden als de pest. Dit vind ik vreemd, want in dit dorpje loopt iedereen de deur plat bij elkaar. Ik vraag aan Tung waarom iedereen haar negeert. “Why?”, antwoord ze enigszins geïrriteerd. “You like her?”
Nu moet ik oppassen, Thaise vrouwen kunnen ongemeen fel reageren wanneer ze vermoeden dat je belangstelling hebt voor een andere vrouw… “No, I just wonder why nobody want to talk with her”, zeg ik op m’n hoede. “She no good!”, vervolgt Tung terwijl ze misprijzend in de richting van het huisje kijkt. “Why?” Ik probeer het nog maar eens. En dan krijg ik stukje bij beetje wat meer informatie. “She 5 husband, three dead. Two daughter different father.”
Ik begin een beeld te krijgen. “She like sex very much. She drink alcehol, many many, every day.” Oké, nu snap ik hoe ze aan dat mooie huisje komt…. het kwartje is gevallen. In de weken daarna zie ik dat ze regelmatig “herenbezoek” krijgt. “She drink alcehol, many many, every day”, zeg ik gekscherend als ik bij Tung de keuken inloop. Tung’s ogen staan donker en fonkelen. “She very bad”, reageert Tung. Ze spuugt nog net niet op de grond.
Ik doe geen oog dicht
Na alweer een warme dag kom ik opgefrist uit de badkamer. Ik ben ondertussen gewend geraakt aan deze manier van baden: bak koud water over je heen gooien, inzepen en daarna met nog meer bakken ijskoud water afspoelen. Nauwelijks heb ik me afgedroogd of de warmte valt weer als een deken om me heen. Ik hang het muskietennet op in de slaapkamer. Geen overbodige luxe hier, die beestjes lusten mij rauw. Terwijl ik hiermee bezig ben, steekt Tung haar hoofd om de deur. “Dad, tonight you sleep alone, you ok?” “Why?”, antwoord ik, me van geen kwaad bewust. Heb ik iets verkeerds gezegd of gedaan? “Old lady died, I have to cook many many for neighbours”, zegt Tung. Na enige uitleg wordt het duidelijk. Vlak in de buurt van ons huis is een oude dame overleden, en nu is iedereen in de weer met de voorbereidingen van de crematie. Inclusief de buren.
Van heinde en verre zullen familieleden, kennissen, vrienden en dorpsgenoten deze kant op komen. En die moeten allemaal worden gevoed. Burenhulp bij deze megaklus is onontbeerlijk. “I want to take you to hotel, I worry you can’t sleep tonight. Many people come here, lot of noise”, gaat Tung verder. Ik heb helemaal geen zin om me weer aan te kleden en vervolgens de nacht alleen door te brengen op een hotelkamer. “No no”, zeg ik beslist. “I stay here, I sleep here, you don’t worry.”
En hiermee beslecht ik mijn lot voor de komende nacht, ik zal geen oog dicht doen! Lawaai van potten en pannen, de rook van houtskoolvuurtjes die door kieren in de luiken mijn kamer binnenkomt. Het gepraat en gelach in de open keuken die pal aan mijn slaapkamer grenst. Tegen 4 uur in de ochtend verstomt het kabaal. In de verte kraait de eerste haan. Niet veel later kruipt Tung doodmoe naast me in bed. De rust zal niet lang duren.
Tante is dood en iedereen in de wijde omtrek mag het weten
Om 5 uur maken de hanen abrupt een eind aan deze nacht. Het leven in de Isaan komt weer op gang. Er wordt weer gekookt, kleding gewassen. Een nieuwe dag is aangebroken. In de loop van de nacht zijn er veel mensen aangekomen, ons erf staat vol met kris kras geparkeerde pick-ups. Ik zie een man staan plassen tegen een van onze bananenbomen. Ook goedemorgen! Rond 7 uur stopt er een busje, er stappen zeven monniken uit, kompleet met bedelnap. Nog geen kwartier later schallen hun gebeden door de immense geluidsboxen die ‘s nachts zijn neergezet. Tante is dood, en iedereen in de wijde omtrek mag (lees zal) het weten.
Steeds meer mensen verzamelen zich in en rond het huis van de overledene. Tussen de gebeden door wordt er gegeten en gedronken. Een sterfgeval en aansluitende crematie betekent hier een aanzienlijke financiële aanslag op de nabestaanden. Hier heeft niemand een uitvaartverzekering. De consequenties hiervan zouden me nog geen twee weken later pijnlijk duidelijk worden. Op een zonnige, lome zondagochtend, nog geen 20 km bij ons vandaan, verongelukte ons nichtje Pan op haar motorbike. 17 jaar oud.
Betreffende dat niemand verzekerd is heb ik mijn vraagtekens. Via BAAC bank worden er overlijdens verzekeringen aangeboden die per jaar 5000 baht per verzekerde kost. Kinderen brengen dat op zodat ze daarna niet ineens voor enorme kosten staan.
Wil of moet je daarna extra als buitenlander aftikken dan wordt het gezien als “goed doen” of tamboon maar het staat een ieder vrij om een vrije keuze te maken.
Bij de crematies die ik van dichtbij heb meegemaakt werd toch iedere keer een enveloppe gegeven met inhoud. Iedere avond opnieuw als er gebeden werd. Bij mijn schoonvader was er een week lang iedere avond voor ruim 150 mensen een bijeenkomst met eten en drinken (non-alcoholisch, op verzoek van schoonmoeder). Daags na de crematie werd de “balans” opgemaakt, ieder die dingen gekocht of betaald had had dat opgeschreven. De enveloppe allemaal geopend en ieder kreeg zijn/haar gemaakte onkosten terug.
