Je maakt van alles mee in Thailand (150)
Pla Pao
Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederland maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in je eigen land niet zo gauw zal meemaken.
Vandaag een eerder geplaatst verhaal van David Diamant. Hij krijgt een lekke band met zijn motorfiets vlakbij een reparatiewerkplaats. Hij geniet van verse riviervis en ook van de meest snelle en van de bijdehandse banden reparatieservice.
Platte band en verse vis
Hou met momenten ontzettend van een riviervis. Niet alleen in een vijver of aquarium. Maar op een teljoor. Die – bij voorkeur – op Isaanse wijze wordt geroosterd in een zoutkorst op houtskool.
Wou het toch wel zijn dat ik die dag in Vientiane, Laos was, visarun. Dus meteen maar mijn Laotiaanse kennis verzocht: waar gaan we vandaag zo’n vis uit eten, vers, in een mooie setting.
Mijn goede kameraad, Anousone, wist wel een plaats: de drijvende restaurants op de Nam Ngum River. Tussen Vientiane en Vang Vieng, Laos.
How far? Only short drive. Very nice and quite place, no falang, they don’t know how to go there. Dit laatste bracht me in verwarring! Maar ging onmiddellijk akkoord.
Wat hadden we nodig voor de trip: een degelijke brommer, de nodige papieren op zak, degelijke helm, gebotteld water, een zonnebril of zeg maar stofbril, long sleeve shirt.
Immers eens het centrum van VTE uit, zijn het meestal verharde doch stoffige zandwegen. Een zonnebril zorgt dat je geen zand of insecten in de ogen krijgt, de long sleeves van hetzelfde en het beschermd ietwat tegen de muggen op de terugweg.
Weg waren we , met onze scooters. Volwaardige Heaven’s Angels. Op tocht om een lekkere vis te eten. Wat een mooie scènes, ongerepte natuur, ietwat vlakke land. Veel stof dat opwaaide door onze brommers.
Maar halverwege begon de misère. We waren ruim anderhalf uur onderweg en moesten in de bochten plos fameus bijsturen. Onderstuur, hoe kon dit nu. Er was geen modder of hevige spoorvorming. Tja gestopt en … achterband lek!!! Plat als een vijg. In de naaste omstreken geen hut te bespeuren.
Maar… niet goed gekeken, Anousone wees glimlachend naar een punt ergens onder de horizon! Er bleken in de verte enkele hutjes te staan, leuk hoor maar wat zouden die me kunnen helpen? Wij te voet verder, na een 30-tal minuten ter plekke. Zag het al bij het benaderen, de voorhof van de hut leek een heus bandenatelier. Wie had dat verwacht, in de middle of nowhere lek rijden, en de eerste beste hut die je tegenkomt is een heus bandenatelier.
Footage Lab / Shutterstock.com
Er bestaat een bandengod
De eigenaar zat ons gehurkt op te wachten, die zag ons al aankomen. Anousone praatte wat heen en weer. Er werd gelachen, en ineens begon de kerel er aan. Stak een sigaret op en vooraleer die op was, lag de buitenband eraf. Herstelling was op 15 minuten geklonken. Daarna nog even wachten, bandendruk gemeten, operatie was geslaagd. Kostte me 5.000 LAK of 20 THB.
Kon die kerel daar van leven? Immers, het voorafgaande uur hadden we onderweg niemand gekruist. Hoeveel klanten zou die per dag, of liever per week hebben? De kerel sprak geen woord Engels of Frans, Anousone onderhield de conversatie en had begrepen dat te veel vragen stellen ongeoorloofd was.
Na nog een klein uurtje rijden, op dezelfde zandweg, kwamen we plots aan een brug. Prachtexemplaar. Tweebaans vakken, incluis trottoir en railing. Men zou zich afvragen wat zo’n brug daar staat te doen, als rivieroverspanning tussen twee zandwegels die – als het zou regenen – quasi onberijdbaar zouden zijn. Maar ze stond er. Op het midden in de brug halt gehouden, pracht zicht op de rivier, en daar was het dan: het drijvende restaurant. Prachtzicht. Brug verder afgereden, het zand in, en onze ijzeren rossen gestald.
Do you have a reservation?
Aan de oever, loopbruggetje over. We werden door een lokale schoonheid welkom geheten met de vraag ‘do you have a reservation sir?’. Krijg nou wat. De hele tent zat leeg. We waren de rit van 2 uur onderweg geen enkele tegenligger gepasseerd.
Nu is het mij wel bekend dat in eerdere Sovjetcommunistische regimes er complexen van restaurants waren, waar men hetzelfde vroeg. En je kwam er niet in, heel de zaal stond gedekt maar er zat geen kat.
Maar soit, Anousone is bekend om zijn diplomatische kwaliteiten. Moest mijn UN-badge opspelden, en even later kregen we een tafel toegewezen. Allereerst fris Beerlao, daarna de kaart, bestelling doorgegeven, nog Beerlao, en dan ‘le moment suprême’, DE VIS. We konden die gaan kiezen.
