Je maakt van alles mee in Thailand (160)

U kent bloglezer Eric VanFraneker inmiddels, want al meerdere verhalen van hem zijn de serie opgenomen. Dit keer een ontroerend, maar vooral ook romantisch verhaal over zijn muziekkeuze, dat wij met zijn toestemming van de Facebookpagina van Thailand Community hebben overgenomen. Hij gebruikt in zijn verhaal als voorbeeld de muziek van Dire Straits. Onder het verhaal een video van deze band, waarbij na ongeveer 6 minuten en 30 seconden de gitaar begint te “huilen”. 

De Gitaar Huilt

Ik stond luidkeels te zingen op het podium en pingelde op de niet-aangesloten gitaar, terwijl ik door de rook naar de dansende, hossende menigte keek. Ik was namelijk toevallig op een nachtmarkt waar ook een vrij groot (karaoke)festival bezig was en ik eerder even stond te luisteren naar een Engels zingende Thai, die een goede uitvoering van Guns ’n Roses deed.

Toen vroeg een man, gekleed in een felrode outfit, aan me: “What you like?”. Ik dacht, dat hij bedoelde welke muziek ik hoopte te gaan horen en zei: “Dire Straits”, omdat die vrij bekend zijn en hij ze misschien kende. Hij nam me helemaal mee naar het podium en deze man, die de organisator bleek te zijn, riep:”Dy Staight” naar de geluidsman. Die knikte en stak zijn duim op naar me. Ik snapte nu eindelijk het plan en de paar drankjes, die ik op had, hielpen bij de keuze om het te doen.

Ik kreeg een gitaar voor de sier en de muziek begon te lopen. Ik kan niet echt goed zingen en had, behalve wat karaoke op school, feestjes, et cetera, nog nooit voor een echt publiek gezongen. Ik was eerst wat houterig tijdens de intro, maar ik voelde mezelf ontspannen en versmelten met Mark Knopfler en de hele band. Ik liet me helemaal gaan, inclusief Knopfleriaanse lichaams- en vingerbewegingen, en was na 1 nummer inclusief gitaarsolo’s net zo bezweet als Pavarotti zonder zakdoek. De emoties gierden door mijn lijf en het applaus van het dolenthousiaste publiek gaf me een enorme rush.

Ondanks dat deze muziek van voor mijn tijd is ken ik deze muziek al van jongs af aan en ik kan de teksten en instrumenten dromen, dankzij mijn geweldige vader. Hij heeft ons nagenoeg de hele wereld laten zien en die tijdens onze vele verre autoreizen, van Portugal tot Noorwegen, de auto vulde met deze en vele andere ongeëvenaarde muziek. Hij heeft zodoende naast mijn topografische, taalkundige en culturele opvoeding ook mijn muzikale opvoeding voltooid tijdens deze reizen met alleen al dit nummer. En als ik dit nummer hoor, en vele andere nummers van toen, dan zit ik weer achterin de auto en zie mijn vader het grote stuur bewegen, we zweven over de wegen van Europa en ik zie ontelbare prachtige landschappen en adembenemende uitzichten, terwijl mijn lieve moeder broodjes smeert met jam en smeerkaas uit de gele koelbox die tussen haar voeten staat. Al die nummers, die ik toen hoorde, zijn verbonden aan ontelbare haarscherpe beelden van onvergetelijke, onuitwisbare en bijna onbeschrijfelijke momenten van puur geluk.

Nu heb ik inmiddels zelf het grote stuur vast en zweven we over de Aziatische wegen, met prachtige landschappen en adembenemende uitzichten, en smeert mijn vriendin broodjes met jam, terwijl we luisteren naar prachtige oude en nieuwe muziek, de liedjes uit haar leven en uit het mijne, de uitleg ervan en de emoties die ze oproepen en waarom etc. Vaak zitten we ook met familie, vrienden of buren in de auto, en ook de kleintjes turen dan uit het raam en zien de landschappen en uitzichten, terwijl de prachtige muziek hun brein en hart vult met puur geluk.

Mijn vriendin beschrijft het gevoel zo; “Kitar long-hei” … “De gitaar huilt”. Ik weet de eerste keer nog dat ze dat zei, omdat ik zo gelukkig en blij was en ben, met de woorden die ze daarvóor sprak, toen we een rondje reden op het prachtige Koh Chang met dit nummer uit de boxen, ze straalde van blijdschap, glimlachend van oor tot oor, terwijl de wind via het raam binnenkwam en met haar glanzende satijnzwarte haren danste. En ze, met een van emotie overslaande stem riep; ‘Ik voel me zorgeloos en echt gelukkig !!’ .., en toen voelde en wist ik dat deze lieve vrouw zichzelf mentaal aan  het bevrijden was van de (onbewuste) constante zorgen,  stress en onzekerheden die mensen hier ervaren, in de minder welvarende delen van Thailand. En terwijl de zakkende zon haar ogen liet fonkelen als diamanten draaide ze het volume van de autostereo nog hoger, omdat ze deze gitaarsolo’s geweldig vindt. Ze keek me aan en riep: “Kitar long-hei!!” Ik had, na haar voorlaatste zin, snel mijn zonnebril opgezet, maar ze had het door, pakte mijn hand en kneep erin, tranen van puur geluk vormden zich in mijn ooghoeken, en terwijl Mark zijn gitaar liet huilen zaten wij hand in hand mee te bewegen op de gitaarsolo en reden de spectaculaire zonsondergang tegemoet.

Muziek is zoveel meer dan alleen muziek…