Toen alles betaald was bleef er nog iets van 30.000 thb over voor schoonmoeder.
Moet er wel bij vertellen dat de oud-werkgever (Oom) behoorlijk zijn portemonnee had getrokken en de collega restauranthouders in de buurt ook. Maar ik denk dat zonder die royale giften de ceremonie ook niet zo veel gekost zou hebben. Dit is al wel weer 20 jaar geleden.
Als wij naar een crematie gaan nemen we meestal wel een enveloppe mee van thb 500-1.000. Afhankelijk van de band die we hadden met de overledene en familie.
Naamgenoot jouw verhaal klopt. Iedereen geeft een enveloppe met inhoud. Dat varieert van 20 tot wel duizenden Baht afhankelijk van de financiële positie en relatie van de gast tot de overledene. Na het overlijden van mijn schoonvader zo’n 6 jaar geleden op 90-jarige leeftijd resteerde er na aftrek van de grootste kostenposten nog zo’n 200.000 Baht. En mijn schoonvader was echt geen invloedrijk of rijk persoon, maar wel geliefd en gerespecteerd. Dit is misschien een extreem voorbeeld, maar ik heb meerdere crematies meegemaakt en ik kan me moeilijk voorstellen dat de nabestaanden in financiële problemen zijn gekomen door de kosten van een crematie.
En dan wordt na 100 dagen ( wat trouwens rekbaar is) nog eens de overledene herdacht. Weer een feestje gegeven met eten en drinken. Alle foto’s van alle voorgaande overledenen worden te voor schijn gehaald.
Kost ook wat, maar is bijna allemaal vrijwillige bijdrage.
Wat de verzekering betreft heb ik geen idee of dat zoiets alleen is in de stad is waar wij wonen.
13 jaar geleden zijn wij (Thaise vrouw en ik ) komen wonen en hebben een “soort” van verzekering afgesloten. Wij moesten beide op de vergadering komen en op aanwijzing van het bestuur moesten wij gaan staan en moest er worden gestemd of we als lid bij de verzekering mochten .
De meerderheid stemde voor dus we mochten ons eerste lidmaatschapsgeld van 1000 Thb betalen .
De overige premies bestaat uit het aantal leden dat overlijd ,telkens als er iemand overlijd moeten we 50Thb betalen .. Als wij zelf overlijden word het bedrag wat vast staat van 60000 Thb betaald .Inderdaad ook de enveloppen brengen behoorlijk wat geld in het laadje en je kan de crematie net zo duur maken als je zelf wilt .
Dit soort zelf geinitieerde locale besloten groepen verzekeringen komen veel voor in Isaan.
Een willekeurig groepje mensen betaald maandelijks in de pot en degene die het nodig heeft , krijgt de uitkering.
Het gebeurt ook voor loterijen, waarbij het winnende lot de inhoud van pot krigjt.
Soms worden leningen verstrekt uit de pot tegen een aanzienlijk rente percentages.
Prachtige verhalen.
Je kunt de sfeer van Isaan proeven.
levensecht en in detail weergegeven van situaties, die wellicht een ieder in Isaan vroeg of laat gaat meemaken.
De pink ladies zitten er wel in elk dorpje in Isaan.
Soms getrouwd met een Thai ,die op de hoogte is en voorgesteld wordt als de broer en het spelletje vanwege het geld meespeelt.
Soms wordt ze onderhouden door 1, 2 of 3 farangs, die vaak van elkaar niet op de hoogte zijn.
Komen er 2 op het zelfde tijd , dan kiest ze voor een verblijf bij de familie ergens in een ander dorpje.
In ons dorp wordt er luid knallend vuurwerk afgeschoten bij een overlijden. 3 stuks zeer harde knallen.
De vogels vliegen van schrik uit de bomen, de honden vinden het allemaal prima.
De straat wordt afgesloten, de stoelen worden op straat neergezet, er is eten, muziek en ’s avonds de openlucht bioscoop met 3 films. Vaak 1 buitenandse amerikaanse film.
Vaak beperkt alcohol, want dat geeft nogal eens problemen.
We hebben ooit een horloge aan een zeer oud ver familielid gegeven.
De man kon geen klok lezen , maar het gaf hem aanzien.
Trots liep hij rond met zijn duidelijk zichtbaar horloge.
Eigenlijk zie je in Isaan weinig mensen met een horloge om.
Ik heb vernomen dat men met op tijd bedoeld : in de ochtend , in de middag of in de avond en niet van een tijdstip uitgaat.
De meeste spullen die we overigens afgeven zijn binnen 1 jaar verpand in de pawnshop , verdwenen of kapot.
Ik heb inmiddels ook begrepen dat je een laptop in 2 richtingen kunt dichtklappen. Een juiste en 1 fatale richting.
Het meiske nam onze geschonken laptop dagelijks mee naar school, helaas dit attribuut heeft het geen 3 maanden overleefd.
Zelfs sommige toetsen waren verdwenen en het enige wat ze met de laptop deed was video CD’s afspelen.
Prachtig land voor farangs die het allemaal niet te serieus nemen en een mooie afwisseling voor het saaie en over gereguleerde nederland.