Je maakt van alles mee in Thailand (153)

Saman Kunan (ploypemuk / Shutterstock.com)

Op de Facebookpagina van de groep Thailand Community plaatste Eric VanFraneker een leuk, maar ook emotioneel verslag van zijn bezoek aan de grotten van Tham Luang. Het is een indrukwekkend verhaal, dat wij met alle genoegen en met zijn toestemming in de serie “Je maakt van alles mee in Thailand” opnemen.

Een echte held

Niet zo lang geleden gingen we op reis om de familie in de provincie Phayao weer te bezoeken. Mijn Thaise oom is een grote, sterke en vooral heel zachtaardige man, een goudeerlijk mens die 6 tot 7 dagen per week werkt en lange dagen maakt om zijn vrouw en hun 2 jonge kinderen te onderhouden.

Hij is een tovenaar op mechanisch gebied en hij kan werkelijk alles repareren. Hij werkt bij een bedrijf dat alle soorten schadewagens repareert, voornamelijk grote vrachtwagens. En bij zijn huis repareert hij auto’s, brommers en alles wat men brengt. Door de jaren heen hebben we een speciale band ontwikkeld en hebben we vaak contact. Tijdens onze verblijven, altijd bij oom thuis in hun leuke dorp, gaan we vaak de omgeving, de provincie en omliggende provincies verkennen.

Op een dag gingen we naar het Tham Luang grottencomplex, de beruchte grotten waar de jongens vastzaten in de ondergelopen grot, het was toen wereldwijd in de media. Nadat we enkele mooie grotten van het complex hadden bezocht liepen we verder en kwamen we aan bij een verboden gebied, de grot waar de jongens hadden vastgezeten. De grot was gesloten voor publiek en afgesloten met een hek dat is volgehangen met bloemen. Naast de grot is een heiligdom geplaatst en ook is er een gigantisch standbeeld geplaatst ter ere van de heldhaftige duiker die zijn leven verloor in een poging deze kinderen te redden, kinderen die hij niet eens kende. Ik keek omhoog naar het grote standbeeld van deze echte held, het beeld was zeer gedetailleerd, zijn brede borst en gespierde armen, en zijn duikpak en zijn duikuitrusting, alles tot in detail. Zijn gezicht was heel realistisch en had een levensechte uitdrukking, vriendelijk lachend.

Ik keek hem recht in zijn gezicht en in mijn gedachten zei ik tegen hem “Jij bent een echte held”. Ik voelde, dat ik een beetje emotioneel werd, wat niet vaak gebeurt, omdat ik me, heel realistisch, deze vriendelijke en glimlachende man voorstelde, terwijl hij vechtend om lucht en vechtend voor zijn leven, daar in die donkere, kille grot zijn leven gaf om het leven van anderen te redden. Een grot die hij was binnengegaan terwijl hij wist dat het hem zijn leven zou kunnen kosten, in een werkelijk heroïsche poging om de opgesloten kinderen te redden.

Omdat op dat moment mijn hersenen een zeer realistisch visioen creëerden waarin mijn vriendin en mijn familie vastzaten in een ondergelopen grot, wist ik met absolute zekerheid dat ik mijn leven zou opofferen voor ieder van hen. Ik schaam me niet om te vertellen, dat ik emotioneel word terwijl ik dit schrijf, jaren later.

.Saman Kunan, de held (2p2play / Shutterstock.com)

Terwijl ik naar het gezicht van deze held stond te staren en mijn emoties probeerde te verbergen, voelde ik plotseling een arm op mijn schouder. Ik keek naar mijn rechterzijde en een Thaise vrouw van middelbare leeftijd, die ik niet kende, stond op haar tenen en had haar arm rond mijn schouder geslagen. Ik keek naar haar gezicht en ze glimlachte naar me met tranen in haar ogen. Ik sloeg mijn arm om haar schouder en we bleven daar even staan.

Toen ik rondkeek om te zien waar de familie was zag ik de kinderen verderop spelen, dus ik begon bij hen in de buurt te zoeken om de familie te vinden. Toen ik de familie zag, zaten ze op een grote bank te genieten, druk te praten en te lachen onder elkaar. Ik liep snel naar hen toe, maar toen ik aankwam, besloot ik niet uit te leggen wat er was gebeurd en niet te vertellen over het “ik zou voor elk van hen sterven”-visioen, want iedereen was vrolijk en had plezier. Het was nu niet de tijd voor “zware” onderwerpen. Ondanks dat ik al redelijk Thai sprak, het uitleggen van diepe gevoelens en emoties was (en is) nog steeds vrij moeilijk.

Maar mijn slimme vriendin, met haar 6e zintuig, merkte meteen dat er iets aan de hand was, en terwijl ze in gesprek bleef keek ze me aan en vroeg wat er aan de hand was door haar ogen en haar wenkbrauwen te gebruiken. Ik glimlachte en zonder geluid zei ik “ik hou van je” met mijn lippen. Ze kneep een beetje met haar ogen om me te laten zien dat ze nieuwsgierig was om het te weten, maar ze accepteerde mijn stilte en praatte verder. Ik ging zitten en dronk een verse “nam sapparot” (ananassap).

We zaten daar heerlijk in de schaduw van de rotsen en even later keken we naar de foto’s, die ik had gemaakt van de familie en van de grotten. We zagen ook de foto, die ik had gemaakt van het gezicht van de held. We staarden naar de foto en mijn oom en ik keken elkaar aan. Ik probeerde te praten en wilde hem alles vertellen, maar ik kon gewoon niet praten en mompelde een paar woorden, terwijl ik probeerde mijn emoties te verbergen. Ik wees toen maar gewoon naar de familie, ik legde mijn hand op mijn borst en wees mijn hand naar de grot.  Mijn oom voelde mijn emoties, hij keek mij recht in de ogen en toen omhelsden we elkaar stevig, mijn vriendin keek me aan en zonder geluid zei ze “ik hou van je” met haar lippen.

We zaten daar langs de hoofdroute en niet veel later maakte de vrouw, die naast me had gestaan, zich los uit de groep waar ze mee liep en stak haar hoofd in “onze cirkel”, Ze keek iedereen even aan en zei: “Kau pen khon di, mi huwchy jaai mak”, oftewel “’Hij is een goed mens, heeft heel groot hart”. Daarna vertelde de vrouw het verhaal aan de familie en ik zag de emotie in hun gezichten. Mijn vriendin snapte nu het hele plaatje en ze keek me aan op een manier die met geen pen te beschrijven is.

lk kan je vertellen dat het hebben van een relatie met gemengde culturen en met taalbarrières en talloze andere obstakels en uitdagingen echt niet altijd gemakkelijk is. Maar ik hou van mijn familie en die dag besefte ik dat ik voor elk van hen zou sterven, zelfs als ik een donkere, overstroomde grot in zou moeten gaan. Ooit zal ik goed genoeg Thai kunnen spreken om hen, tot in de kleinste details, te vertellen over mijn ware en diepste gevoelens, van liefde, geluk, bewondering, respect, dankbaarheid, vreugde, trots, waardering en vertrouwen dat ik voor hen allemaal voel.

Deze heldhaftige duiker had ook familie, maar hij gaf zijn leven om andermans kinderen te redden en daarom is hij een échte held.