Ergens op het drijvend vlot was professioneel een gat gemaakt, en daar liet men de vis zwemmen tot hij naar het vissen hiernamaals kon. Twee redelijke kanjers en even later werden ze geserveerd. Niet in de zoutkorst, de reden van de trip. Immers ‘sorry today no have sir’. Stond nochtans op de kaart.
Maar wat doe je dan. Eten wat de pot schaft, en het was een smakelijke beproeving. Na het eten een kleine teleurstelling. Het toilet bleek zich te bevinden naast het gat waar de vissen gevangen werden gehouden. En het toilet had ook een gat in de vloer, recht de rivier in. Nu ja…
Was een prachtig uitje, en inderdaad geen falang gezien. Misschien maar houden zo. Anders wordt binnenkort de zandweg een heus tarmac waar bussen op- en aanrijden. Zou verklaren waarom de high-tech brug over de rivier er al lag in de eerste plaats. Hou deze plek toch nog even voor mezelf en eventuele invités.
Zo dus, van de meest verse riviervis, en ook van de meest snelle en bijdehandse banden reparatieservice genoten. Tegen het vallen van de avond moesten we wel nog de hele weg terug, maar gelukkig geen lekke band. De bandengeest is me genegen geweest, en vooral naar de avond toe goed gezind. Immers, toen we de bandenhersteller op de terugweg passeerden, brandde er zelfs geen licht, business closed.
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Van de redactie30 december 2024Wij wensen de lezers van Thailandblog een prettige jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2025!
Nieuws uit Thailand30 december 2024Hotelbrand in Bangkok met 3 doden leidt tot tijdelijke sluiting
Eten en drinken30 december 2024Pad Krapao Gai (roergebakken kip met basilicum) een smaakvol Thais gerecht
Thailand tips30 december 2024Silom Road: Het financiële hart van Bangkok
Leuk verhaal!
Prachtig verhaal. Heel mooi in het beschrijven van “gewone dagelijkse” gebeurtenissen, die daar door kleur en geur krijgen. Je hebt talent, ik wacht op het volgende verhaal.
Mooi verhaal en leuk geschreven
Ook een keer lekke band op Phuket. Zelf sta je te kijken en vraagt je af, wat nu? Mijn (Thaise) vrouw kijkt even om zich heen en ziet op korte afstand een repair. Ik zou het als zodanig op die afstand nooit herkend hebben.
En ja, hoe ingewikkeld het ook is, met gloeiend hete uitlaat, 20 minuten later lag er een nieuwe band op. Kosten: iets van 200 baht, hetgeen ik met genoegen verdubbelde.
Had toch graag een foto van die brug met omgeving gezien.
Jammer dat het Adres niet bij staat dan was ik er vandaag 25 januari even naar toe gereden, ik ben al 10mmaanden op gesloten in Vientiane wegens lockdown, het lijkt mij een mooi ritje. Gr.Jan Hoogeveen. [email protected].
Waarschijnlijk waren het wat wij noemen “drolbaarzen” (Google het maar als je het niet kent)
Zo bandenshop ook gevonden! Lekker aan het toeren met mijn zoon. Die is erg ondernemend en wel in voor uitdagingen in de natuur. Lekkere binnenwegentjes genomen en veel moois gezien onderweg. Vrijwel geen mensen en natuurlijk weinig huizen. Tot ineens ook zijn band langzaam leeg liep. Zolang het kon voorzichtig verder gereden tot we een mannetje op zijn terras zagen zitten. Geen Engels verstaan maar gelukkig kan mijn zoon wat Thaise woorden en werden we verder verwezen de rimboe in. Waar zouden we uitkomen? Ineens na een bocht ontwaarde we wat huisjes. Ja dat zijn locals en farmers maar natuurlijk geen bandencentrum. Dichterbijgekomen ontwaarden we ineens zo hutje met diverse scooters voor de deur. De monteur zat op zijn hurken aan een scooter te sleutel en liet zijn werk gelijk liggen en ontving ons met een vriendelijke Thaise glimlach. Hij zag onze nood op onze gezichten en de half lege band. Dat is kassa voor hem dachten wij. Ook geen Engels maar met wat handgebaren en een paar woorden Thais was de deal gauw gemaakt. In een mum van tijd was de band eraf en werd deze voorzien van een nieuwe binnenband. Ik kreeg hamper de tijd om rond te kijken of foto’s te maken. Toen zijn vriendelijke blik om een vergoeding vroeg voor de gemaakte binnenband en arbeidstijd. We schrokken van het bedrag! Het was zo weinig dat we ons zouden schamen om te weinig te geven. Hij bleef bedanken en vriendelijk lachen en wij dolblij weer op pad de rimboe uit naar de bewoonde wereld op zoek naar een terras want we hadden wel een koel drankje verdiend.